sprawie...

Z góry najserdeczniej dziękuję Panu za dobroć i najmocniej przepraszam za
zabieranie Mu cennego czasu.
H. Renowicka
Sama zaniosłam list na pocztę i wysłałam go jako ekspres polecony. W powrotnej drodze
przyszło mi na myśl, że nawet w wypadku, gdyby ten Amerykanin nie chciał odpisać lub
odmówił informacji, zostaje mi jeszcze inna droga: mianowicie znalazłszy ten nowy ślad
mogę zawiadomić o tym brukselskie biuro detektywów. Dla nich sprawdzenie tego w Buenos
Aires nie będzie przedstawiało szczególniejszych trudności.
Ach, gdybym mogła przesłać im jej fotografię!
I tu nagle doznałam olśnienia. Przecież w Krynicy na każdym kroku fotografują
przechodniów. Od fotografów po prostu się roi. Jest niepodobieństwem, by jej nie
sfotografowano ani razu. Trzeba tylko przeszukać większe zakłady fotograficzne, a
niewątpliwie znajdę to, czego mi trzeba.
Poświęciłam temu cztery bite godziny i oczywiście znalazłam. Znalazłam dwa zdjęcia.
Zupełnie wyraźne, z doskonale uchwyconym podobieństwem. Ponieważ obawiałam się, że
116
nie zechcą mi ich wydać, postąpiłam trochę nieładnie, ale nie miałam innego wyjścia. Gdy
panienka odwróciła się, oba zdjęcia ukryłam w torebce. By nie byli na tym stratni, kazałam
zrobić powiększenie swojej fonografii, którą tu również znalazłam. Teraz ci w Brukseli będą
mieli zadanie znacznie ułatwione. Może zdołają wykryć i inne jej ślady.
Poczekaj, moja pani. Przekonam cię, że nie tak łatwo jest odebrać męża kobiecie, która
umie sobie dać radę w życiu i ma dość wytrwałości, by przeprowadzić walkę z całą
konsekwencją.
Środa
Więc nareszcie Romek się odnalazł. Było to bardzo zabawne. Ale zanim to opiszę, muszę
zanotować rzeczy ważniejsze. Mianowicie wysłałam wczoraj list do Brukseli wraz z
fotografią. Drugą zostawiłam sobie. Schowałam ją między chusteczkami w szafie.
Detektywom napisałam, by nie szczędzili kosztów, zrobili z fotografii wiele odbitek i
rozesłali podobnym biurom w różnych krajach.
Teraz sprawa pójdzie innym tempem. Jeżeli od Baxtera otrzymam potwierdzenie moich
podejrzeń, będę i tak już miała dość kompromitującego dla niej materiału. Śmiało będę mogła
powiedzieć, że jest międzynarodową awanturnicą, o bardzo skandalicznej przeszłości. Kto
wie zresztą, czy ona sama nie jest bigamistką. Może się jeszcze okazać, że ten pan, z którym
mieszkała w Biarritz, był jej prawdziwym mężem.
Spotkałam ją dziś rano w hallu. Miałam doskonały pretekst do zaczęcia rozmowy, gdyż
właśnie przenoszono moje rzeczy do apartamentu na drugim piętrze, położonego nad jej
apartamentem.
– Sąsiadujemy teraz ze sobą – powiedziałam. – Ale niech się pani nie obawia. Nie będę u
siebie urządzała tańców ani biegów na przełaj.
– Gdyby nawet – odpowiedziała uprzejmie – pani jest tak leciutka, że nie zrobiłoby to
żadnego hałasu.
Ponieważ obie miałyśmy do załatwienia jakieś sprawunki, wyszłyśmy razem. Wiele ze
spotkanych osób kłaniało mi się i Betty zauważyła:
– Pani ma tu moc znajomych.
– O, tak. W związku z ograniczeniami dewizowymi wiele osób nie może wyjechać za
granicę i z konieczności przyjeżdżają tu na wypoczynek. A pani, zdaje się, spędza czas dość
samotnie?
– Tak. Nie przepadam za większym towarzystwem. Poznałam zaledwie kilku panów i
kilka pań. Ach, świetnie, że mi pani przypomniała. Muszę tu wstąpić do tej kawiarenki i
przeprosić mego partnera narciarskiego za to, że nie przyszłam dziś z rana na trening. Czy
wejdzie pani na chwilę ze mną? To jest bardzo miły chłopiec.
Oczywiście zgodziłam się natychmiast. Po pierwsze byłam ciekawa, jaki gust ma ta
kobieta, po drugie ten pan mógł być jej amantem. Nie należało wyrzekać się żadnej
sposobności do poznania jej spraw intymnych.
I nagle ta przekomiczna niespodzianka! Wchodzimy, a tu na widok Betty od stolika zrywa
się – Romek! Omal nie wybuchnęłam śmiechem.
– Ależ my się znamy doskonale! – zawołałam.
Romek czerwony jak mak polny, zmieszany, omal nie przewrócił się przez krzesło.
Wyglądał jak sztubak przyłapany w spiżarni na wyjadaniu konfitur. Chętnie uciekłby przez
okno. Jego sytuacja rzeczywiście nie była do pozazdroszczenia. Bo z jednej strony, jego
ukrywanie się na nic się nie zdało, a z drugiej, mogło wyglądać na to, że romansuje z Betty,
udając miłość dla mnie.
Oczywiście wiedziałam, że to nie jest prawda. Znam go zbyt dobrze. O romansie między
nimi mowy nie ma. Są naprawdę tylko partnerami od sportu. Jednak, jeżeli mam być szczera,
117
nie sprawiło mi specjalnej przyjemności, że zajęli się sobą. Nie jest to z mojej strony, broń
Boże, zazdrość. Nie zamierzam rywalizować o względy żadnego mężczyzny, a tym bardziej
Romka. Uważam, że mogę sobie jeszcze na to pozwolić. Ale dlaczego on właśnie z nią się
spiknął?!
Ponieważ wiedziałam, że zależało mu na tym, byśmy jak najprędzej zostawiły go samego,
najspokojniej w świecie siadłam przy stoliku i kazałam sobie dać herbaty. Rozmową
pokierowałam w ten sposób, że musieli go brać diabli. Za każdym razem zwracałam się do
nich obojga. „Co państwo o tym sądzą”, „Co państwo robią”, „Jakie macie zamiary na
najbliższe dni”.
Betty nie dostrzegła w moim zachowaniu się żadnej złośliwości, gdyż nie mogła wiedzieć
o tym, co było między mną a Romkiem. On za to skręcał się wewnętrznie. Nie robiłam tego
wyłącznie przez złośliwość. Wiedziałam dobrze, że Romek wolałby wszystko, niż zostawić
mnie w przeświadczeniu, że jest kochankiem tej kobiety. Już teraz nie będę potrzebowała go
szukać. Zgłosi się sam, bo będzie musiał dać mi wyjaśnienia. By go dobić, powiedziałam:
– No, nie będę już państwu dłużej przeszkadzała. Życzę miłej sjesty. Jest już tak późno, a
ja jeszcze mam moc rzeczy do załatwienia.
Romek próbował zapewnień, że on również się śpieszy, lecz nie dałam mu dojść do słowa
i wyszłam.
W pół godziny po obiedzie zatelefonował do mnie, pytając, czy może mnie widzieć.
Powiedziałam:
– Ależ zawsze, Romku. Z przyjemnością. Panna Normann zwykle wypoczywa po obiedzie
u siebie. Więc będziesz miał chyba trochę wolnego czasu o tej porze.
W jego głosie była prawie wściekłość.