— Baskerville Hall — powiedział...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Pan zamku powstał i z zaczerwienioną twarzą przyglądał się swojej przyszłej siedzibie roziskrzonym wzrokiem. Kilka chwil później stanęliśmy przed wzorzystą żelazną bramą zamkową,
osadzoną w zniszczonych, popękanych kamiennych słupach, które zdążyły już porosnąć mchem. Na słupach widniały kamienne łby dzików — herb Baskervillów.
Dom odźwiernego był już tylko ruiną z czarnego granitu i rusztowaniem z belek pozbawionych dachu, który niegdyś podtrzymywały, ale naprzeciwko stał nowy, w połowie wykończony budynek, pierwszy owoc zebranego w Afryce złota sir Karola.
Przez bramę wjechaliśmy w aleję, gdzie znów zwiędłe liście zagłuszyły turkot kół, a gałęzie starych drzew splatały się nad naszymi głowami, tworząc jakby ciemny tunel.
Gdy sir Baskerville spojrzał w głąb ponurej alei, na końcu której, niczym widmo, rysował się zamek, wstrząsnął nim dreszcz.
— Czy to tutaj? — spytał przyciszonym głosem,
— Nie, nie, cisowa aleja jest z drugiej strony.
Młody spadkobierca spojrzał wkoło chmurnym wzrokiem.
— Nie dziwię się, że mojego stryja dręczyły złe przeczucia — powiedział po chwili. — Takie otoczenie może przerazić każdego człowieka. W ciągu pół roku każę postawić tutaj oraz przed samym zamkiem lampy elektryczne i zobaczycie panowie, jak tu się wszystko zmieni, gdy zajaśnieją światła.
Aleja kończyła się obszernym trawnikiem, za którym ujrzeliśmy zamek. W bladym świetle zamierającego dnia dostrzegłem, że środkowa część zamku tworzyła potężny blok z wystającym krużgankiem. Cała fasada zarośnięta była bluszczem, a tylko okna i kilka tarcz herbowych przebijało się gdzieniegdzie przez jednostajną, ponurą zieleń.
Nad środkową częścią zamku wznosiły się dwie stare, zębate wieże, podziurawione licznymi strzelnicami. Z prawej i lewej strony wież wznosiły się dwa skrzydła zbudowane z czarnego granitu już w nowocześniejszym stylu. Blade światło przebijało przez gęste zasłony okien, a z wysokich kominów na stromym spiczastym dachu, strzelał w górę wielki słup czarnego dymu.
— Witaj, sir Henryku! Witaj w zamku Baskerville!
Z mrocznego krużganka wyszedł wysoki mężczyzna, zbliżył się do powozu i otworzył drzwiczki. W żółtym świetle przedsionka rysowała się postać kobiety, która również podeszła do powozu i pomagała mężowi zdejmować nasze bagaże.
— Nie będzie mi pan miał za złe, sir Henryku, że pojadę już do domu? — powiedział doktor Mortimer - Żona na mnie czeka.
— Jak to, nie zostanie pan na obiedzie?
— Nie, muszę jechać, z pewnością czeka na mnie w domu robota. Chętnie bym został, żeby pana oprowadzić po zamku, ale Barrymore będzie lepszym ode mnie przewodnikiem. Do widzenia! A jeżeli tylko będę mógł być panu w czymś potrzebny, niech się pan nie waha przystać po mnie o każdej porze dnia i nocy.
Turkot kół powozu wiozącego doktora zamilkł w oddali. Weszliśmy do przedsionka, a ciężkie drzwi zamknęły się za nami z głuchym łoskotem. Znaleźliśmy się w obszernej, wysokiej komnacie, której sufit podtrzymywały ciężkie i poczerniałe z biegiem lat dębowe belki. Na wielkim, staroświeckim kominku płonął ogień. Zbliżyliśmy się do niego z sir Henrykiem, aby ogrzać ręce skostniałe podczas długiej jazdy. Rozglądaliśmy się ciekawie dokoła, przyglądaliśmy się wysokim, wąskim oknom o stałych różnokolorowych szybach, dębowym boazeriom, łbom rogaczy i tarczom herbowym, zawieszonym na ścianach — całemu temu smutnemu i ponuremu otoczeniu, na które padało przyćmione światło lampy zawieszonej na suficie.
— Tak właśnie wyobrażałem sobie zamek — odezwał się sir Henryk. — Czy to nie wygląda jak obraz starej siedziby rodzinnej? I pomyśleć, że to ten sam gmach, w którym przez pięćset lat żyli moi przodkowie! Już sama ta myśl nastraja mnie podniośle.
Rozglądał się dokoła, a jego twarz rozjaśniła się młodzieńczym zachwytem. Światło padało prosto na jego postać, ale po ścianach rozwłóczyły się długie cienie, tworząc ponad nim i za nim jakby czarny baldachim.
Barrymore zaniósłszy bagaże do naszych pokoi, powrócił i stał przed nami w pełnej szacunku postawie wielkopańskiego sługi. Był to mężczyzna o nieprzeciętnym wyglądzie, wysoki, przystojny, z czarną przystrzyżona brodą i bladą twarzą o szlachetnych rysach.
— Czy każe pan zaraz podać obiad?
— A czy jest gotowy?
— Za kilka minut może być na stole - Gorącą wodę znajdą panowie w swoich pokojach. Moja żona i ja chętnie pozostaniemy u pana — dodał, zwracając się do sir Henryka — dopóki pan nie wyda innych zarządzeń - Ale pan sam rozumie, że wobec nowych warunków potrzebna będzie znacznie liczniejsza służba.
— Wobec jakich nowych warunków?
— Chcę przez to powiedzieć, że sir Karol prowadził samotne życie i wystarczały mu dwie osoby służby. Pan zaś, co jest zupełnie naturalne, będzie pragnął towarzystwa, a to spowoduje zmiany w życiu domu.
— Czy mam przez to rozumieć, że zamierzacie mnie opuścić?
— Tylko wówczas, gdyby tak panu było wygodniej.
— Ale przecież już chyba kilka pokoleń waszej rodziny było u nas na służbie? Byłoby mi bardzo przykro zaczynać życie tutaj od zrywania starych rodzinnych zwyczajów.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.