— Sądzę, że zrobiłam tu dobrą robotę — powiedziała panna Bulstrode w zamyśleniu...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

— Oczywiście nic nie przebiega tak, jak się wydaje na początku… Powiedz, Eleanor — zapytała nieoczekiwanie — jeśli będziesz zarządzać tą szkołą zamiast mnie, jakie zmiany wprowadzisz? Nie krępuj się. Interesuje mnie to.
— Nie sądzę, żebym chciała coś zmieniać. Wydaje mi się, że duch szkoły i jej organizacja są niemal doskonałe.
— Zachowasz tę samą linię działania?
— Tak. Nie sądzę, żeby coś dało się ulepszyć. Panna Bulstrode milczała chwilę. Ciekawe, czy ona powiedziała to, by sprawić mi przyjemność, pomyślała. Z ludźmi nigdy nie wiadomo, nawet jeśli żyjesz z nimi blisko przez cale lata. Na pewno myśli inaczej. Każdy człowiek z twórczym usposobieniem musi pragnąć zmian. To prawda, choć przyznanie się do tego mogłoby się wydać nietaktem… A takt jest niezmiernie ważny. Ważny w stosunkach z rodzicami, z dziewczętami, z personelem. Eleanor zawsze była taktowna.
Głośno powiedziała: — Trzeba jednak wprowadzać udoskonalenia. Mam na myśli nowe pomysły i zmianę ogólnych warunków.
— Oczywiście — odparła panna Vansittarl. — To przychodzi z czasem. Ale to twoja szkoła, Honorio, ty ją stworzyłaś i twoje tradycje są jej istotą. Bardzo cenię tradycje.
Panna Bulstrode nie odpowiedziała. Wahała się przed wypowiedzeniem słów. Propozycja zawarcia spółki wisiała w powietrzu. Choć dobre wychowanie panny Vansittart pozwalało jej udawać nieświadomość, musiała sobie zdawać sprawę z bliskości takiego pytania. Panna Bulstrode nie wiedziała, co ją powstrzymało. Dlaczego czuła niechęć do postawienia wszystkiego na jedną kartę?
Prawdopodobnie, przyznała ponuro, nie umiała znieść myśli o oddaniu kontroli nad szkołą. W duchu chciała zostać, nadal prowadzić swoje dzieło. Z pewnością nikt nie byłby lepszym następcą od Eleanor. Taka odpowiedzialna, zasługująca na zaufanie. Oczywiście, jest jeszcze kochana, niezawodna Chaddy. A jednak nie można było sobie jej wyobrazić na stanowisku dyrektorki znakomitej szkoły.
— Czego ja chce? — spytała panna Bulstrode sama siebie. — Jestem nieznośna! Do chwili obecnej niezdecydowanie nie należało do moich przywar.
W dali zadźwięczał dzwonek.
— Moja lekcja niemieckiego — rzekła panna Vansittart. — Muszę iść. — Ruszyła żwawo, choć godnie w kierunku szkolnego budynku. Idąc za nią trochę wolniej panna Bulstrode omal nie zderzyła się z Eileen Rich, wybiegającą z bocznej ścieżki.
— Och, bardzo przepraszam, panno Bulstrode. Nie zauważyłam pani. — Jej włosy jak zwykle wyślizgiwały się z niedbale upiętego koka. Panna Bulstrode zauważyła jeszcze raz brzydką, ale interesującą, zniewalającą entuzjazmem twarz młodej kobiety.
— Ma pani lekcję?
— Tak. Angielski…
— Lubi pani uczyć, prawda?
— Uwielbiam. To najbardziej fascynująca rzecz na świecie.
— Dlaczego?
Eileen Rich zamarła nieruchomo. Przesunęła ręką po włosach. Zmarszczyła brwi, myśląc usilnie.
— To ciekawe. Chyba nigdy nie zastanawiałam się nad tym. Dlaczego lubi się uczyć? Żeby czuć się wspaniałym i ważnym? Nie, nie… chyba tak źle nie jest. To jest bardziej podobne do łowienia ryb. Nigdy nie wiadomo, co się złowi, co wyciągnie się z morza. To rodzaj powołania. Gdy przyjdzie, jest pasjonujące. Oczywiście nie zdarza się często.
Panna Bulstrode przytaknęła. Miała rację! Ta dziewczyna ma w sobie coś.
— Przypuszczam, że kiedyś będzie pani prowadzić własną szkołę.
— Mam nadzieję, że tak. Pragnę tego ponad wszystko.
— Masz już pomysł, jaka powinna być ta szkoła?
— Myślę, że każdy ma jakieś pomysły — powiedziała Eileen Rich. — Przypuszczam, że w większości są fantastyczne i całkowicie błędne. Oczywiście trzeba podjąć ryzyko. Trzeba te pomysły wypróbować. Muszę zdobywać doświadczenie… Okropne, jeśli nie potrafi się korzystać ze zdobyczy innych ludzi.
— Niekoniecznie — odparła panna Bulstrode. — W życiu musi się popełniać własne błędy.
— W życiu, tak. W życiu można się pozbierać i zacząć od nowa. — Eileen zacisnęła pięści. Jej twarz była zawzięta. Nagle rozjaśniła się. — Jeżeli jednak szkoła, którą się prowadzi, rozpadnie się, niełatwo ją pozbierać i zacząć od nowa.
— Gdybyś prowadziła taką szkołę jak Meadowbank, próbowałabyś wprowadzić zmiany, eksperymentować?
Eilleen Rich wydawała się zakłopotana. — Bardzo… bardzo trudno o tym mówić.
— Chcesz powiedzieć, że tak. Nie krępuj się, moje dziecko.
— Sądzę, że zawsze chciałoby się wykorzystać własne pomysły. Nie wiem, czy się powiodą. Może się nie udać.
— Ale warto podjąć ryzyko?
— Zawsze warto zaryzykować, prawda? — powiedziała Eileen. — Oczywiście jeżeli pragnienie jest wystarczająco silne.
— A więc nie masz nic przeciwko ryzyku w życiu…
— Chyba zawsze prowadziłam ryzykowne życic. — Cień przeszedł przez twarz dziewczyny. — Musze iść. Będą na mnie czekać — oddaliła się pośpiesznie.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.