Dotaszczył go na skraj kolumnady i ostrożnie położył na boku...

Opat zacisnął palce na grocie, wyszarpnął strzałę przez piersi i odrzucił ją daleko. Spazmatycznie łapał powietrze.
- Moje plecy... - szepnął. - Plecy...
Andre przekręcił go ostrożnie i obejrzał ranę. Krew wypływała z niej falami w takt uderzeń serca.
- Chcecie, abym wydobył i drugą strzałę, mój panie?
- Nie... - Opat zarzucił mu rękę na szyję i mocno przyciągnął do siebie. - Nie trzeba... Księdza... Księdza... - Oczy zaszły mu mgłą.
Jakiś mnich pędził w ich stronę.
- Już tu biegnie, mój panie.
Opat rozluźnił się, wciąż jednak obejmował Marka za szyję.
- Klucz... do La Roque... - powiedział szeptem.
- Tak? Słucham, mój panie.
- W pokoju...
Przez kilka sekund panowała cisza.
- W którym pokoju, panie? W którym?
- Arnaut... - Opat z wysiłkiem pokręcił głową, jakby chciał odzyskać pewność myśli. - Arnaut będzie zły... W pokoju... - Rozluźnił nagle uścisk. Marek ostrożnie ułożył go na wznak i pochylił się nisko do jego ust. - Ilekroć będzie chciał... Nie mówcie nikomu... żeby Arnaut... - Powieki mu opadły. Zdyszany zakonnik przyklęknął obok nich. Na ziemi postawił butele­czkę z oliwą. Zaczął odmawiać modlitwę po łacinie, ściągając jednocześnie opatowi buty. Chwilę później udzielił mu ostatniego namaszczenia.
 
* * *
Marek wstał, oparł się ramieniem o filar i wyszarpnął strzałę z uda. Nie utkwiła tak głęboko, jak podejrzewał. Rozcięcie sięgało najwyżej trzy centymetry w głąb ciała, tylko sam czubek grotu był zakrwawiony. Cisnął strzałę na ziemię. Podbiegli do niego Chris i Kate.
Ze strachem patrzyli na jego ranę i leżącą obok strzałę. Krwawienie się nasilało. Kate błyskawicznie rozpięła dublet i sztyletem odcięła wąski pasek tkaniny z dołu swej koszuli. Zrobiła z niego opaskę uciskową na udzie Marka.
- To tylko lekkie draśnięcie - mruknął.
- Nie zaszkodzi założyć opatrunek - odparła. - Możesz chodzić?
- Tak.
- Jesteś bardzo blady.
- Nic mi nie będzie. - Ostrożnie wyjrzał zza filara na dziedziniec. Czterech martwych żołnierzy leżało na ziemi, pozostali zniknęli. Nikt też nie strzelał już z kościelnej dzwonnicy. Za to z górnych okien klasztoru zaczęły wydobywać się gęste kłęby dymu. Budynki po drugiej stronie dziedzińca również niknęły w smolistoczamym dymie, wydobywającym się prawdopodobnie z refektarza. Wyglądało na to, że wkrótce cały kompleks klasztorny stanie w ogniu.
- Musimy znaleźć ten klucz - powiedział.
- Jest przecież we młynie.
- Nie wiadomo.
Przypomniał sobie, że tuż przed ich wyjazdem z Francji Elsie, grafolog ekipy, natknę­ła się na tajemniczą wzmiankę o kluczu. Trafiła też na dziwne słowo, którego nie było w słowniku. Nie pamiętał szczegółów, był wtedy zaniepokojony przedłużającą się nieobecnoś­cią i milczeniem profesora. Nie miał jednak wątpliwości, że Elsie znalazła tę notatkę na marginesie jednego z pergaminów wyniesionych z podziemi klasztoru.
Wiedzieli, gdzie ich szukać.
 
* * *
Poszli w kierunku kościoła. Część szyb w oknach była wybita, ze środka wydobywał się dym. Dolatywały też okrzyki ludzi, po chwili na dziedziniec wysypał się oddział zbroj­nych. Marek zawrócił na pięcie i poprowadził ich arkadami z powrotem.
- Szukasz czegoś? - zapytał Chris.
- Tak. Drzwi.
- Jakich drzwi?
Andre skręcił w lewo, w inne przejście prowadzące na boczny dziedziniec. Po kilku krokach znaleźli wejście do głównego budynku klasztoru. Prowadziło do jakichś mrocznych pomieszczeń, chyba magazynów. Ciasną sień oświetlała samotna pochodnia. W jej blasku Marek odnalazł drewnianą klapę w podłodze. Podniósł ją. Schody do podziemi tonęły w mroku. Wyciągnął pochodnię z uchwytu na ścianie i wszyscy zeszli na dół. Chris zamknął za sobą klapę. Znaleźli się w wilgotnej, zatęchłej piwnicy.
 
* * *
Pochodnia zaskwierczała w zimnym powietrzu. W jej mętnym blasku ujrzeli stojące pod ścianą beczki. Byli w piwnicy na wino.
- Obawiam się, że żołnierze Arnauta wkrótce się tu zjawią - powiedział Marek.
Bez wahania ruszył w głąb podziemi. Kate z ociąganiem poszła za nim.
- Na pewno wiesz, czego szukasz? - spytała.
- A ty nie?
Nie wiedziała. Starała się trzymać jak najbliżej Marka, w wąskim kręgu światła rzucanego przez pochodnię. Dotarli do katakumb, gdzie w głębokich niszach spoczywały poowijane w całuny zwłoki. Spod strzępów materiału tu i tam wyglądały nagie czaszki, niektóre jeszcze z resztkami włosów, gdzie indziej rozkładające się stopy czy kikuty nóg. Z kąta pod ścianą doleciał pisk szczura.
Kate przeszył dreszcz.