Z wysuniętym do przodu pistoletem Rick obrócił się gwałtownie i przykucnął, spo- glądając w stronę schodów...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Pod górę posuwistym krokiem wchodziła kobieta. Kiero-
wała się w jego stronę. Znał ją. Poznał i opuścił pistolet. — Rachel — powiedział, zasko-
czony. Pojechała za nim swoim hoverem, śledziła go aż tutaj? Ale dlaczego? — Wracaj
do Seattle — powiedział. — Zostaw mnie w spokoju. Mercer mi powiedział, że mam to
zrobić. — I wtedy zobaczył, że niezupełnie przypomina Rachel.
— Jesteśmy dla siebie stworzeni — powiedział android, zbliżając się do niego z ręka-
mi wyciągniętymi tak, jakby chciał go objąć. Ubranie, pomyślał, jest nie takie. Ale oczy,
takie same oczy. I jest jeszcze więcej takich jak ona, może być cały legion, z których
każda ma własne imię, ale wszystkie są Rachel Rosen — Rachel, prototyp wykorzysta-
ny przez producenta do ochrony pozostałych. Wystrzelił do niej, gdy rzuciła się w je-
go stronę. Android eksplodował i jego części rozleciały się na wszystkie strony. Zasło-
nił twarz, a potem spojrzał znowu i zobaczył, jak jej pistolet laserowy toczy się po scho-
dach. Metalowy przedmiot spadający w dół, odbijając się o stopnie, z coraz wolniejszym
i słabnącym echem. Mercer powiedział, że to będzie najtrudniejsze z całej trójki. Rozej-
rzał się, poszukując Mercera. Starzec zniknął. Mogą mnie prześladować Rachele Rosen
dopóki umrę albo dopóki ten typ nie stanie się przestarzały. A teraz pozostałe dwa, po-
myślał. Mercer powiedział, że jednego z nich nie ma w mieszkaniu. Mercer mnie chro-
nił, uświadomił sobie. Objawił się i okazał mi pomoc. Ona... to... załatwiłoby mnie, po-
wiedział do siebie, gdyby Mercer mnie nie ostrzegł. Mogę teraz odpocząć, uświadomił
sobie. To był ten niemożliwy moment, wiedziała, że nie mogę tego zrobić. Ale już po
wszystkim. Dzięki instynktowi. Zrobiłem coś, czego nie mogłem zrobić. Batych wyśle-
dzę dzięki zwykłej procedurze. Będzie z nimi trudno, ale nie aż tak jak z tym.
Stał samotnie w pustym korytarzu. Mercer opuścił go, ponieważ zrobił to, po co
przyszedł. Rachel — albo właściwie Pris Stratton — została zastrzelona i nie pozosta-
ło już nic, tylko on sam. Ale gdzieś w tym budynku Baty’owie czekali i wiedzieli. Do-
myślali się, co zrobił. Być może, w tej właśnie chwili bali się. To była ich reakcja na jego
obecność w budynku. Ich próba zamachu. Gdyby nie Mercer, mogłoby się im udać. Te-
raz dla nich nadeszła zima.
Muszę zrobić to, po co tu przyszedłem, uświadomił sobie. Ruszył szybkim krokiem
korytarzem i natychmiast jego aparatura zarejestrowała aktywność mózgową. Odnalazł
ich mieszkanie. Nie potrzebował już aparatury. Odłożył ją i zastukał do drzwi.
Z wnętrza rozległ się męski głos:
— Kto tam?
— Tu Isidore — odparł Rick. — Proszę mnie wpuścić, bo o-o-piekuję się panem i ty-
mi dwoma kobietami.
145
— Nie otwieramy drzwi — odpowiedział kobiecy głos.
— Chcę obejrzeć Przyjacielskiego Bustera w telewizorze Pris — oznajmił Rick.
— Teraz, kiedy udowodnił, że Mercer nie istnieje, należy koniecznie go oglądać. Prowa-
dzę ciężarówkę dla Szpitala dla Zwierząt Van Nessa, należącego do pana Hannibala S-
s-sloata. — Zaczął się jąkać. — Cz-czy-czy otworzycie mi drzwi? T-t-to moje mieszka-
nie. — Czekał przez chwilę i drzwi otworzyły się. Wewnątrz mieszkania zobaczył mrok
i dwa niewyraźne kształty.
Drobniejsza, kobieca postać powiedziała:
— Musi pan przeprowadzić testy.
— Za późno — odparł Rick. Wyższa postać próbowała zatrzasnąć drzwi i włączyć ja-
kieś elektroniczne urządzenie. — Nie — oznajmił Deckard. — Muszę wejść. — Pozwo-
lił Royowi Baty’emu wystrzelić, ale sam nie odpowiedział ogniem. Zrobił unik i pocze-
kał, aż promień lasera przejdzie tuż obok niego. — Utraciłeś ochronę prawną strzela-
jąc do mnie — oświadczył. — Powinieneś mnie zmusić do przeprowadzenia testu Vo-

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.