– Boże, Adam! – zawołał, kiedy przejrzał wszystkie kartki...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

– Skąd ci to przychodzi do głowy?
Adam wzruszył ramionami.
– Po prostu przychodzi. Wydaje mi się, że jest niezłe.
– Niezłe? – zdumiał się Zygzak. – Człowieku, to jest genialne! Ty wcale nie przesadzasz, nawet jesteś za skromny. Myślę, że naprawdę zrobisz na tym karierę.
– Wszyscy zrobimy! Będziemy to ciągnąć razem!
Zygzak przecząco pokręcił głową.
– Nic z tego. Ja w to nie wchodzę. Nie umiem narysować czegoś takiego. To mnie przerasta.
– Nie wygłupiaj się. – Adam czuł się zawiedziony i oburzony zarazem. – Co ty pieprzysz? Nie podoba ci się?
Zygzak spojrzał na niego ze śmiertelną powagą.
– Posłuchaj uważnie. Podoba mi się tak, że nie mogę się pozbierać. To jest najwspanialsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem. Ale mnie do tego nie mieszaj. Bałbym się nawet czytać to sam w domu po zmroku, rozumiesz?
Adam milczał.

* * *
Nie widzieli się długo. Dziesięć, może dwanaście dni. Kiedy Adam zadzwonił do Zygzaka, prosząc, żeby natychmiast przyszedł, w jego głosie było tyle natarczywego podniecenia, że przyjaciel uległ. W mieszkaniu Adama zastał już Lilę. Gdy gospodarz wyjaśnił im, czego od nich oczekuje, na twarzach obojga pojawił się wyraz zdumienia i niepokoju. Zgodzili się jednak, bo co mieli zrobić?

* * *
– Siedzimy już ponad czterdzieści minut nad twoim sedesem. Nie wiem jak ty, ale ja znam przyjemniejsze sposoby inhalacji – odezwała się Lila z irytacją, chociaż w jej oczach zwróconych na Adama krył się tłumiony strach.
– Poczekaj jeszcze chwilę, zaraz się zacznie.
– Co się zacznie? Spuścisz wodę? Nasikasz tam? Posłuchaj, nie będę tu siedzieć ani minuty dłużej, jeśli natychmiast nie wyjaśnisz nam, o co ci chodzi!
Adam przeniósł wzrok z jej twarzy na Zygzaka. Wydawał się zakłopotany.
– W sedesie coś bełkocze – powiedział niepewnie.
– No jasne – mruknął Zygzak. – Gówna wystawiają operę.
Lila jęknęła i przewróciła oczami.
– No i stało się! Zwariował – obwieściła. – To przez ten pieprzony komiks!
– Daj spokój, Lila. – Adam patrzył na nią błagalnie. – Ja nie żartuję!
– Ja też! – warknęła.
– W rurach ci burczy – powiedział Zygzak. – Dom jest stary i kanalizacja też. Naćpałeś się czegoś, czy co?
– Niczego się nie naćpałem! To są słowa, a nie bulgotanie w rurach! – wybuchnął.
Zygzak, osłupiały, gapił się na przyjaciela.
– Powiadasz, że słyszysz głosy przemawiające z sedesu? – zapytał z niedowierzaniem.
Adam w milczeniu kiwnął głową. Lila zerwała się z podłogi.
– No nie! Mam tego dość! Nie chcę uczestniczyć w tym obłędzie! To choroba psychiczna! Musisz się leczyć! Wszystko przez tą idiotyczną historyjkę dla niedorozwiniętych. Te bzdury padły mu na mózg!
– Nie mów tak – powiedział ponuro Zygzak, stając w obronie przyjaciela, – On narysował niesamowity komiks i...
– On ma po prostu niesamowicie nasrane w głowie – warknęła z furią.
– Zamknijcie się! – wrzasnął Adam, który cały czas w skupieniu nasłuchiwał odgłosów z muszli. – Zaczyna się! Słuchajcie!
Z sedesu dobył się głuchy, głęboki bulgot. Jękliwy, zawodzący głos zaczął bełkotać niezrozumiale.
– Apeiron! – powiedział w pewnym momencie sedes, bardzo wyraźnie, niskim, basowym tonem. – Appollyon! Abadon!
Lila pisnęła i opadła z powrotem na podłogę. Zygzak wpatrywał się w muszlę rozszerzonymi ze zdziwienia oczami. Miał głupkowato rozdziawione usta.
– Zawsze mówi to samo. – Głos Adama lekko się łamał. – Te same trzy słowa.
– Jak... jak długo to trwa? – spytał ochryple Zygzak.
– Od dwóch dni. Regularnie co cztery godziny...

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.