Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.
9 Lub 128-bitową w protokole IP v.6. 77 ABC Systemu Windows XP Jednym z elementów konfiguracji protokołu TCP/IP w systemie Windows XP jest skonfigurowanie usługi DNS. W większości wypadków konfiguracja sprowadza się do podania adresu serwera DNS, który będzie podawał naszemu komputerowi nazwę domenową odpowiadającą adresowi IP. Oczywiście musimy wpisać adres IP tego komputera, a nie jego nazwę. Możemy wprowadzić dowolną ilość adresów serwerów DNS, jednak w praktyce wystarczają dwa lub trzy. Jedyne, czego potrzebujemy, żeby na naszym domowym komputerze korzystać z usługi DNS, to posiadanie przynajmniej jednego adresu takiego serwera. Osoby łączące się z internetem za pośrednictwem modemu i korzystające z numeru dostępowego TP SA, nie muszą znać tego adresu. Komputer sam prawidłowo skonfiguruje się podczas nawiązywania połączenia, a to dzięki kolejnemu protokołowi nazywanemu PPP (ang. Point to Point Protocol). Użytkownicy posiadający stałe połączenie z siecią, o adresy serwera DNS powinni zapytać administratora sieci (przy okazji można zapytać o kilka innych, również potrzebnych danych: adres IP, maskę podsieci i bramę domyślną). Rysunek 8.1 przedstawia okno dialogowe z konfiguracją DNS w systemie Windows XP. Użytkownicy sieci lokalnych, w których działa serwer DHCP nie powinni wpisywać w tej zakładce żadnych informacji. W przypadku, kiedy musimy ustawienia sieci konfigurować ręcznie, należy podać adresy serwerów DNS w kolejności, w jakiej mają być przeszukiwane. Aby wywołać okno dialogowe pokazane na rysunku 8.1, należy wybrać odpowiednie połączenie sieciowe, z listy dostępnych Zadań sieciowych wybrać Zmień ustawienia dla tego połączenia (lub nacisnąć prawy przycisk myszy i z menu kontekstowego wybrać opcję Właściwości), zaznaczyć obecną na zakładce Sieć Protokół TCP/IP i nacisnąć przycisk Właściwości. Rysunek 8.1. Usługę DNS można skonfigurować w oknie właściwości protokołu TCP/IP Jak działa DNS? System DNS jest rozproszoną, hierarchiczną bazą danych. Każdy serwer DNS zawiera informacje o wielu tysiącach adresów komputerów i odpowiadającym im nazwom. Układ bazy danych DNS przypomina swoją strukturą drzewo — na samym szczycie jest „.” (nazywana root, czyli korzeń), następnie domeny najwyższego rzędu: org (dla organizacji typu non-profit), com (dla firm), edu (dla instytucji edukacyjnych), net (dla instytucji zajmujących się siecią), gov (instytucje rządowe) itd. Domenami najwyższego rzędu są również skróty państw, np. pl charakterystyczna domena dla Polski. Następnie zaczynają się poddomeny, podpoddomeny itd. Przeszukiwanie domen w celu konwersji nazwy na adres IP odbywa się od domeny root w kierunku poddomen. Tak więc, jeśli chcemy połączyć się np. z komputerem o nazwie adam.klasa.katowice.pl, to nasz komputer najpierw musi zamienić tę nazwę na odpowiadający jej adres. W tym celu wykonuje kilka czynności: • Sprawdza, czy sam posiada informacje o tym komputerze, przeszukując pewne pliki systemowe (w systemie Windows XP są to pliki hosts.sam i lmhosts.sam). Jeśli znajdzie w nich adres danego komputera, to cały proces się kończy. Ponieważ jednak standardowo pliki te nie zawierają żądanych informacji, więc przeszukiwanie musi odbywać się dalej. • Komputer wysyła zapytanie do preferowanego serwera DNS. Jeśli zawiera on potrzebne informacje, to przesyła je nam z powrotem; jeśli nie, to on z kolei wysyła zapytanie do jednego z serwerów domeny root o serwery nazw obsługujące w naszym przypadku domenę „pl” Następnie wysyła pytanie do serwera DNS obsługującego domenę „pl” o serwer DNS obsługujący domenę „katowice” itd. W końcu dochodzimy do serwera DNS, w którym znajduje się wpis dotyczący komputera o nazwie Adam, co kończy cały proces. Drugą ważną funkcją DNS jest konwersja adresów IP na nazwy komputerów. Cały proces konwersji odbywa się podobnie, jak opisany powyżej za pomocą mechanizmu nazywanego odwrotnym DNS (ang. Reverse DNS). Za odwrotny DNS odpowiedzialna jest domena typu in-addr.arpa. Z niej następują powiązania do kolejnych pól adresów IP. Na pierwszym etapie komputer na podstawie informacji z in-addr.arpa znajduje serwer zawierający informację o klasie A adresu IP, z niego otrzymuje dane o serwerze dla klasy B dla danego adresu itd. Rozdział 6 ♦ Internet 78 Adresy internetowe Zbierzmy razem informacje na temat samych adresów stosowanych w internecie. Mają one postać: http://www.nazwa.com/. Nazwę taką należy czytać od tyłu. Tak więc pierwszy człon, (w tym przypadku .com) oznacza domenę główną, czyli przynależność danego adresu do określonej grupy nazw. Przyjęło się, że typ domeny głównej (a więc pierwszy człon adresu) wskazuje na charakter instytucji właściciela serwera: • com — przedsiębiorstwo, • edu — instytucja edukacyjna, • gov — instytucja rządowa, • int — instytucja międzynarodowa, • mil — organizacja militarna, • net — instytucje związane z sieciami komputerowymi, • org — organizacja niedochodowa. Kolejnym elementem jest właściwa nazwa, która musi być unikalna wśród wszystkich adresów zarejestrowanych w danej domenie. Dalej znajdują się dwa oznaczenia informujące o tym, z jakim protokołem mamy do czynienia: www to ogólne oznaczenie stron WWW, a http:// instruuje przeglądarkę, że następujący po tym elemencie adres jest w rzeczywistości adresem strony internetowej. Jeżeli jeszcze jakiś występuje element między frazą www (lub http://), a nazwą właściwą, na przykład: www.news.nazwa.com (lub http:// news.nazwa.com/), to jest to wewnętrzny adres, przypisany tylko i wyłącznie do danego serwera i może być zdublowany w przypadku innego serwera zarejestrowanego w obrębie danej domeny głównej. Nazwy komputerów nie mogą zawierać żadnych innych znaków poza literami alfabetu angielskiego (od a do z, bez znaków narodowych) oraz cyframi. Pojedynczy człon nazwy nie może zawierać znaku odstępu (spacji), a jego długość jest limitowana do 22 znaków. Poczta elektroniczna
|
Wątki
|