Sytuacja była niefortunna...

Mimo wszystko mogę uczciwie powiedzieć, że chociaż
zachowanie Antoniego było przykre, jednak przez te wszystkie lata, kiedy byłam opie-
kunką dzieci, nic nie zakłóciło spokoju naszego domu. Pan Hareton, troskliwy ojciec
i dobry człowiek, zapewnił nam to. Drugą niezwykłą rzeczą była pełna czułości miłość,
jaką pan darzył Antoniego i którą chłopiec odwzajemniał na tyle, na ile w ogóle potrafił
okazywać przyjazne uczucia. Małgorzata również kochała młodszego brata, z krzywdą
dla Raintona, ten zaś, mimo że zgodnie z prawem był dziedzicem, dorastał w poczuciu
niższości, które należało się raczej Antoniemu. Rainton posiadał uroczą naturę, może
dlatego, że bardzo się musiał starać o miłość najbliższych. Każde miłe słowo, jakie od
nich usłyszał, sprawiało mu tak ogromną radość, że aż serce się ściskało, kiedy na ta pa-
trzyłam; bez końca robił rozmaite drobne gesty, żeby im się przypodobać; wszystkim,
nawet temu niewdzięcznikowi Antoniemu, który sprawował władzę nad starszym prze-
cież, a nie młodszym bratem.
Pan Hareton często bywał nieobecny i opieka nad dziećmi spadła całkowicie na moje
barki; dostałam do pomocy młodszą nianię. Ja nie skończyłam szkół, więc kiedy dzieci
podrosły, zaczęła przychodzić do nich na lekcje pani Tinkler, owdowiała dama, którą co
rano przywożono z Gimmerton wózkiem zaprzężonym w kuca. Toteż w nadzwyczajnie
młodym wieku Małgorzata i Rainton nauczyli się czytać i pisać, czego ja po dziś dzień
nie mogę powiedzieć o sobie, panie Lockwood, bo posiadłam te umiejętności tylko
w najbardziej podstawowym zakresie. Małgorzata okazała się prawdziwym molem
książkowym, podobnie jak jej matka i babka; Rainton natomiast uczył się powoli i wolał
spędzać czas poza domem, interesując się najbardziej wspaniałością przyrody i cudow-
134
135
nym życiem świata zwierzęcego, tak że wkrótce potrafił nazwać każdy krzew i każdy
kwiat kwitnący w parku, każde drzewo i każdego przelatującego ptaszka.
Antoniego natomiast nie obchodziła żadna z tych rzeczy, nic nie było dlań szcze-
gólnie interesujące, chyba tylko zaspokojenie własnych potrzeb i egzekwowanie swojej
woli. Oczywiście młodszy od tamtej dwójki; z tego powodu siostra uważała, że należą
mu się specjalna troska i opieka. Z drugiej jednak strony, braki w wykształceniu Antoni
nadrabiał sprytem i podstępem i myślę, że gdyby w jego życiu nie nastąpiła owa gwał-
towna zmiana na gorsze, zostałby dobrym adwokatem albo politykiem, bo przedsta-
wiciele obu tych zawodów są z natury nieszczerzy i pozbawieni skrupułów — z wyjąt-
kiem tu obecnych, rzecz jasna, czyli pańskiego brata, Dalbyego, panie Lockwood.
Tak, więc lata mijały, było nam dobrze i w zasadzie nie wiedzieliśmy o wydarzeniach
rozgrywających się za granicą i wojnie przeciwko cesarzowi Francji, Napoleonowi.
Powiedziałam: w zasadzie, bo nie byliśmy jednak tak całkiem nieświadomi, ponieważ
pan Hareton często wyjeżdżał w interesach do Londynu — gdzie, jak mówili niektórzy,
miał przyjaciółkę, choć nigdy nie dowiedziałam się prawdy, mimo że gorąco pragnęłam
żeby znalazł sobie kogoś miłego i odpowiedniego i ożenił się powtórnie, czego jednak
nie zrobił. Kobiety z rodziny Earnshawów widocznie miały ogromną władzę nad zako-
chanymi w nich mężczyznami — kiedy się myśli o tym, jak pan Heathcliff przez wiele
długich lat sechł z tęsknoty za swoją Katarzyną, podobnie jak pan Edgar. To samo po-
wtórzyło się w następnym pokoleniu. Pan Hareton nie mógł zapomnieć żony i jeśli był
w domu, raz w tygodniu obowiązkowo odwiedzał jej grób i rozmawiał o niej ze mną,
przychodził pobawić się z dziećmi.
Pod wieloma względami pan Hareton wydawał się szczęśliwym człowiekiem. Już
dawno przestał robić wrażenie postarzałego nieobecnego i obecnego duchem. Kupował
coraz to nowe ziemie, tak że wkrótce był właścicielem znacznej części Gimmerton i nie
tylko, bo jego zainteresowania były bardzo rozlegle i obejmowały kopalnie, huty, ob-
róbkę wełny, budowę kanałów i nowych kolei, o których wtedy zrobiło się głośno... Brał
aktywny udział w życiu społecznym i prowadził działalność dobroczynną. Lecz nade