Sama przeszła przez ulicę, a potem jeszcze parędziesiąt metrów, aż do agencji wynajmu samochodów, znajdującej się na wprost dużego hotelu...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Tam w ciągu kwadransa załatwiła niezbędne formalności i wkrótce podjechała Fordem do swego Volvo. Rzuciła kluczyki Bobowi i poleciła mu jechać za sobą aż do autostrady międzystanowej, skąd miał ruszyć sam.
Kiedy dotarli do autostrady, FBI kończyły się już samochody. Trzeba było podjąć decyzję, i agent odpowiedzialny za obserwację zgadł dobrze. Nieoznakowany samochód policji stanowej przejął śledzenie Volvo, podczas gdy ostatni wóz FBI wjechał za Fordem na autostradę. W tym czasie pięć wozów, które uczestniczyły w porannym śledzeniu Ann, pomknęło za Bobem i jego Fordem. Trzy z nich obrały ten sam zjazd i pojechały za nim podrzędną drogą wiodącą ku kryjówce. Przestrzegał prędkości podanej na znakach drogowych, dwa samochody były więc zmuszone go wyprzedzić, ale trzeciemu udało się utrzymać z tyłu — do momentu kiedy Ford zjechał na pobocze i zatrzymał się. Ten odcinek drogi przez ponad półtora kilometra biegł prosto jak strzała, a Bob stanął w połowie.
— Mam go, mam go — zameldował agent w śmigłowcu, z odległości trzech mil obserwujący samochód przez stabilizowaną lornetę. Widział maleńką sylwetkę mężczyzny, który otworzył maskę, zajrzał do środka, potem zamknął ją i ruszył dalej. — Ten chłop to zawodowiec — powiedział do pilota.
Nie całkiem — pomyślał pilot, nie spuszczając wzroku z białej plamki samochodowego dachu. Widział, jak Ford zjeżdża na nie utwardzoną drogę, która znikała między drzewami.
— Mamy ich!
* * *
Spodziewano się, że kryjówka będzie na odludziu. Ukształtowanie terenu bardzo temu sprzyjało. Natychmiast po ustaleniu jej położenia z bazy lotnictwa Bergstrom w Teksasie wystartował RF-4C Phantom z 67. Skrzydła Lotnictwa Rozpoznania Taktycznego. Dwuosobowa załoga samolotu potraktowała to wszystko jak jakiś żart, ale nie mieli nic przeciwko niespełna godzinnemu lotowi. Było to zadanie tak proste, że każdy mógł je wykonać. Phantom dokonał czterech przelotów na dużej wysokości nad wskazanym obszarem i po zużyciu kilkuset metrów taśmy w pokładowych kamerach, wylądował w bazie Kirtland w pobliżu Albuquerque. Kilka godzin wcześniej wylądował tam samolot transportowy z dodatkowym sprzętem i obsługą. Gdy pilot Phantoma wyłączył silniki, dwóch żołnierzy obsługi naziemnej wyjęło kasetę z filmem i dostarczyło ją do przyczepy, będącej przewoźnym laboratorium fotograficznym, już w pół godziny po powrocie samolotu specjaliści interpretacji fotograficznej mieli przed sobą wilgotne jeszcze taśmy, prosto z automatu wywołującego.
— Proszę bardzo — powiedział pilot, kiedy doszli do odpowiedniego ujęcia — mieliśmy dobre warunki: bez chmur, chłodno, mała wilgotność, właściwy kąt oświetlenia. Nie zostawiliśmy nawet smug kondensacyjnych.
— Dziękuję, panie majorze — odpowiedziała kobieta w stopniu sierżanta przeglądająca film z kamery panoramicznej KA-91. — Tu mamy drogę polną, odchodzącą od autostrady, przechodzi przez małe wzniesienie… a tu coś jakby przyczepa, samochód zaparkowany o pięćdziesiąt metrów dalej… jeszcze jeden, trochę przykryty. A więc są dwa samochody. Dobrze, co jeszcze…
— Chwileczkę, nie widzę drugiego samochodu — powiedział agent FBI.
— Tutaj. Słońce odbija się od czegoś, co jest trochę za duże jak na butelkę po coca coli. Prawdopodobnie szyba samochodu. Może tylna, chociaż według mnie przednia.
— A to dlaczego? — chciał wiedzieć agent.
Kobieta nie podniosła nawet głowy. — Gdybym ja tam była i miała ukryć samochód, wjechałabym tyłem, żeby móc szybko wyjechać, no nie? Agent powstrzymał się od uśmiechu. — Macie rację, sierżancie.
Przewinęła film do kolejnej klatki. — Proszę bardzo, tu odbłysk zderzaka, a to prawdopodobnie maska. Widzi pan, jak go przykryli? Proszę spojrzeć tu, koło przyczepy. Chyba w cieniu ktoś stoi… — Obejrzała następną klatkę. — Tak, to postać ludzka. — Mężczyzna miał jakieś metr osiemdziesiąt, był dobrze zbudowany, ciemnowłosy, a cień na twarzy wskazywał, że dziś się nie golił. Nie było widać żadnej broni.
Tylko trzydzieści ujęć nadawało się do czegoś. Z ośmiu wykonano powiększenia wielkości plakatu i zaniesiono do hangaru, gdzie znajdował się śmigłowiec UH-1N. Był tam Gus Werner. Nie lubił pośpiesznych zadań tak samo jak ludzie w tamtej przyczepie, ale miał równie ograniczony wybór jak oni.
* * *
— A więc, pułkowniku Filitow, jest rok siedemdziesiąty szósty.
— Dymitr Fiodorowicz zabrał mnie ze sobą, kiedy został ministrem obrony. To, oczywiście, ułatwiało działanie.
— I zwiększyło wasze możliwości — zauważył Watutin.
— Rzeczywiście.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.