Drzwi kuchni otworzyły się i wszedł Jarnish...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

– Dzień dobry. Dobrze spaliście? – Pośrednik odetchnął głęboko. – Powiedziałbym, że na kolację będzie gulasz. Już cudownie pachnie, Jaddy. – Zdjął grubą kurtę i usiadł u rogu stołu przy drzwiach.
– Nigdy nie ufaj językowi mężczyzny, ani kiedy mówi o miłości, ani o jedzeniu – prychnęła Jaddy.
– Zawsze znajdzie odpowiedź. – Jarnish wyciągnął długą glinianą fajkę z brązowej miski na drugim stole, a z kieszeni kurtki sakiewkę. Ubił szczyptę tytoniu w fajce i zapalił krzesiwem. Przyciągnął sobie krzesło, usiadł i wyjął fajkę z ust. – A więc niebawem wyjeżdżacie.
– Tak, panie – odrzekł cicho Brede. – Gdy znajdziemy się w Diev, Kadara i ja spróbujemy się dostać do strażników drogowych.
– Przyjmą was. Na ciemności, biorą każdego, kto potrafi machać mieczem i utrzymać się na koniu.
– Nie macie najlepszej opinii o strażnikach drogowych ze Spidlaru.
– Niewiele robią dobrego poza tym, że zbierają tych biedaków, którzy są zbyt biedni, żeby umieli być rozbójnikami i zbyt zdesperowani, żeby być kimś innym. – Jarnish pociągnął z fajki i kwaśny dym popłynął ku Dorrinowi
– Są dobrzy w podrywaniu dziewek z tawern na swoje bajdy – zauważyła Jaddy.
– A co z tobą, młodzieńcze?
– Chciałbym iść w termin do kowala, panie.
Kadara spojrzała na Brede’a z leciutkim grymasem.
– Kowala? Nie jesteś aby trochę za chudy?
– Jestem silniejszy, niż na to wyglądam.
– Masz jakieś doświadczenie?
– Przez jakiś czas byłem czeladnikiem.
Jarnish wyjął z ust długą fajkę i wypuścił w stronę Dorrina kłąb dymu. Chłopak próbował nie kaszleć. Nikt na Recluce nie palił, chociaż Dorrin czytał o takich praktykach, zwłaszcza w Hamorze.
– Jakiego kowala, młody człowieku? W Diev musi być kilkunastu kowali, choć nie znam ich wszystkich. Kowali na statkach handlowych, kowali, którzy robią podkowy i niewiele więcej, i kowali, którzy robią nie wiadomo co.
– Takiego, który wytwarza narzędzia i części do wozów albo młynów, tego rodzaju rzeczy.
Kolejna chmura dymu przesłoniła Dorrinowi widok, gdy pośrednik znowu się odezwał;
– Jest tylko dwóch takich w Diev. Henstaal, który ma warsztat za południowym murem, tuż za rogatkami. Dobra, solidna kuźnia. I jeszcze Yarrl, po północnej stronie od traktu.
Dorrin żuł następny kawałek suszonej gruszki.
– Henstaal ma trzech wielkich synów, starszych od ciebie. Yarrl ma tylko córkę. O żadnym czeladniku ostatnio nie słyszałem. Gadają, że przyuczył córkę do pomocy. – Jarnish wydmuchał na stół kolejny kłąb dymu.
– W czym problem z tym Yarrlem?
– Nie ma żadnego problemu... właściwie... młodzieńcze, ale gadają, że jego kobieta ma złe oko, a córka... hm, jej język... i oni nie są stąd. Założył tam warsztat, kiedy byłem niewiele starszy od ciebie, i nigdy nie powiedział, skąd jest. Nigdy. Dobrze pracuje, ale... mówi, co myśli. Nie może utrzymać czeladników. Ostatni wytrzymał trzy dni.
– Pozostaje mi jedynie spróbować.
Pośrednik wstał.
– Nie wybijesz monet, jeśli nie będziesz kuł, nie będziesz miał mleka, jeśli nie napoisz krów.
Dorrin pojął aluzję i podniósł się.
– Ruszamy, gdy tylko się spakujemy.
– Nie ma takiego pośpiechu. Niech pani wojowniczka dokończy jabłecznik.
Brede wstał.
– Dziękujemy za waszą gościnność.
– To żaden kłopot. Byłem Liedral coś winien, a to pomoże spłacić dług. – Pośrednik machnął fajką i odłożył ją z powrotem do brązowej miski. – Idę na przystań, Jaddy. Może dostanę tam na rynku trochę zimowego pstrąga.
– Nie bierz żadnego, jeśli nie są srebrne. Te brązowe gorzknieją.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.