Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.
Rozpowszechniano różne wieści i plotki, wszystkie
przedstawiające go jako całkowicie zaprzedanego Kleopatrze, niegodnego nawet imienia Rzymianina: Darował Kleopatrze bibliotekę w Pergamonie, liczącą dwieście tysięcy ksiąg. Na jednej z uczt, w obecności mnóstwa osób, wstał i nacierał jej nogi. Pozwolił, by w Efezie nazywano Kleopatrę panią. Udzielając audiencji książętom i posłom często przyjmował miłosne liściki od niej, pisane na tabliczkach z onyksu lub kryształu. Pewnego razu prezydował rozprawie sądowej w Aleksandrii; właśnie przemawiał obrońca, gdy obok budynku znalazł się orszak królowej, niesionej w lektyce; natychmiast wybiegi z sali i pieszo towarzyszył władczyni. Jednakże w Rzymie wciąż jeszcze znajdowało się wielu przyjaciół Antoniusza. Oni również urabiali opinię publiczną, dementując plotki i pogłoski, które uwłaczały jego czci. Jeden z nich, Geminiusz, wyjechał na Wschód specjalnie po to, by nakłonić triumwira do odesłania Kleopatry. Królowa wnet przejrzała cel przybycia gościa z Rzymu; podejrzewała ponadto, że będzie bronił sprawy Oktawii. Toteż Geminiusz stał się przedmiotem jej nieustannych szyderstw i żartów. W czasie przyjęć sadzano go umyślnie na miejscu najpośledniejszym. On jednak dzielnie znosił wszystko, byle tylko znaleźć okazję swobodnego porozmawiania z Antoniuszem. Wreszcie w czasie którejś z uczt królowa zapytała otwarcie, po co przyjechał. Odparł: – W każdej innej sprawie wolałbym prowadzić rozmowę trzeźwy. Ale to jedno wiem dobrze, trzeźwy czy zawiany: wszystko ułoży się dobrze, jeśli powrócisz do swego królestwa. Antoniusz zmarszczył brwi, Kleopatra natomiast odrzekła z wdziękiem: – To pięknie, że wyznałeś prawdę bez tortur! W kilka dni potem Geminiusz zdołał uciec. Odeszło też sporo towarzyszy Antoniusza, którzy nie mogli znieść błazenskich żartów Egipcjan. Ci, pewni poparcia i wpływów swej pani, kpili nawet z senatorów. Również sama królowa czyhała na każde słowo Rzymian, by oczernić ich przed mężem. Kwintus Delius – ten, który przed laty sprowadził ją do Tarsos – omal życiem nie przypłacił pewnego dowcipu. Powiedział kiedyś przy stole: – Nas octem tu poją, a Sarmentus w Rzymie kąpie się w falernie! 117 Sarmentus, jeszcze jako chłopiec, był przedmiotem zabiegów Cezara, a więc poniekąd rywalem Kleopatry, która dobrze pamiętała jego imię. Lekarz królowej, Glaukon, ostrzegł Deliusa, co mu grozi; ten zdołał zbiec, ale już w czasie działań wojennych. GROBOWIEC KOŁO ŚWIĄTYNI IZYDY Uporczywe wysiłki propagandowe Oktawiana wreszcie przyniosły owoce. Późną jesienią roku 32 zaaranżowano wielką manifestację: cała ludność Italii, wszystkie jej miasta, złożyła uroczystą przysięgę, wybierając Oktawiana wodzem wojny; za przykładem Italii poszły inne prowincje Zachodu. Przysięga ta stanowiła moralną podstawę dalszych poczynań: odebrano Antoniuszowi wszystkie urzędy i godności, konsulat zaś na rok przyszły, 31, powierzono Oktawianowi i jego przyjacielowi Messali. Wreszcie Oktawian dokonał uroczystego wypowiedzenia wojny, zachowując pradawny ceremoniał religijny; wojnę jednak wypowiedział nie Antoniuszowi, lecz Kleopatrze. Wyzyskał bowiem fakt, że królowa przebywała w głównej kwaterze wschodniej armii. Dzieje zbrojnego konfliktu zostały szerzej opowiedziane w innej książce, która nosi tytuł Cesarz August. Tu więc wystarczy tylko wskazanie podstawowych faktów oraz powtórzenie tych scen, które dotyczą bezpośrednio Kleopatry. Po długim okresie manewrów i przeciwposunięć doszło do decydującej bitwy morskiej w dniu 2 września roku 31, w zatoce pod Akcjum, u wybrzeży Epiru. Flota Antoniusza poniosła klęskę, jednakże część okrętów zdołała się wyrwać, uwożąc Kleopatrę i Antoniusza. Oboje powrócili do Aleksandrii. Ponieważ zwycięzca posuwał się powoli, mieli sporo czasu, by przedsiębrać jakieś środki. Mimo to większość czasu spędzali na zabawach i ucztach – wówczas to powstał na dworze „Związek Żyjących Niezrównanie” – jakby w przeczuciu, że zagłada i tak jest nieuchronna. Próbowali co prawda nawiązać rokowania z Oktawianem: czynili to wspólnie, a prócz tego każde z nich z osobna. Bezskutecznie. Oktawian stawiał twarde warunki, bo w obecnej sytuacji nie zależało mu na kompromisie. W Egipcie, mimo klęski, panował spokój. Co więcej: jedno ze źródeł wzmiankuje, że ludność
|
Wątki
|
W trosce o komfort korzystania z naszego serwisu chcemy dostarczać Ci coraz lepsze usługi. By móc to robić prosimy, abyś wyraził zgodę na dopasowanie treści marketingowych do Twoich zachowań w serwisie. Zgoda ta pozwoli nam częściowo finansować rozwój świadczonych usług.
Pamiętaj, że dbamy o Twoją prywatność. Nie zwiększamy zakresu naszych uprawnień bez Twojej zgody. Zadbamy również o bezpieczeństwo Twoich danych. Wyrażoną zgodę możesz cofnąć w każdej chwili.