– Cóż, moja kochana – powiedziała Gwenifer – teraz, gdy masz już w rękach harfę, czy zagrasz i zaśpiewasz dla mnie?Włosy osłaniały jej...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

– Głos twój jest słodki, a słyszę już, że twe dłonie mogą wyczarować ze strun prawdziwe cuda...
I wyczarują, jeśli Bogini mi sprzyja. Nimue ułożyła dłonie na strunach, pamiętając o tym, że nie wolno jej zagrać żadnej pieśni z Avalonu, którą mógłby pamiętać i rozpoznać. Zaczęła grać frywolną pieśń biesiadną, którą znała z dworu, słowa nie były zbyt odpowiednie dla dziewczyny. Widziała, że Gwenifer jest tym wzburzona, i myślała: Dobrze, jeśli jest wstrząśnięta moim nieprzystojnym zachowaniem, nie będzie się zbytnio zastanawiała nad pobudkami, które mną kierują. Potem zagrała wolny lament, który słyszała u harfiarza z północy, smutną pieśń o rybaku, który daleko na morzu wypatruje na brzegu świateł swego domostwa. Gdy skończyła, wstała i znów nieśmiało spojrzała na Merlina.
– Dziękuję ci za pożyczenie harfy, panie, czy będę mogła kiedyś znów na niej zagrać, by moje dłonie nie straciły wprawy?
– To jest podarunek dla ciebie – powiedział Kevin. – Teraz, kiedy usłyszałem, jaką muzykę potrafisz z niej wydobyć, nie mogłaby należeć do nikogo innego. Proszę cię, pani, zatrzymaj ją, ja mam wiele harf.
– Jesteś dla mnie zbyt łaskawy – wyszeptała – ale proszę, teraz, kiedy sama mogę już grać, nie opuszczaj mnie i nie pozbawiaj rozkoszy słuchania ciebie.
– Będę dla ciebie grał, kiedy tylko sobie zażyczysz – odparł, a ona czuła, że mówił to z głębi serca.
Kiedy się schylała, by odłożyć harfę, otarła się o niego delikatnie. Odezwała się przy tym tak cicho, żeby Gwenifer nie mogła usłyszeć.
– Same słowa nie potrafią wyrazić mojej wdzięczności. Być może nadejdzie czas, gdy będę ją mogła wyrazić bardziej odpowiednio...
Spojrzał na nią zamglonym wzrokiem, a ona przyłapała się na tym, że odwzajemnia jego spojrzenie z tym samym żarem.
To naprawdę obosieczny czar. Ja także jestem jego ofiarą...
Merlin odszedł, a ona posłusznie usiadła przy królowej, starając się całą uwagę skupić na przędzeniu.
– Jak ty pięknie grasz, Nimue – powiedziała Gwenifer. – Nie muszę pytać, gdzie się tego nauczyłaś... Kiedyś słyszałam, jak Morgiana śpiewała ten lament.
– Opowiedz mi coś o Morgianie – poprosiła Nimue, unikając wzroku królowej. – Odeszła z Avalonu, zanim ja tam przybyłam. Wyszła za mąż za jakiegoś króla... chyba w Lothianie?
– W Północnej Walii... – zaczęła Gwenifer.
Mimo że Nimue doskonale o tym wszystkim wiedziała, jej pytanie nie było do końca fałszywe. Morgiana pozostawała dla niej zagadką, ciekawiło ją też, jak pani Morgiana była odbierana przez tych, którzy znali ją na tym świecie i na dworze.
– Morgiana była jedną z moich dam dworu – ciągnęła Gwenifer. – Artur mi ją podarował w dniu naszego ślubu. Oczywiście, trzeba pamiętać, że oni się wychowywali osobno i on sam prawie jej nie znał...
Słuchając bardzo uważnie, Nimue, która umiała odczytywać ludzkie uczucia, odkryła, że pod wyraźną niechęcią, jaką Gwenifer żywiła do Morgiany, kryło się coś jeszcze: szacunek, podziw, a nawet jakaś czułość. Gdyby Gwenifer nie była tak bezmyślną, fanatyczną chrześcijanką, to kochałaby Morgianę.
Kiedy Gwenifer opowiadała o Morgianie, choć potępiała ją, jako złą czarownicę, to przynajmniej w tym samym czasie nie bredziła tych pobożnych nonsensów, które zanudzały Nimue na śmierć. Nie mogła jednak do końca skupić się na opowieściach królowej. Siedziała, słuchając z pozornym zainteresowaniem, wydawała odpowiednie okrzyki zdziwienia czy oburzenia, jednak jej umysł pracował nieprzerwanie.
Boję się. Mogę tak samo stać się niewolnicą i ofiarą Merlina, jak on moją...
Bogini! Wielka Matko! To nie ja muszę się z nim zmierzyć, lecz ty...
Księżyca przybywało. Do pełni zostało około czterech nocy.
A ona już czuła, jak wzbiera w niej fala życia. Myślała o głębokim spojrzeniu Merlina, o jego magicznych oczach, o jego pięknym głosie i wiedziała, że już teraz jest mocno oplatana tym czarem, który sama przędła. Przestała nawet odczuwać choćby najmniejsze obrzydzenie wobec jego kalekiego ciała, czuła tylko jego siłę i pulsujące w nim życie.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.