Kiedy już sobie poszła, Rand siedział przez chwilę, patrząc na drzwi, które zamknęły się za nią...

Łatwiej było chyba zro­zumieć Cairhienianina uprawiającego Grę Domów, niźli ko­bietę, nawet jeśli nie czyniła szczególnych wysiłków, by po­zostać zagadkową. Podejrzewał nadto, że to, co czuł do Aviendhy - jakkolwiek to nazwać - jeszcze bardziej wszy­stko komplikowało.
“Niszczę to, co kocham - zaśmiał się Lews Therin. ­Kocham to, co niszczę”.
“Zamknij się!” - pomyślał ze złością Rand i słabe echo śmiechu zamarło. Nie wiedział, kogo kocha, ale wiedział do­skonale, kogo ma zamiar ocalić. Przed wszystkim, przed czym się tylko da, a głównie przed samym sobą.
 
 
Znalazłszy się w korytarzu, Aviendha oparła się bezwładnie o zamknięte przed chwilą drzwi, wciągając głęboko, uspoka­jająco, powietrze w płuca. Usilnie pragnęła się uspokoić. Jej serce wciąż próbowało wyrwać się z piersi. Przebywając w po­bliżu Randa al'Thora, czuła się, jakby ją nagą rozciągnięto na rozżarzonych węglach albo jakby ją łamano kołem, póki nie popękają jej wszystkie kości. Wiązało się to dla niej ze wsty­dem, o jakim sądziła, że nigdy go nie zazna. Wielki żart, po­wiedziała mu, i częścią swej duszy naprawdę miała ochotę się zaśmiać. Miała toh względem niego, ale w znacznie większej mierze wobec Elayne. On jej tylko uratował życie. Lanfear zabiłaby ją, gdyby nie on. Lanfear szczególnie chciała zabić ją, zabić zadając tyle bólu, ile tylko możliwe. W jakiś sposób Lanfear zgadła. Jednakże przy tym, jak czuła się wobec Elayne, toh względem Randa był niczym kopiec termitów obok Grzbie­tu Świata.
Cassin - z wykroju jego kaftana wynikało, że jest zarów­no Goshien, jak i Aethare Dor; nie potrafiła jednak rozpoznać szczepu - tylko przelotnie spojrzał na nią, nie ruszając się z miejsca, gdzie przykucnął z włóczniami opartymi o kolana; on oczywiście o niczym nie wiedział. Ale Liah uśmiechnęła się do niej, z pewnością nazbyt porozumiewawczo jak na ko­bietę, której nie znała, ta z pewnością wiedziała aż za dużo. Aviendha przeżyła lekki wstrząs, kiedy przyłapała się na myśli, że Chareen, z których musiała pochodzić Liah, sądząc po kroju kaftana, często zachowywały się niczym podstępne koty; nigdy przedtem nie myślała o żadnej Pannie inaczej jak tylko o Far Dareis Mai. To Rand al'Thor tak działał na jej umysł.
A jednak jej palce zamigotały gniewnie.
“Z czego się śmiejesz, dziewczyno? Czy naprawdę nie po­trafisz lepiej wykorzystać swego czasu?”
Brwi Liah uniosły się odrobinę, natomiast jej uśmiech prze­pełniło rozbawienie. Palce poruszyły się w odpowiedzi.
“Kogo nazywasz dziewczyną, dziewczyno? Nie jesteś jesz­cze Mądrą, ale już nie jesteś Panną. Sądzę, że i tak wpleciesz swą duszę w wianek, aby złożyć ją u stóp mężczyzny”.