— Rozmawiałeś z nią chociaż? — spytałam cierpko...

— Nie, ukłoniłem się tylko. Głupio mi było.
— Dlaczego?!!!
— No wiesz, w tamtych czasach ja jej mówiłem „ty”, a ona do mnie z szacunkiem „panie inżynierze”. To jak miałem rozmawiać teraz?
— Trzeba ją było o to zwyczajnie zapytać…
Błysnęło mi nagle przypomnienie. Beata Maćka pamiętała. Powiedziała coś kiedyś o chłopaku, który ją bardzo zainteresował i nawet nabrała co do niego nadziei, chociaż była już zaręczona z Henrykiem. Wolałaby go niż Henryka, ale on się nagle jakby wycofał, pewnie jej nie chciał. Szkoda — powiedziała smętnie. — A w ogóle ty go znałaś… Nie podjęłam wtedy tematu, bo omawiałyśmy Przemysława i dopiero teraz przyszło mi do głowy, że mówiła przecież o Maćku!
— Trąba jerychońska jesteś i tylko mężczyzna może być taki tępy — oznajmiłam z irytacją i sięgnęłam po następną butelkę piwa.
Ciemno się już zrobiło prawie zupełnie, Maciek tego nawet nie zauważył, zajęty wypytywaniem o Beatę. Nie zapalałam reflektorów, wzrok się stopniowo do tego zmroku przyzwyczajał i ciągle jeszcze coś było widać. Zamilkliśmy w końcu, on się zamyślił prywatnie, ja zaś niejako urzędowo. Nadchodząca noc zaczynała mnie niepokoić, nie miałam chęci spędzić jej w samochodzie, obmacywanie w ciemnościach okolicznych drzew w poszukiwaniu dziupli nie wydawało mi się zajęciem upragnionym, a oddalenie się z tego miejsca wykluczałam kategorycznie. Dusza mi mówiła, że to nie będzie dobrze i w ogóle coś tu nie gra.
Samochód stał w głębokim cieniu. Brudny był dostatecznie, żeby bardzo nie błyszczeć, na pierwszy rzut oka można go było nie zauważyć. Przed nami niewyraźnie majaczył cień drogi, prowadzącej gdzieś w głąb lasu. W absolutnej ciszy rozlegały się jakieś szmerki i popiskiwania, czasem coś cichutko trzasnęło. Bezszelestnie, jak szary duch, przepłynęła sowa. Popatrzyłam za nią, znikła wśród drzew, popatrzyłam dalej i dostrzegłam, jak na drodze coś się poruszyło. Nie ptak, bo nisko. I nie zwierzę, bo pionowe. Człowiek! Zupełnie jakby człowiek przemknął lasem z jednej strony drogi na drugą.
Puknęłam Maćka w łokieć.
— Widziałeś? — wyszeptałam niespokojnie. — Tam ktoś jest! Maciek ocknął się z zamyślenia.
— Co?
— Tam ktoś chyba jest, mówię! Na tej drodze coś się ruszyło. Nie widziałeś?
— Nic nie zauważyłem. Poświecić może?
— Nie chcę, zobaczy nas. Trzeba się zastanowić. Ktoś tu się pęta.
— Może Mentalski wraca?
— Nie skradałby się chyba dookoła własnego domu? Mnie się wydaje, że to się skradało…
— Jesteś pewna?
— Tak wyglądało… Słuchaj, coś mi się tu nie podoba…
— Mnie też nie. Gdzie ten Mentalski mógł się podziać? Nie wyjechał chyba, okna otwarte…
— Ja tu nie siedzę. Te szyby nie są kuloodporne. Słuchaj, jak myślisz? Miałby do nas dużą pretensję, gdybyśmy się wdarli do jego domu i poczekali na niego w środku?
Maciek się zawahał.
— Czy ja wiem… Myślę, że chyba nie… Oknem…?
— Jak się nie da drzwiami, to oknem. Poza tym zachowamy się taktownie i nie spowodujemy żadnych szkód. No…?
Po krótkim namyśle Maciek zaaprobował pomysł. Alternatywą było ganianie po ciemnym lesie tego czegoś, co przelazło przez drogę i mogło być niebezpieczne. Czatowało może, żeby nas trzasnąć…?
— Z dwojga złego wolę stracić samochód niż życie — powiedziałam stanowczo i wysiadłam.
— Czekaj, weźmy latarki…
Podeszłam pod otwarte okno i poświeciłam, oceniając trudności techniczne. Maciek wszedł na ganek.
— Może on zwyczajnie zasnął i śpi? — powiedział z powątpiewaniem i załomotał pięścią.
Wzruszyłam ramionami, bo pukanie do drzwi i walenie długim patykiem w szybę mieliśmy już odpracowane na początku. Maciek odwrócił się, zaczął schodzić z ganku, świecąc sobie pod nogi i nagle zatrzymał się. Zeskoczył ze schodków i przykląkł.
— Hej, co to znaczy? Chodź tu!
W trawie na skraju ścieżki leżał klucz. Wyglądał jak zwyczajny klucz od drzwi.
— Błysnęło mi jak poświeciłem — powiedział Maciek. — ten klucz jest nowy. Co to może znaczyć?