– Tego się obawiałam – powiedziała Viviana z westchnieniem...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

– Kiedy ta choroba raz kogoś chwyci, nigdy już nie wypuszcza ze swych szponów. Może będę mogła jej ulżyć.
– Oby Bóg dał – powiedział Gawain – bo te lekarstwa, które zostawiłaś w czasie ostatniej wizyty, teraz już niewiele pomagają. Budzi się po nocach i płacze jak małe dziecko, kiedy myśli, że damy dworu ani ja nie słyszymy. Nie mam nawet serca się modlić, by dłużej żyła, tak strasznie cierpi, Pani.
Viviana znów westchnęła. Kiedy pół roku temu była w tych stronach po raz ostatni, zostawiła tu swoje najmocniejsze leki i eliksiry i z nadzieją myślała, że jesienią Priscilla złapie gorączkę i umrze szybko, zanim leki stracą dla niej moc działania. Nie mogła uczynić nic więcej. Pozwoliła, by Gawain poprowadził ją do domu, usadził przy ogniu i rozkazał służącej, by nalała jej talerz gorącej zupy z wiszącego przy ogniu kotła.
– Długo jechałaś w deszczu, Pani – powiedział – usiądź i odpocznij, moją żonę zobaczysz po wieczornym posiłku, bo o tej porze czasami udaje jej się trochę zasnąć.
– Jeśli może zasnąć choćby na chwilę, to błogosławieństwo, na pewno bym nie chciała jej przeszkodzić – powiedziała Viviana i obejmując skostniałymi dłońmi gorącą miskę z zupą, opadła na ławę. Jedna ze służących ściągnęła jej buty i zdjęła płaszcz, inna przyniosła ciepły ręcznik do wysuszenia stóp.
Viviana podciągnęła trochę spódnice, by jej kościste kolana poczuły ciepło ognia, i przez chwilę odpoczywała w błogim zapomnieniu, nie myśląc o przykrym celu swej wizyty. Potem z jednej z komnat dobiegł cichy, przeciągły płacz, a służąca zatrzymała się i zadrżała. Powiedziała do Viviany:
– To pani, biedaczka, musiała się obudzić. Miałam nadzieję, że pośpi, zanim nie nastawimy wieczerzy. Muszę do niej iść.
– Ja też pójdę – powiedziała Viviana i ruszyła za służącą do komnaty.
Gawain siedział przy ogniu i kiedy ten cichy krzyk zamierał w powietrzu, Viviana dostrzegła rozpacz na jego twarzy.
Od czasu kiedy Priscilla zachorowała, Viviana zawsze była w stanie dostrzec jakieś ślady jej dawnej urody, jakieś podobieństwo do tej wesołej, młodej kobiety, która wychowywała jej syna Balana.
Teraz jej twarz, usta i wyblakłe włosy były tej samej żółtawoszarej barwy, nawet błękitne oczy wygasły, jakby choroba wyprała z kobiety wszystkie kolory. Podczas jej ostatniej wizyty Priscilla była na nogach choć przez jakiś czas każdego dnia, teraz Viviana widziała, że chora musiała od miesięcy być przykuta do łoża... pół roku poczyniło tyle zmian. Przedtem leki i eliksiry Viviany zawsze przynosiły ulgę, a nawet częściowe wyzdrowienie. Wiedziała jednak, że teraz było już za późno na jakąkolwiek pomoc.
Przez chwilę wyblakłe oczy rozglądały się po komnacie, usta poruszały się bezgłośnie nad opadniętą szczęką. Potem Priscilla ujrzała Vivianę, zamrugała i wyszeptała:
– Czy to ty, Pani?
Viviana podeszła do łoża i ostrożnie ujęła pobielałą dłoń chorej.
– Przykro mi widzieć cię tak cierpiącą, moja droga przyjaciółko.
Wyblakłe, spękane usta wygięły się w grymasie, który Viviana przez chwilę odczytała jako oznakę bólu, potem jednak zrozumiała, że miał to być uśmiech.
– Nie wiem, czy można być jeszcze bardziej chorym – wyszeptała Priscilla. – Myślę, że Bóg i jego Matka zapomnieli o mnie. Rada jestem znów cię widzieć i mam nadzieję żyć na tyle długo, by ujrzeć jeszcze mych drogich synów i pobłogosławić ich... – Westchnęła ciężko, starając się przesunąć trochę ciężar ciała. – Od tego leżenia bardzo mnie boli krzyż, ale każde dotknięcie, to jakby nóż ktoś we mnie wbijał. I taka jestem spragniona, jednak ze strachu przed bólem nie ośmielam się pić...
– Postaram się ci ulżyć, jeśli tylko będę mogła – powiedziała Viviana.
Wydała służbie polecenia, czego potrzebuje, i opatrzyła odleżyny chorej, wymyła usta Priscilli łagodzącym wywarem tak, że choć nie piła, już nie dręczyła jej spiekota w ustach. Potem usiadła przy niej, trzymając ją za rękę. Nie męczyła chorej słowami. Jakiś czas po zachodzie z dziedzińca dobiegły odgłosy. Priscilla otworzyła oczy błyszczące gorączką w świetle pochodni i wyszeptała:
– To moi synowie!
I rzeczywiście, po chwili do komnaty wszedł Balan i jego przyrodni brat, syn Gawana, Balin. Wchodząc, musieli pochylić głowy pod niskim stropem komnaty.
– Matko – powiedział Balan i schylił się, by ucałować dłoń Priscilli, dopiero potem odwrócił się do Viviany i skłonił przed nią:
– Pani.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.