Miałem pewne podejrzenia, lecz i tak nic nie mogłem zrobić...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Otworzyłem usta jak najszerzej, a ten chuj złapał nagle obcęgami korzeń wybitego zęba i energicznie przekręcił.
Wrzasnąłem, krew trysnęła mi z ust.
— Naprawdę wydawało ci się, że założymy ci plombę? — zaśmiał się Głos. — Myślałeś, że ci pomożemy, ty kupo śmierdzącego gówna? A zdychaj sobie, nie masz dla nas żadnego znaczenia. I chyba nie myślisz, że twoje władze ci pomogą, Andy? Chyba nie jesteś aż taki głupi. Cóż Johna Majora może obchodzić takie gówno jak ty? Tylko ty sam możesz sobie pomóc. Dlaczego się upierasz? Czemu znosisz to wszystko? Głupi jesteś, głupi kretyn. A zęby wyrwiemy ci wszystkie, po kolei.
Nie mogłem mu na to odpowiedzieć, bo wrzeszczałem z bólu. Wiedziałem, że czeka mnie śmierć. Wiedziałem też, że nie nastąpi ani szybko, ani bezboleśnie.

Już od kilku dni byliśmy bez ubrań, wystawieni na przejmujący chłód i zimno. Systematycznie bito nas w celach i katowano do nieprzytomności w czasie przesłuchań. W celach kazano siedzieć w pozycji, w której omdlewaliśmy z wysiłku. Zawiązywano nam opaski na oczy, zakuwano. Gdy opadaliśmy z sił i przewracaliśmy się, wpadali do celi i znów bili. Skutki nieustannego bicia zaczęły się kumulować.
Co noc trwały naloty bombowe. Czasami bomby spadały całkiem blisko. Pewnego razu cały barak zatrząsł się w posadach. Strażnicy wpadli w panikę.
Leżałem na podłodze i wsłuchiwałem się w to wszystko i nagle usłyszałem własny głos:
— Dalej, zróbcie to. Rzućcie te pierdolone bomby prosto na mnie. Jestem tu! — krzyczałem na całe gardło.
Naprawdę myślałem wtedy, że zamęczą mnie na śmierć, więc chciałem po prostu ze sobą skończyć, żeby nie cierpieć dłużej.
Gdy leci ciężka bomba, to rozlega się charakterystyczny dźwięk, podobny do buczenia. Nadsłuchiwałem pragnąc, aby kolejna uderzyła prosto w moją celę. Cały barak trząsł się i kołysał. Czułem, jak od podmuchów gęstnieje powietrze. Pierwszy raz w życiu chciałem umrzeć, chciałem, żeby nastąpił wreszcie ze mną koniec i marzyłem, aby nasi rzucili na mnie bombę. Sięgnąłem dna.

Pewnej nocy przez kwadrans obcowałem z Bogiem. Siedział w prawym rogu pod sufitem, uciąłem sobie z nim pogawędkę.
— Boże, zejdź i zrób coś ze mną — błagałem. — Jeśli mi pomożesz, to na zawsze zostanę twoim najlepszym kumplem. Jeśli istniejesz, to, do kurwy nędzy, zrób coś. Potrzebujemy twojej pomocy, teraz, wszyscy. Jeśli jesteś, to zrób coś, a będę codziennie dawał na ofiarę.
Zmówiłem kawałek Ojcze Nasz — tyle, ile pamiętałem ze szkoły, ale nic się nie zmieniło. Boga nie ma.
Z wolna umierałem. Ciało daje znać, że umiera. Cela spływała gównem i moczem, a ja w tym stawie spałem.
Czasami przynosili mi coś do picia.
Pewnej nocy przyszła ich cała gromada.
— Tel Awiw, Tel Awiw — zaczął jeden ze strażników.
— Nie, Anglik — wymamrotałem. — Jestem Brytyjczykiem.
— Napletek — rozkazał. Najwidoczniej słyszał o tej historii i chciał zobaczyć na własne oczy.
Dałem znak, że nic nie mogę zrobić, bo mam kajdanki na rękach. Rozkuli mnie.
Mając zawiązane oczy, po omacku, odrętwiałymi palcami wyciągnąłem kutasa. Odciągnąłem skórkę. Zarykiwali się ze śmiechu.
Dwóch złapało mnie za ramiona z tyłu. Ten, który stał przede mną, obracał coś w dłoni. Usłyszałem tylko świst, po którym cały świat stał się jednym wielkim bólem. Kolana mi zmiękły, gdy czymś, chyba szpicrutą, dostałem z całej siły w sam czubek palanta. Rżeli z radości, kiedy wrzeszcząc zwijałem się z bólu na podłodze.
Pochylili się nade mną i zajęli się jajami. Przyszło mi na myśl, że zaraz mnie wyjebią, ale tym razem było mi już wszystko jedno. Lecz nie o to im chodziło. Kopnęli mnie tylko w jaja i dali spokój, a ja rzygałem z bólu. Skuli mi ręce i wyszli, ciągle jeszcze rżąc ze śmiechu.
Pewnego razu wpadli do celi krzycząc i wrzeszcząc. Jeden z nich wywijał gazetą. Okazało się, że poprzedniego dnia alianci przeprowadzili ciężkie bombardowania. Irakijczycy zebrali zwłoki wszystkich dzieci, które zginęły podczas nalotu, i na pierwszej stronie gazety zamieścili fotografię matek rozpaczających nad małymi ciałkami. Tę właśnie stronę podsunęli mi pod nos. Zaczęli mnie bić tak wściekle, jakbym to ja ponosił osobistą odpowiedzialność za to, co się stało. Rychło zamieniło się to w normalne katowanie. Potem nastąpiło dziesięć minut przerwy, a później powtórka. Dali wreszcie spokój dopiero gdy zemdlałem.
Kiedy przyszedłem do siebie, zobaczyłem, że zostawili gazetę. Poczołgałem się do niej i zacząłem szukać czegoś, o czym wiedziałem z wcześniejszych pobytów na Bliskim Wschodzie. Wreszcie znalazłem, na górze, na pierwszej stronie. Jeden, jedyny czytelny dla Anglika znak — cyfrę cztery.
Był więc czwarty dzień lutego.
Oznaczało to, że torturują nas już od pięciu dni.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.