— Przecież pani chyba zna mojego ojca — powiedziała z wyrzutem, ale raczej dość beznadziejnie...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

— O cudze by się w życiu nie upominał, a jeszcze swojego najlepszego przyjaciela…? I od początku przecież mówię, że sprawa jest delikatna. A ojciec w ogóle nie sam to robił, tylko miał wspólnika i ten wspólnik może zaświadczyć, że razem zarobili…
— Gdzież ten wspólnik?
— W Amsterdamie. W Holandii.
— I ja do Holandii mam jechać, żeby o prawdę pytać? Agatka ciągle tkwiła w drzwiach, nie zwracając na siebie niczyjej uwagi. Pomysł podróży do Holandii bardzo jej się spodobał. O istnieniu w domu teczki z urwanym uchem wiedziała najlepiej w świecie, w tym miejscu Elżbieta mówiła prawdę. Co do jej zawartości natomiast istniały same wątpliwości. Pan Henryk mówił co innego, matka co innego, może i znajdowały się tam pieniądze. O pieniądzach słyszała całe życie, matka upominała się o nie, awanturowała, nie krępując się obecnością dzieci, oszczędzała, brakowało ich ciągle. Jeśli w tej teczce jakieś były, do kogo należały, do pana Henryka czy do nich? Jeśli do nich, może wreszcie mogłaby dostać tę cudowną bluzkę z portretem Michaela Jacksona…? Jeśli w tym celu należałoby jechać do Holandii, ona chętnie…
Elżbieta ścierpła w sobie. Karpiowski uznał za słuszne wkroczyć.
— Bogusia powinna wiedzieć, że ja bym przyjaciela najlepszego nie oszukiwał — rzekł z wyrzutem. — Ja wiem, że to sprawa trudna, w dodatku nie wiadomo gdzie Chlup…
I nagle coś mu się stało. Poczuł jakby wybuch gdzieś pod czaszką, w środku głowy, błysk, fajerwerk. Wystrzelił widok, którego wcale nie starał się zapamiętać, dzięki czemu nie umknął mu od razu. Chlup, biorący od niego ciężką teczkę, pchający ją do samochodu, w ciemnościach, oni razem, w tym samochodzie… Zamknął oczy. Elżbieta przyglądała się ojcu, ciężko wystraszona.
— Przywiozłem mu… Wziął ode mnie… Na parkingu…
Komórka… Garaż… Strych…
— Jaka komórka? — spytała podejrzliwie pani Bogusia po długiej chwili, w nagle zapadłej ciszy, bo Karpiowski zamilkł, spotniały i osłabły od swojej wizji, a Elżbiecie odjęło mowę. — No pytam. Jaka znowu komórka? Bo na strychu nic nie ma i żadnej teczki nie było, już ja wiem najlepiej. Co to ma być?
Z przerażenia, że ojcu ten jakiś dziwny stan może zaszkodzić, Elżbieta zdobyła się na potężny wysiłek.
— Schować. Nie wiadomo gdzie pan Seweryn mógł to schować. Może w jakiejś komórce. Komórek u państwa dużo…
— A choćby i sto było, to co komu do naszych komórek? — powiedziała pani Bogusia ostro. — Może Henio i przyniósł…
— Przyniósł, proszę pani, na pewno. Oddał w depozyt panu Sewerynowi i gdyby pan Seweryn żył…
— A skąd to wiadomo, że przyniósł i że jego było?
— Bo pan Seweryn sam to powiedział! W szpitalu powiedział, że depozyt mojego ojca jest u niego bezpieczny! Na własne uszy słyszałam!
Pani Bogusia upór miała ugruntowany w charakterze.
— I kiedyż to? Podobno nieprzytomny Henio był? Do nieprzytomnego tak Seweryn gadał?
— Do przytomnego. Akurat przytomność odzyskał, tego dnia, kiedy pan Seweryn umarł.
Teraz na panią Bogusię przyszła chwila zaniemienia.
— Jakże to…? Tego dnia był w szpitalu…?!
— Był, oczywiście. Czyste błogosławieństwo. Matematykę mu przypomniał, rozmawiali, dziwacznie bo dziwacznie, ale jednak. I wtedy powiedział, że to, co mojego ojca, leży u niego bezpiecznie. Ze trzy osoby to słyszały!
Mienie idiotycznego Henia wyleciało pani Bogusi z głowy. Teraz dopiero dowiedziała się, że w dniu swojej śmierci Seweryn był w szpitalu, zdenerwował się, to jasne przecież, nie przez nią, nie przez żadne zamykanie, tylko przez Henia podleca, i przez niego umarł! O, niedoczekanie ich, żeby nie wiem co przyniósł, choćby to było Henia i dwadzieścia razy, nie odda! Nie kto inny, a oni sami uśmiercili Seweryna, depozytu im się zachciało, prędzej do ognia wrzuci! Nie odda swołoczom za nic w świecie!
— Ja o tym wszystkim nic nie wiem — rzekła zimno i twardo. — Komu się nie podoba, niech mnie do sądu skarży. Żadnych teczek tu nie ma i żadnych dolarów i nawet szukać nie będę. Henio w głowę dostał i coś mu się pomieszało.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.