— Niepokoi nas również pozew złożony przeciwko władzom federalnym w imieniu Patricka Lanigana — rzekł Sprawling...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

— Oczywiście wycofamy go, ale wcześniej chciałbym poprosić o drobną
przysługę pana Jaynesa. Proponuję wrócić do tego później. Naprawdę chodzi
o drobiazg.
— W porządku, przejdźmy do następnego punktu. Kiedy pański klient będzie
mógł złożyć zeznania przed komisją federalną?
— Kiedy panowie sobie zażyczą. Jest gotów zeznawać choćby i zaraz.
— Chcielibyśmy nadać tej sprawie przyspieszony bieg.
— No cóż, im wcześniej odbędzie się przesłuchanie, tym lepiej dla mojego
klienta.
Sprawling zakreślił kolejny punkt w notatniku.
— Chcemy także nalegać na zachowanie ścisłej tajemnicy. Żadnych kontak-
tów z prasą. Szczegóły naszej ugody spotkałyby się z powszechną falą krytyki.
— Oczywiście zachowamy milczenie — obiecał Sandy.
— Kiedy panna Miranda powinna zostać zwolniona z aresztu?
— Jutro. Prosiłbym także o przewiezienie jej pod eskortą z centrum Miami do indywidualnej odprawy celnej. Chciałbym, aby znajdowała się pod opieką FBI do chwili wejścia na pokład samolotu.
Jaynes wzruszył ramionami, jakby nie mógł zrozumieć przyczyn owej prośby.
— Nie ma sprawy — rzekł.
— Coś jeszcze? — spytał McDermott, zacierając ręce, jakby miał zaprosić
gości na część artystyczną spotkania.
— Nie. Z naszej strony to wszystko — oświadczył Sprawling.
— Doskonale. Proponuję zatem następujące rozwiązanie. Mam tu dwie sekre-
tarki przy komputerach. Przygotowałem już wstępną wersję pisemnej ugody wraz ze stosownymi rezygnacjami z wcześniejszych wystąpień do sądu. Uzupełnienie omawianych szczegółów nie zajmie dużo czasu, mogliby więc panowie od razu
złożyć swoje podpisy. Natychmiast zawiózłbym wszystkie dokumenty do mojego
klienta i gdyby on nie miał żadnych zastrzeżeń, za kilka godzin sprawa byłaby załatwiona. Panie Mast, czy mógłby się pan skontaktować z sędzią federalnym 276
i jak najszybciej zwołać posiedzenie? Prześlemy mu telefaksem gotowe pisma dotyczące wycofania złożonych pozwów.
— Kiedy będziemy mogli przejąć materiały Lanigana, papiery i taśmy z na-
graniami? — wtrącił Jaynes.
— Jeśli nie zajdą nieprzewidziane wypadki, a dokumenty zostaną zatwier-
dzone i podpisane przez wszystkie strony, przekażę materiał dowodowy dzisiaj o siedemnastej.
— Muszę natychmiast skorzystać z telefonu — rzucił Sprawling.
Takie samo pragnienie wyrazili Mast i Jaynes. Sandy wskazał im aparaty
w oddzielnych pokojach.
Mimo chłodnego październikowego dnia i nieba zaciągniętego chmurami Pa-
trick postanowił wykorzystać przysługujące każdemu więźniowi prawo do spę-
dzenia godziny na świeżym powietrzu. Strażnicy stanowczo się temu sprzeciwili, twierdząc, że szeryf nie wyraził zgody na jego spacery.
Lanigan musiał więc zadzwonić do Huskeya i poprosić go o interwencję. Za-
proponował także, by przyjaciel po drodze wstąpił do restauracji Rosettiego przy ulicy Division i kupił trochę tamtejszych specjałów, sandwiczów z mięsem kraba oraz serowych drożdżówek, po czym zjadł z nim lunch na szpitalnym dziedzińcu.
Karl oznajmił, że będzie zachwycony.
Usiedli na drewnianej ławce pod bezlistnym skarłowaciałym klonem, przy ob-
murówce małej nieczynnej fontanny. Z trzech stron otaczały ich skrzydła wojskowego szpitala. Sędzia kupił również torbę drożdżówek dla strażników, tamci zajęli więc posterunek na drugiej ławce, kilkadziesiąt metrów dalej.
Huskey nie wiedział o odbywającym się w kasynie spotkaniu, a Patrick wolał
go o tym nie informować. W naradzie uczestniczył także Parrish, więc zapewne tuż po jej zakończeniu musiał powiadomić o jej rezultatach sędziego.
— Co ludzie o mnie mówią? — zapytał Patrick, rozprawiwszy się z trzecim
sandwiczem i wytarłszy usta serwetką.
— Plotki stopniowo przycichają, wszystko wraca do normy. Ale na swoich
dawnych przyjaciół nadal możesz liczyć.
— Właśnie piszę do nich listy. Czy mógłbyś je dostarczyć w moim imieniu?
— Oczywiście.
— Bardzo dziękuję.
— Słyszałem, że schwytano twoją dziewczynę na lotnisku w Miami.
— To prawda, ale wkrótce powinni ją wypuścić. Chodzi jedynie o drobne
nieścisłości w paszporcie.
Huskey ugryzł spory kęs kanapki i zaczął przeżuwać w milczeniu. Zdążył się
już przyzwyczaić, że w ich rozmowach niespodziewanie pojawiają się długie przerwy. Nie bardzo zresztą wiedział, o czym mogliby jeszcze mówić, skoro Patrick 277
wolał zachować tajemnicę.
— Takie rześkie powietrze dobrze mi robi — odezwał się tamten w końcu. —
Dziękuję, że wyraziłeś zgodę na mój spacer.
— Ostatecznie masz konstytucyjne prawo do przebywania na świeżym powie-
trzu.
— Czy byłeś kiedykolwiek w Brazylii?
— Nie.
— To powinieneś odwiedzić ten kraj.
— Pójść w twoje ślady czy może wyjechać z rodziną?

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.