***Podobne myśli, chociaż z innej perspektywy, przebiegły przez głowy wszystkich dostojników w Ankh-Morpork, kiedy następnego ranka...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Nie było napisane, czyj to rozkaz. Ani też, co od razu zauważyli, czyj obiad.
Teraz czekali w przedpokojach.
Nastąpiły zmiany. Pałac nigdy nie należał do kategorii luksusowych rezydencji. Patrycjusz uważał, że jeśli ludziom za bardzo się spodoba, mogą zechcieć tu zostać. Umeblowanie składało się z kilku krzeseł i portretów dawnych władców miasta, trzymających zwoje pergaminów i różne inne przedmioty.
Krzesła nadal stały na miejscach. Portrety zniknęły. A raczej — jako poplamione i podarte płótna — leżały na stosie w kącie, ale zniknęły złocone ramy.
Dostojnicy starali się nie patrzeć sobie w oczy i siedzieli w milczeniu, bębniąc palcami o kolana.
Wreszcie dwóch wyraźnie zmartwionych służących otworzyło drzwi do głównego holu. Na spotkanie gości wyszedł Lupine Wonse.
Większość dostojników nie spala całą noc, próbując sformułować jakieś zasady polityki wobec smoków. Wonse jednak wyglądał, jakby nie zaznał snu od lat. Twarz miał koloru sfermentowanej ścierki. Zawsze chudy, teraz przypominał coś wywleczonego z piramidy.
- Aha - zaintonował. - Dobrze. Wszyscy jesteście? Zatem pozwólcie tędy, panowie.
- Ehem... - odchrząknął główny złodziej. - List wspominał o obiedzie.
- Tak - przyznał Wonse.
- Ze smokiem?
- Wielkie nieba, nie myślicie chyba, że smok was zje? Co za pomysł!
- Nawet mi to nie przyszło do głowy - zapewnił złodziej, a ulga dymiła mu uszami niczym para. - Sam pomysł... Cha, cha.
- Cha, cha — przyłączył się szef kupców.
- Ho, ho — dodał główny skrytobójca. - Co za pomysł.
- Nie, nie. Przypuszczam, że jesteście zbyt żylaści - powiedział Wonse. - Cha, cha.
- Cha, cha.
- Aha, aha.
- Ho, ho.
Temperatura opadła o kilka stopni.
- Pozwólcie więc za mną.
Główny hol zmienił się przez noc. Przede wszystkim był teraz o wiele większy. Zburzono ściany dzielące go od sąsiednich komnat, natomiast strop i parę pięter powyżej usunięto całkowicie. Na podłodze leżała masa gruzu, z wyjątkiem samego środka, zajętego przez stos zło ta...
W każdym razie złocisty stos. Wyglądał, jakby ktoś z całego pałacu pozbierał wszystko, co lśniło lub migotało. Były tu ramy obrazów, złote nici z gobelinów, sztućce, z rzadka jakiś klejnot. Były też
wazy z kuchni, lichtarze, szkandele do ogrzewania pościeli, odłamki luster. Błyszczące śmieci.
Dostojnicy nie zwrócili jednak uwagi na te skarby, a to z powodu tego, co wisiało im nad głowami.
Wyglądało jak największe źle zwinięte cygaro we wszechświecie, gdyby największe źle zwinięte cygara we wszechświecie miały zwyczaj zwisania głową w dół. Dwa słabo widoczne szpony ściskały ciemne belki.
W połowie drogi między błyszczącym stosem a drzwiami nakryto niewielki stół. Goście bez szczególnego zdziwienia spostrzegli, że znajoma srebrna zastawa zniknęła. Na stole ułożono porcelanowe talerze i sztućce wyglądające, jakby całkiem niedawno ktoś je wystrugał z drewna.
Wonse zajął miejsce u szczytu stołu i skinął na służbę.
- Siadajcie, panowie — zaprosił. — Przepraszam, że pałac wygląda teraz trochę... inaczej, ale król ma nadzieję, że zniesiecie to do czasu, kiedy zorganizujemy wszystko jak należy.
- Ee... kto? - spytał główny kupiec.
- Król — powtórzył Wonse. Jego głos brzmiał jak oddalony tylko o włos od szaleństwa.
- Aha, król. No tak - mruknął kupiec.
Ze swojego miejsca dokładnie widział wiszący obiekt. Miał wrażenie, że dostrzega jakiś ruch, jakieś drżenie w szerokich fałdach, które go spowijały.
- Niech żyje król — powiedział.
Na pierwsze danie podano zupę z kluskami. Wonse podziękował. Pozostali jedli w zalęknionym milczeniu, przerywanym jedynie głuchym stukiem drewna o porcelanę.
- Trzeba pewne sprawy zadekretować i król sądzi, że wasza zgoda byłaby mile widziana — zaczął po chwili Wonse. — Zwykła formalność, ma się rozumieć, i przepraszam, że zajmuję panom czas takimi drobiazgami.
Wielki zawój poruszył się jakby od podmuchu wiatru.
- Ależ to żaden kłopot - wychrypiał przywódca złodziei.
- Król uprzejmie pragnie ogłosić - podjął Wonse - że łaskawie przyjmie prezenty koronacyjne od mieszkańców miasta. Nic wyjątkowego, oczywiście. Jakiekolwiek szlachetne metale czy klejnoty, które mają w posiadaniu i bez żalu mogą z nich zrezygnować. Mu-
szę jednak podkreślić, że absolutnie nie jest to obowiązkowe. Wielkoduszność, jakiej z pewnością oczekuje, winna być działaniem całkowicie dobrowolnym.
Przywódca skrytobójców zerknął na swoje pierścienie i westchnął ciężko. Przywódca kupców odpinał już z szyi złocony łańcuch swego urzędu.
- Ależ panowie... - powiedział Wonse. - To naprawdę niespodzianka.
- Ehm... -wtrącił nadrektor Niewidocznego Uniwersytetu. -Jest pan... to znaczy, nie wątpię, iż król jest świadom tradycyjnego wyłączenia Uniwersytetu ze wszystkich miejskich podatków i danin...
Stłumił ziewnięcie. Magowie całą noc kierowali na smoka swoje najlepsze zaklęcia. Przypominało to boksowanie mgły.
- Ależ drogi panie, to nie danina - zaprotestował Wonse. -Mam nadzieję, że to nie moje słowa wzbudziły takie podejrzenie. Ależ skąd! Nigdy. Każdy dar winien być, jak już mówiłem, całkowicie dobrowolny. Mam nadzieję, że to całkiem jasne.
-Jak kryształ. — Najważniejszy ze skrytobójców rzucił magowi gniewne spojrzenie. - A te całkowicie dobrowolne dary, jakie złożymy, trafią...?
- Na stos.
- Aha.
- Wprawdzie jestem przekonany, że mieszkańcy naszego miasta okażą swoją hojność, gdy tylko w pełni zrozumieją sytuację -odezwał się kupiec —jednak król z pewnością rozumie, że w Ankh-Morpork jest bardzo mało złota.
- Słuszna uwaga - zgodził się Wonse. - Król wszakże zamierza zmienić ten stan dzięki swej dynamicznej, ambitnej polityce zagranicznej.
- Ach... — odpowiedzieli chórem dostojnicy, tym razem z większym entuzjazmem.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

***Podobne myśli, chociaż z innej perspektywy, przebiegły przez głowy wszystkich dostojników w Ankh-Morpork, kie­dy następnego ranka...

***Podobne myśli, chociaż z innej perspektywy, przebiegły przez głowy wszystkich dostojników w Ankh-Morpork, kiedy następnego ranka...