Teraz wydała w kuchni polecenia do wystawnego obiadu albo choć do takiego, jaki mogli przyrządzić teraz, pod koniec zimy, kiedy wszystkie drogi były nieprzejezdne...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Ze spiżarni Morgiana wydała trochę ze swych żelaznych zapasów rodzynek i suszonych owoców i trochę kuchennych przypraw do ostatniego kawałka boczku. Malina powie ojcu Eianowi, że na wieczerzy jest oczekiwany Uwain. Ona sama powinna zanieść tę wieść Uriensowi.
Poszła na górę do jego komnaty, gdzie leniwie grał w kości z jednym ze swych zbrojnych; komnata zalatywała zgnilizną, duchotą, starością i wilgocią. Przynajmniej dzięki jego długiej płucnej gorączce tej zimy nie musiałam dzielić z nim łoża, pomyślała Morgiana. Nawet dobrze się złożyło, że Accolon spędził tę zimę na dworze Artura; moglibyśmy postępować nieostrożnie i zostać odkryci.
Uriens odłożył kubek do kości i spojrzał na nią. Był chudszy, wycieńczony długim zmaganiem z gorączką. Było nawet kilka takich dni, że Morgiana myślała, iż już nie przeżyje, i ciężko walczyła o jego życie; po części dlatego, że mimo wszystko lubiła go i nie chciała widzieć go martwym, a częściowo dlatego, że Avalloch natychmiast odziedziczyłby po nim tron.
– Nie widziałem cię cały dzień. Byłem samotny, Morgiano – powiedział Uriens z nutką rozżalenia i wyrzutu. – Na tego Huwa ani w połowie tak miło się nie patrzy, jak na ciebie.
– Cóż – odparła Morgiana, przyjmując żartobliwy ton, który Uriens tak lubił – specjalnie zostawiłam was samych, myśląc, że na stare lata zacząłeś gustować w przystojnych młodzieńcach... jeśli ty go nie chcesz, mężu, czy to znaczy, że ja mogę go sobie wziąć?
Uriens zachichotał.
– Biedny człowiek się rumieni! – powiedział z uśmiechem. – Ale jeśli zostawiasz mnie samego na cały dzień, to co innego mam czynić, jak tylko jęczeć i robić słodkie oczy do niego albo i do psa?
– No to przyszłam przynieść ci dobre nowiny. Dziś wieczorem zaniosą cię na wieczerzę na dół, do sali, Uwain jest w drodze i przybędzie przed posiłkiem.
– No to dzięki Bogu – powiedział Uriens. – Tej zimy myślałem już, że umrę, nie zobaczywszy moich synów.
– Przypuszczam, że Accolon powróci do domu na święta letniego przesilenia... – Kiedy Morgiana pomyślała o ogniach Beltanu, teraz już odległych zaledwie o dwa miesiące, w całym ciele poczuła pożądanie tak silne, że aż bolesne.
– Ojciec Eian znów mnie nachodził, bym zakazał obrzędów – powiedział Uriens zrzędliwie. – Mam dość słuchania jego narzekań.
Wbił sobie do głowy, że jeśli wytniemy gaje, to lud zadowoli się jego błogosławieństwem dla pól i nie będzie rozpalał ogni Beltanu. Prawdą jest, że z każdą wiosną praktykuje się coraz więcej starych obrzędów, a ja myślałem, że jak rok za rokiem starzy ludzie będą wymierać, to będzie tego mniej. Chciałem pozwolić, by to samo wygasło wraz ze Starym Ludem, który nie może się przyzwyczaić do nowego sposobu życia. Ale jeśli teraz nawet młodzi ludzie z powrotem wracają do pogańskich obyczajów, to musimy z tym coś zrobić... Może nawet ściąć gaj.
Jeśli to zrobisz, popełnię morderstwo, pomyślała Morgiana, lecz zmusiła swój głos do łagodności.
– To by nie było rozsądne. Dęby dają pożywienie świniom i pożywienie dla ludzi we wsiach, nawet my w ciężkich czasach używamy żołędnej mąki. A las stoi tam od setek lat, te drzewa są święte...
– Ty sama mówisz za bardzo jak poganka, Morgiano.
– Czy możesz powiedzieć, że dębowy gaj nie jest stworzony przez Boga? – odparła. – Czy mamy karać niewinne drzewa dlatego, że głupi ludzie używają ich na swój sposób, który z kolei nie podoba się ojcu Eianowi? Myślałam, że kochasz swe ziemie.
– No bo i kocham – powiedział Uriens niepewnie – lecz Avalloch też mówi, że powinienem las ściąć, żeby poganie nie mieli gdzie się zbierać. Możemy tam wybudować kościół albo kaplicę.
– Lecz Stary Lud to także twoi poddani, a ty w swej młodości zawarłeś Wielki Związek z tą ziemią. Czy pozbawisz Stary Lud lasu, który jest ich pożywieniem i schronieniem, i ich własną świątynią zbudowaną rękami Boga, a nie człowieka? Czy tym samym skażesz ich na śmierć lub głód, jak to się stało na niektórych wytrzebionych ziemiach?
Uriens spojrzał na swe sękate, starcze nadgarstki. Błękitne tatuaże niemal całkiem już wyblakły i były tylko sinymi plamami.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.