– Chyba udało im się strącić helikopter – powiedziałem...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

– Mam nadzieję, że drugi wezwał posiłki i ta wojna trochę potrwa.
– Uratują nas? – zapytała Zosia.
– Nie możemy na to liczyć. Gdyby wiedzieli, że tu jesteśmy, nie wysyłaliby helikopterów, tylko raczej uderzyliby od strony ziemi.
Wspinaczka była coraz trudniejsza, ale znaleźliśmy nieduży kocioł wybity w zamierzchłej przeszłości przez wodę i odpoczęliśmy pięć minut dla złapania oddechu.
– Co się stało? – zapytał Jacek.
Opisałem mu pokrótce zdarzenia, których byłem świadkiem.
– W tej chwili kryjówka jest już chyba spalona – stwierdziłem. – Ale wcale nie stało się przez to bezpieczniej. Ruszamy.
Wdrapywaliśmy się dalej wąską rynną skalną. Wypełniały ją okruchy skał, otoczaki, a miejscami niewielkie łachy żwirowatego piachu. Ściany szczeliny wygładziła woda.
– To wygląda jak wyschnięte koryto potoku – stwierdziła Zosia. – Dlaczego wysechł?
– Sądzę, że gdzieś wyżej dotychczasowe łożysko strumienia przecięła gardziel Ahora – wyraziłem przepuszczenie. – Ararat jest dość suchą górą. Większość wód z topniejących lodowców płynie pod powierzchnią skały drążąc korytarze w pumeksie i popiołach wulkanicznych.
– To się nazywa przygoda – powiedział Jacek. – Kumple zwariują z zazdrości...
– O ile wrócimy, żebyś mógł im opowiedzieć. Na razie będziemy musieli zejść z góry i wrócić do naszego starego obozowiska w Dolinie Świętego Jakuba.
– Dlaczego zejść? – zdenerwowała się Zosia.
– Z prostej przyczyny. Chcesz szukać Arki z pustym żołądkiem i Kurdami depczącymi nam po piętach? Bez namiotu, śpiwora, kuchenki... Spuściła głowę.
– Nie przejmuj się – powiedziałem. – Za kilka lat może wrócimy większą ekipą i przeprowadzimy legalne poszukiwania.
Przytłumiony wybuch z dołu oznaczał chyba, że ludziom Admana udało się zestrzelić drugi helikopter. Długie serie strzałów z broni maszynowej ucichły. Jeśli bitwa się skończyła i spostrzegli naszą nieobecność, a pewnie spostrzegli, bo jak ostatni idiota pozostawiłem obezwładnionych wrogów na widoku, to góra pod naszymi nogami zaroi się od spragnionych krwi Kurdów. A to oznaczało, że powrót do Doliny Świętego Jakuba chwilowo jest niemożliwy.
– Naprzód – zakomenderowałem. – Zmiana planów. Przejdziemy przez przełęcz. Południowe stoki są łagodne.
– Na jakiej wysokości jest przełęcz? – zapytał Jacek.
– Przełęcz dzieląca Wielki Ararat i Mały Ararat znajduje się na wysokości 2700 metrów. Podstawa góry jest na wysokości 880 metrów. Dolina Świętego Jakuba znajduje się dwieście metrów wyżej. Wczoraj weszliśmy jakieś osiemset metrów. Mój zegarek pokazuje, że w tej chwili jesteśmy na dwu tysiącach dwustu.
– Zegarek? – zdziwił się Jacek.
– Ma wbudowany altimetr. To taki prosty wysokościomierz – wyjaśniłem. – Tak więc jesteśmy na dobrej drodze. O ile nas nie dogonią.
Ruszyliśmy w górę ścieżką wydeptaną chyba przez dzikie kozy. Nie uszliśmy jednak daleko, bo Zosia i Jacek nie dawali rady.
– Odpoczynek – zarządziłem.
– Czy ktoś przed nami pokonywał tę trasę? – zapytała Zosia.
– Oczywiście.
– Opowiedz, wujku – poprosił Jacek.
– Na Ararat wspinał się słynny biolog i botanik Joseph Pitton de Tournefort w towarzystwie dwu towarzyszy. Przebywał w tej części Turcji w latach 1700-1702. Nie byli przygotowani do ciężkiej wyprawy w góry. Nie przewidzieli, że zabraknie im wody i zabrali ze sobą tylko jedną metalową butlę. Bardzo dokuczało im zimno i pragnienie. Dopiero na wysokości 4370 metrów po kilkudziesięciogodzinnej wspinaczce osiągnęli linię wiecznych śniegów i mogli ugasić pragnienie. Tournefort w swoich wspomnieniach nazwał siebie i swoich kumpli “męczennikami botaniki". Ale nie zdołali zdobyć szczytu.
– A kto pierwszy wspiął się na czubek? – zagadnął Jacek.
– Jako pierwszy szczyt Wielkiego Araratu zdobył Fryderyk Pavrot w 1829 roku. Udało mu się to dopiero za trzecim razem. Wcześniej dwukrotnie zatrzymywała go pogoda.
– A byli tu przed nami jacyś Polacy? – chciała wiedzieć Zosia.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.