Kiedy Nicholas malował ten obraz, Kate uśmiechała się przez łzy, lecz nie były to łzy bólu, chociaż płynęły jeszcze, kiedy młodzieniec umilkł...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

— Czy nie mam racji, Kate? — zapytał po chwili ciszy.
— Tak, tak, kochany bracie! I nie mogę wprost wyrazić, jak się cieszę, że postąpiłam nie inaczej, niż ty byś sobie tego życzył.
— Niczego nie żałujesz?
— N-i-e-e... — odparła niepewnie Kate, stopką kreśląc coś na podłodze. — Nie żałuję oczywiście, że postąpiłam słusznie i uczciwie, lecz bardzo żałuję, że to się w ogóle stało... to jest... żałuję niekiedy, a niekiedy... Nie wiem doprawdy, co mówię!... Jestem tylko niemądrą dziewczyną, Nicholasie... i... i to wszystko wstrząsnęło mną do głębi.
Nie trzeba chyba mówić, że gdyby młodzieniec posiadał w tej chwili dziesięć tysięcy funtów zupełnie zapomniałby o sobie i bez wahania oddał wszystko do ostatniego pensa, by zapewnić szczęście tak tkliwie i szlachetnie kochanej właścicielce zarumienionych policzków i spuszczonych oczu. Stać go było jednak tylko na serdeczne słowa pociechy, lecz słowa tak czułe, dobre i pogodne, że biedna dziewczyna zarzucając ramiona na szyję brata obiecała, że nie będzie już płakać.
„Jakiemuż mężczyźnie — myślał z dumą Nicholas idąc wkrótce po tej rozmowie w stronę domu bliźniaków — nie opłaciłaby hojnie wszelkich ofiar materialnych miłość takiego jak Kate serca, które nie ma wprost ceny, chociaż serca ważą mało, a złoto i srebro bardzo wiele! Frank ma dość pieniędzy i nie pragnie ich więcej, gdzież jednak kupi za nie taki skarb jak Kate? Mimo to wszakże ludzie zwykli sądzić, że w nierównym małżeństwie bogata strona ponosi ciężką ofiarę, a biedna robi wyśmienity interes! Ale rozumuję jak zakochany... albo jak osioł, co w gruncie rzeczy wychodzi na jedno".
Przy pomocy takich i tym podobnych równie surowych połajanek Nicholas kładł tamę sprzecznym z jego planami na najbliższą przyszłość myślom, a że zajmował się tym przez całą drogę, nie zauważył prawie, kiedy stanął przed obliczem Tima Linkinwater.
— Ach, pan Nickleby! — zawołał stary buchalter. — Niech pana Bóg błogosławi! Jakże się pan miewa? Dobrze, co? No, proszę mi zaraz powiedzieć, że tak dobrze jak zawsze!
— Dobrze, zupełnie dobrze — odparł Nicholas ściskając mu dłonie.
— Hm... — ciągnął Tim. — Przyjrzałem się lepiej i widzę, że wygląda pan na zmęczonego. A niechże to! Oto on! Słyszał go pan? Kos, Dick! Od pańskiego wyjazdu przestał być sobą. Nie może już wytrzymać bez pana. Przywiązał się do pana jak do mnie.
— Dick jest o wiele mniej sprytny, niż sądziłem, jeżeli uważa, że jestem wart choć połowy zainteresowania, którym darzy pana — powiedział Nicholas.
— Widzi pan — odparł Tim stając w swej ulubionej pozie i wskazując klatkę pierzastym końcem pióra — to nadzwyczajna rzecz, nadzwyczajna, że ten ptak zwraca uwagę i w ogóle dostrzega tylko pana Charlesa, pana Neda, ciebie, młody człowieku i mnie.
W tej chwili Tim urwał i zerknął na Nicholasa, a spotkawszy niespodziewanie jego wzrok powtórzył: „Ciebie, młody człowieku, i mnie... tak... ciebie i mnie". Potem spojrzał znowu na młodzieńca i ściskając mu dłoń powiedział:
— Źle, że pomijam milczeniem to, co najbardziej mnie obchodzi. Nie mam zamiaru wypytywać pana, ale chciałbym usłyszeć coś niecoś o tym biedaku. Czy mówił czasami o braciach Cheeryble?
— Tak — odrzekł Nicholas. — Nawet bardzo często.
— Dobrze to o nim świadczy — powiedział Tim ocierając oczy. — Tak... To bardzo dobrze o nim świadczy.
— I ze dwadzieścia razy wspominał pana — podjął młodzieniec. — Niejednokrotnie prosił mnie, by. pozdrowić od niego pana Linkinwater.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.