Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.
Berling pisze: „Starania o księdza wszcząłem na prośby Ŝołnierzy jeszcze w maju. Poszukiwania wdroŜone przez śukowa uwieńczyło nareszcie powodzenie i w końcu
czerwca przybył do nas 154 młody, bardzo sympatyczny i zapalony do swojego nowego zadania zakon-nik-misjonarz, ks. Kubsz. Przyjechał samochodem w nowiutkiej sutannie i przystąpił od razu do zorganizowania słuŜby duszpasterskiej. Zorganizował ją zresztą szybko i bardzo dobrze. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu Ŝołnierze przyjęli go z duŜą rezerwą. Nie mogłem tego zrazu zrozumieć, biorąc pod uwagę bardzo gorące prośby i nalegania w tej sprawie, z jakimi zwracali się Ŝołnierze do oficerów oświatowych i do mnie osobiście na kaŜdym zebraniu, w którym brałem udział. Dopiero powoli sprawa się wyjaśniła. Powodem był samochód i nowa sutanna. Ci, którzy mieli okazję widzieć księdza na zesłaniu, pamiętali go jako takiego samego oberwańca w fuf aj ce, jakimi byli oni sami. Nic dziwnego, Ŝe nowiuteńki strój liturgiczny księdza wydał im się podejrzany i stąd to zimne przyjęcie. Jednym słowem śuków przedobrzył. Ks. Kubsz jednak szybko się zorientował i potrafił przełamać lody". Zupełnie inaczej relacjonuje sprawę Włodzimierz Sokorski. Według niego, ksiądz został po prostu porwany ze swojej parafii i ciupasem dowieziony do Sielc, gdzie ze zdumieniem, gdyŜ —jak łatwo moŜna się domyśleć — spodziewał się zupełnie czego innego, stwierdził, Ŝe powierza mu się duszpasterstwo w polskim wojsku. Z początku — dodaje Sokorski — nikt nie wierzył, Ŝe jest to prawdziwy ksiądz. Dopiero „obwąchały go" fizylierki i potwierdziły autentyczność. „Baby zawsze księdza poznają". Księdzu Kubszo-wi przerobiono niewygodne imię Wilhelm na Franciszek, pozostawiając jednak znaczną swobodę działania. Ograniczono ją dopiero grubo później, kiedy odwaŜył się na protesty przeciwko uznaniu linii Curzona za wschodnią granicę Polski. W kaŜdym razie była I Dywizja jedyną formacją pozostającą pod dowództwem radzieckim, mającą własną obsługę religijną. Pisze Berling: „Wiedzieliśmy z własnej obserwacji i z doświadczenia wyniesionego z armii Andersa, kto do nas przyjdzie i jacy to będą ludzie. Zdawaliśmy sobie sprawę, Ŝe w ogromnej większości będą to synowie i ojcowie z rodzin deportowanych w głąb Rosji, z zajętych przez wojska radzieckie obszarów przedwojennej Polski. Często byli oni głęboko krzywdzeni, cierpieli biedę i niedostatek, wielu spośród nich w dramatycznych nieraz przejściach straciło swoich najbliŜszych, a wszyscy Ŝyli dotąd i zostawili swoje rodziny w bardzo trudnych i bardzo cięŜkich warunkach [...]. Szli ku nam ocięŜałym krokiem, krokiem ludzi bardzo zmęczonych. Widok był raczej niezwykły. W miarę jak się zbliŜali, zaczęliśmy odróŜniać poszczególne części ich garderoby: 155 nakrycia głowy, ubrania, obuwie. Wszystko to juŜ dawno przeŜyło swój wiek. Termin »łachmany« byłby przesadą, ale nie bardzo odbiegał od właściwego określenia. W rękach mieli węzełki, na plecach worki. Kilku niosło obwiązane sznurkami pudła, które kiedyś pewnie były walizkami". Mamy najwyŜsze wątpliwości co do wiarygodności i uczciwości Wspomnień generała Zygmunta Berlinga, w tym przypadku jednak rzetelnie opisuje rzeczywistość. Nie co innego pisze emigracyjny historyk Władysław Pobóg-Malinow-ski: „Formacje te odegrały tragiczną rolę narzędzia w ręku Stalina; budzić to moŜe róŜne zastrzeŜenia, nie usuwa to ich jednak poza nawias najnowszych dziejów polskich, w ogóle posępnych i głęboko tragicznych. Dywizja pierwsza »im. Tadeusz Kościuszki« tworzyła się w Sielcach, koło Riazania; kierowano do niej Polaków, którym poprzednio zamykano drogę do armii Andersa, wyszukiwano teŜ dla niej po całej Rosji obywateli sowieckich polskiego pochodzenia, często całkowicie juŜ zrusyfikowanych". Losy tych ostatnich są zresztą dość ciekawe. Oddajmy jeszcze raz głos Bolesławowi Dańce, który naleŜał właśnie do zrusyfikowanych: „Takich jak ja było w dywizji więcej, a szczególnie oficerów. Nazywano nas ruskimi Polakami. Do niektórych przymiotnik ten pasował, bo wielu nie znało nawet polskiego języka. Być moŜe zapomnieli, moŜe u nich w domu tym językiem juŜ nie mówiono, albo nie było wolno. Ale nazwiska to przewaŜnie mieli polskie: Piotrowski, Galicki, Sawicki, Siwicki, Nowicki, Orłowski itp. [...] Z kaŜdym dniem przybliŜał się czas wkroczenia na ziemie polskie. Ciekawy byłem, jak ta Polska wygląda, bo przecieŜ nigdy jej nie widziałem. Pamiętałem z opowiadań rodziców, krewnych, sąsiadów
|
Wątki
|
W trosce o komfort korzystania z naszego serwisu chcemy dostarczać Ci coraz lepsze usługi. By móc to robić prosimy, abyś wyraził zgodę na dopasowanie treści marketingowych do Twoich zachowań w serwisie. Zgoda ta pozwoli nam częściowo finansować rozwój świadczonych usług.
Pamiętaj, że dbamy o Twoją prywatność. Nie zwiększamy zakresu naszych uprawnień bez Twojej zgody. Zadbamy również o bezpieczeństwo Twoich danych. Wyrażoną zgodę możesz cofnąć w każdej chwili.