w chwili kiedy składała ten pocałunek, rozległ się jak gdyby wystrzał i kwiat otworzył się od razu...

Był to prawdziwy tulipan, ale w środku kwiatu siedziała na zielonym słupku maleńka
dziewczynka, śliczna i delikatna. Miała nie więcej niż cal wysokości i dlatego nazwano ją
Calineczką. Pięknie polakierowana łupina włoskiego orzecha służyła jej za kołyskę, błękitne
płatki fiołków zastępowały materace, a płatek róży – kołdrę. Spała tam w nocy, a w dzień bawiła
się na stole, gdzie kobieta postawiła talerz, a naokoło zrobiła wianek z kwiatów, których łodygi
leżały w wodzie; po talerzu pływał wielki płatek tulipana, a Calineczka mogła na nim siedzieć i
pływać z jednego brzegu talerza na drugi, a zamiast wioseł miała dwa białe końskie włosy.
Wyglądało to prześlicznie. Calineczka umiała także śpiewać tak pięknie i wdzięcznie jak nikt na
świecie.
Pewnej nocy, gdy leżała w swoim ślicznym łóżeczku, przyszła wstrętna ropucha; wskoczyła
przez okno, bo szyba była stłuczona. Ropucha była brzydka, duża i mokra, wskoczyła na stół,
gdzie Calineczka spała pod czerwonym płatkiem róży.
– Piękna byłaby z niej żona dla mego syna! – powiedziała ropucha, wzięła skorupę orzecha,
gdzie spała Calineczka, i razem z nią zeskoczyła z okna do ogrodu.
Przepływała tam szeroka rzeka, brzeg jej był bagnisty, tu mieszkała ropucha ze swoim synem.
11
Och, jakiż był brzydki i wstrętny, zupełnie jak jego matka. „Kwa, kwa, brekekekeks!”, to było
wszystko, co potrafił powiedzieć, kiedy zobaczył śliczną maleńką dziewuszkę w łupinie orzecha.
– Nie mów tak głośno, bo się obudzi – powiedziała stara ropucha. – I jeszcze nam ucieknie,
bo jest lekka jak łabędzi puch. Posadzimy ją na rzece, na dużym liściu lilii wodnej, tam jej
będzie dobrze. Ona jest taka lekka i mała, że liść ten jest dla niej całą wyspą. Stamtąd nam nie
ucieknie. A my tymczasem doprowadzimy do porządku odświętną izbę pod bagnem, gdzie
zamieszkacie po ślubie.
Na rzece rosło mnóstwo wodnych lilii z szerokimi liśćmi, które wyglądały, jakby pływały po
wodzie. Liść leżący najdalej był największy, do niego podpłynęła ropucha i postawiła na nim
łupinkę orzecha z Calineczką.
Biedna, mała istotka obudziła się wczesnym rankiem i kiedy zobaczyła, gdzie się znajduje,
zaczęła gorzko płakać, bo liść otoczony był ze wszystkich stron wodą i nie mogła się wydostać
na ląd.
Stara ropucha siedziała na dole w bagnie i zdobiła izbę trzciną i żółtymi płatkami nenufarów;
wszystko musiało być piękne dla nowej synowej; potem podpłynęła razem ze swoim wstrętnym
synem do liścia, na którym stała Calineczka. Chcieli zabrać jej śliczne łóżko i wstawić do pokoju
młodej pary, zanim ona sama się tam zjawi. Stara ropucha skłoniła się głęboko w wodzie przed
Calineczką i powiedziała:
– Oto widzisz mego syna, zostanie on twoim mężem, a zamieszkacie z przepychem na dole,
w bagnie!
– Kwa, kwa brekekekeks! – to było wszystko, co potrafił powiedzieć syn.
Potem wzięli śliczne małe łóżeczko i odpłynęli z nim, a Calineczka siedziała sama na
zielonym listku i płakała, bo nie chciała zamieszkać u wstrętnej ropuchy ani zostać żoną jej
obrzydliwego syna. Małe rybki, które pływały w wodzie, widziały ropuchę, słyszały, co mówiła,
i wysunęły głowy z wody chcąc obejrzeć małą dziewczynkę. Zachwyciły się nią bardzo i zrobiło
im się naprawdę żal, że będzie musiała zamieszkać u wstrętnej ropuchy. Nie, nigdy, przenigdy!
Zebrały się pod powierzchnią wody naokoło zielonej łodygi z liściem, na którym stała,
przegryzły zębami łodygę i liść popłynął z biegiem strumienia, a na nim Calineczka daleko,
daleko, tam gdzie ropucha nie mogła już jej dogonić.
Calineczka przepływała obok różnych okolic, a małe ptaszki siadały w krzakach, patrzyły na
nią i śpiewały:
12
„Jakaż to miła, mała dziewczynka!” Liść razem z nią płynął coraz dalej i dalej; w ten oto
sposób powędrowała Calineczka za granicę.
Uroczy, mały biały motylek krążył nad nią od dawna i w końcu usiadł na liściu, gdyż
Calineczka spodobała mu się niezmiernie; i ona również była bardzo zadowolona, bo ropucha
nie mogła jej już dogonić i tak pięknie było tam, gdzie przepływała; słońce świeciło na wodzie i
wyglądało jak błyszczące złoto. Calineczka wzięła swój pasek i przywiązała jednym końcem
motylka, drugi koniec wstążki przymocowała do liścia, ruszył on teraz o wiele szybciej i ona
również, bo przecież stała na liściu.
Nagle sfrunął wielki chrabąszcz, spostrzegł ją, w mgnieniu oka schwycił w swe macki smukłą
dziewczynkę i pofrunął z nią na drzewo, a zielony liść płynął dalej po rzece i motyl również, bo
był przecież przywiązany do liścia i nie mógł się uwolnić.
Mój Boże, jak bardzo przestraszyła się biedna Calineczka, kiedy chrabąszcz usiadł z nią na
drzewie! Najbardziej martwiła się jednak tym, że przywiązała motylka, bo przecież jeżeli nie uda
mu się uwolnić, umrze z głodu. Ale chrabąszcz nie troszczył się o to wcale. Usadowił się razem
z nią na największym zielonym liściu na drzewie, nakarmił ją słodkim kwiatowym sokiem i
powiedział jej, że jest urocza, chociaż zupełnie nie przypomina chrabąszcza. Później przyszły z
wizytą wszystkie chrabąszcze mieszkające na tym samym drzewie; obejrzały ją; panny
chrabąszczówny potrząsały mackami i mówiły: „Ona ma tylko dwie nogi, jakże to nędznie
wygląda! Nie ma macek – mówiły inne. – Jakaż jest cienka w pasie, fe, wygląda jak człowiek!
Jaka brzydka!!!” – mówiły wszystkie chrabąszczówny, a Calineczka była przecież taka śliczna!
Tak też myślał z początku chrabąszcz, który ją porwał, ale gdy wszyscy mówili, że jest brzydka,