Gdzieś w oddali zagrzmiało i chłopak złapał Greya za szyję, przyciskając się doń mocniej...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

– Wszystko w porządku. – Grey poklepał go uspokajająco po plecach, choć jemu serce też podeszło do gardła, gdy usłyszał ten niespodziewany łoskot.
Burza musiała obudzić i przestraszyć malca.
– Gdzie jest twój pokój? – spytał.
– Na górze. – Chłopak pokazał na koniec korytarza.
Prawdopodobnie znajdowały się tam schody dla służby albo i druga klatka schodowa, gdyż zamek był budowlą rozłożystą i naprawdę dużą. Grey nauczył się drogi do swojej komnaty i na tym poprzestał. Miał nadzieję, że chłopak lepiej zna budynek i nie będą całą noc krążyli po jego chłodnych zakamarkach.
Gdy zbliżali się do końca korytarza, niebo rozświetliła kolejna błyskawica. W tym błysku zobaczył, że okno jest uchylone, a okiennice otwarte. Wraz z grzmotem nadleciał wiatr, odchylił jedną z okiennic i do korytarza wpadła fala lodowatego deszczu.
– Oj! – Dzieciak tak mocno objął go za szyję, że Grey ledwie złapał oddech.
– Wszystko w porządku – zapewnił go, rozluźniając jego uchwyt i uwalniając jedną rękę.
Wychylił się, łapiąc okiennicę, a równocześnie osłaniając malca przed wiatrem. Kolejny piorun rozświetlił czarne niebo, oślepiając go na chwilę. Grom przetoczył się niczym wóz pełen kamieni. Grey odruchowo uniósł głowę, spodziewając się dojrzeć któregoś z germańskich bogów radośnie gnającego przez chmury w bojowym rydwanie...
I w tym momencie dotarło do niego, co zobaczył w blasku błyskawicy. Zamrugał gwałtownie i spojrzał w dół. Wzrok go nie mylił – do okna, z którego się wychylał, przystawiona była drabina. Cóż, może chłopak rzeczywiście zobaczył w pokoju kogoś obcego.
– Poczekaj – polecił, stawiając malca na podłodze. – Zostań tu, a ja zamknę okno.
Odwrócił się, wychylił ponownie i zdecydowanym ruchem odepchnął drabinę. Zniknęła w mroku – nawet nie usłyszał, jak upadła. Zamknął okiennice, potem okno i ponownie podniósł trzęsącego się, tym razem z zimna, brzdąca. Podmuch wiatru zgasił jedyną w korytarzu lampę, więc nie pozostało mu nic innego jak odnajdywać drogę po omacku.
– Jest ciemno – powiedział malec drżącym głosem.
– Żołnierze nie boją się ciemności – zapewnił go Grey, odruchowo myśląc o cmentarzu.
– Ja się nie boję! – zaprzeczył brzdąc, wtulając policzek w szyję Greya.
– Oczywiście, że się nie boisz. Jak masz na imię? – spytał, mając nadzieję odwrócić jego uwagę.
– Siggy.
– Aha, Siggy. A ja jestem John. Johannes w twoim języku.
– Wiem – przyznał ku jego zaskoczeniu chłopak. – Służące uważają, że jesteś przystojny. Mniejszy od Landgrave’a Stephana, ale ładniejszy. Jesteś bogaty? Bo on jest bardzo bogaty.
– Nie umrę z głodu – przyznał Grey, zastanawiając się równocześnie, gdzie są te przeklęte schody, bo lada moment spodziewał się je znaleźć, spadając z nich.
Brzdąc najwyraźniej przestał się bać, bo zaczął się wygodniej mościć. Grey odkrył też, że ma całkiem określony zapach przypominający zapach miesięcznych szczeniaków. No i był zdecydowanie ciepłym stworzeniem.
Dopiero w tym momencie przyszło mu do głowy coś, o co dawno powinien był spytać: tak małe dziecko nie mogło być pozostawione bez opieki.
– A gdzie jest twoja niania?
– Nie wiem. Może czarownica ją zjadła.
Z tą radosną odpowiedzią zbiegł się błysk światła w oddali i słaby jeszcze dźwięk głosów. Grey pospieszył ku nim i odnalazł schody akurat w momencie, w którym zbiegła z nich niewiasta w nocnej koszuli, czepku i szalu, trzymająca porcelanowy lichtarz.
– Siegfried! – ucieszyła się. – Gdzie pan był, paniczu Siggy? Co się... och!
Dopiero teraz zdała sobie sprawę z obecności Greya i cofnęła się jak uderzona.
– Guten Abend, Madam – powitał ją uprzejmie Grey. – To twoja niania, Siggy?
– Nie – prychnął Siggy zdumiony jego ignorancją. – To Hetty, służąca mamy.
– Siggy? Siegfried, to ty? Oj, mój chłopcze! – Światło w górze zamigotało, gdy kolejna osoba zbiegła pędem po schodach.
Księżna von Lowenstein złapała podanego jej przez Greya chłopca i przytuliła go tak mocno, obcałowując przy okazji, że mu szlafmyca spadła.
Na schodach pojawiły się następne osoby, poruszające się znacznie stateczniej. Dwóch mężczyzn i kobieta w strojach o różnym stopniu niekompletności i należący bezwzględnie do służby. Każde trzymało albo lichtarz ze świecami, albo latarnię. Wyglądało na to, że Grey miał szczęście i natknął się na ekipę poszukiwawczą.
Rozmowa nabrała zdecydowanie bezładnego charakteru, gdy Grey i Siggy zaczęli równocześnie opowiadać, a Hetty i księżna przerywać opowieść okrzykami zgrozy.
– Czarownica? – Księżna przyjrzała się synowi. – Naprawdę widziałeś wiedźmę czy tylko miałeś zły sen?
– Nic mi się nie śniło! Obudziłem się i w moim pokoju była czarownica. Dostanę marcepana?
– Może dobrze byłoby przeszukać dom – wtrącił Grey. – Niewykluczone... że czarownica... nadal tu jest.
Księżna z natury miała bladą, porcelanową cerę, ale słysząc to, stała się wręcz zielonkawa. Grey spojrzał wymownie na malca, toteż oddała go Hetty i kazała zanieść do pokoju dziecinnego, nim zwróciła się do Greya.
– Proszę mi powiedzieć, co zaszło – poleciła, łapiąc go za ramię. Grey zdał jej relację i na koniec spytał:
– Gdzie jest niania chłopca?
– Nie wiemy. Poszłam zobaczyć, jak mały śpi, zanim sama się położyłam... – W tym momencie księżna zdała sobie sprawę, że wygląda raczej mało elegancko w grubej wełnianej koszuli nocnej, na którą narzuciła szal, oraz w podobnie grubym czepku i pończochach. – Siggy’ego nie było w pokoju, niani też nie. Jacob, Thomas, przeszukajcie najpierw dom, potem resztę!
Na zewnątrz zagrzmiało, przypominając wszystkim, że pada, ale obaj służący oddalili się natychmiast, i to całkiem szybko. Ponieważ służąca poszła wraz z Hetty, nagle zostali sami.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.