— Rzeczy Prekursora? — skoro Gytha powiedziała, że o czymś czytała, nie sposób było kwestionować jej słów; nigdy nie kłamała...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Ale przecież nigdy nie słyszałem, by po Prekursorze coś na Beltane pozostało.
Kiedy nasz rodzaj pierwszy raz wydostał się z własnego systemu słonecznego, szybko zorientowaliśmy się, że nie jesteśmy sami w świecie bezkresnej przestrzeni. Równie szybko spotkaliśmy mieszkańców, pochodzących z innych planet, już od dawna swobodnie poruszających się na trasach pomiędzy systemami. Wyprzedzali nas o całe stulecia, jednak nie oni przecież byli pierwszymi, musieli kiedyś napotkać tych, którzy ich uprzedzili w zmaganiach z przestrzenią. Okazało się, że niezliczone generacje przeminęły od czasu, kiedy z planet oderwały się pierwsze przestrzenne statki Prekursora.
Handlowano pozostałościami po Prekursorze, głównie na planetach wewnętrznych systemów, gdzie poziom życia był najwyższy i różne VIP–y lubiły wydawać pieniądze na ciekawostki. Zakupów dokonywały często także muzea, jednak prywatni kolekcjonerzy zawsze gotowi byli płacić za znaleziska większe pieniądze. Jeżeli wszystko, co mówiła Gytha, było zgodne z prawdą, bez trudu byłem w stanie zrozumieć powód powrotu Lugarda do Butte. Otrzymawszy tę osadę, miał teraz legalne prawo do wszystkiego, co na niej znajdzie. Jednak, czy handel luksusowymi i drogimi pamiątkami będzie możliwy? Nie, bowiem jeżeli sprawdziłyby się jego pesymistyczne wizje, mógłby posiadać nieskończoną ilość znalezisk po Prekursorze i nie odnieść z tego tytułu żadnych korzyści.
Myśl o skarbach, jak to zawsze bywa w takim wypadku, ożywiła mnie i nic w tym dziwnego, że zareagowałem jak Gytha: pragnieniem udania się na ich poszukiwanie.
Groty w krainie lawy stanowiły miejsce, do którego nikt rozsądny nie zapuszczał się, chyba że dysponował odpowiednio szeroką wiedzą o tym terytorium i odpowiednim wyposażeniem. Groty te nie powstały tak jak wszystkie inne, wskutek działania wody; początek dał im ogień. Ich długie korytarze ciągną się pod ziemią całymi milami. W krajobrazie ponad nimi widoczne są liczne dziury, tam, gdzie ich naturalne sufity zapadają się. Teren jest popękany, pełen kraterów i innych pułapek, które dla przypadkowego wędrowca czynią go właściwie niedostępnym.
— Pojedziemy tam, Vere? Może to wyprawa w sam raz dla Wędrowców? — Gytha zapaliła się do swojego pomysłu.
— Oczywiście, że nie! — Annet odwróciła się od kuchenki, z chochlą w ręce. — To niebezpieczna kraina, dobrze o tym wiesz, Gytha!
— Przecież nie pojadę tam sama — odparła Gytha, której zapał zdawał się z każdą chwilą wzmagać. — Przecież pojadę razem z Vere, a może i z tobą. Będziemy trzymać się przepisów, nie zabłądzimy. Poza tym nigdy nie widziałam groty w krainie lawy…
— Annet! — zawołał Ahren z pokoju. — Śpieszymy się, córeczko!
— Tak, już idę. — Powróciła do napełniania waz. — Zabierz łyżki, Gytha. A ty, Vere, bądź tak dobry i porozstawiaj podstawki.
Jej matka nie wróciła jeszcze do domu. Nie było w tym niczego niezwykłego, gdyż eksperymentów w laboratorium nie można było uzależniać od posiłków. Annet z ciężkim westchnieniem odłożyła dla niej jedną porcję. To z jej powodu zazwyczaj jadaliśmy takie rzeczy, które można było łatwo dwukrotnie, a nawet trzykrotnie odgrzewać.
Goście i ich gospodarz siedzieli już u szczytu stołu, a my skorzystaliśmy z zaproszenia, by usiąść na przeciwny m końcu, i w żadnym wypadku nie przeszkadzać. Nie będąc członkiem Komitetu, zwykle nudziłem się, słuchając ich dyskusji. Dzisiaj jednak mogło być inaczej.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.