Potężny Sas ruszył ciężko w stronę przeciwnika, który okrążał go skulony...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Athelstane trzymał swój ciężki miecz oburącz przed sobą, ostrzem ku górze, mając rękojeść nieco poniżej poziomu brody. Taka pozycja umożliwiała mu zarówno cięcie w obie strony, jak i odparowanie nagłego ataku.
Ska odrzucił swą lekką tarczę. Rozum podpowiadał mu, że przy ciosie tak ciężkiej klingi byłaby bezużyteczna. W prawej dłoni trzymał, jak trzyma się strzałkę, wąską włócznię, w lewej lekki ostry toporek. Chciał skończyć tę walkę szybko i chytrze, i była to słuszna taktyka. Lecz Ska nigdy przedtem nie oglądał zbroi i popełnił fatalny błąd sądząc, że jest ona ozdobą czy też ornamentem; który jego ostrze przebije bez trudności.
Skoczył do przodu, mierząc włócznią w twarz Athelstane’a. Sas z łatwością odparł atak i natychmiast ciął potężnie króla w nogi. Ten odbił się od ziemi przepuszczając świszczące ostrze dołem i z powietrza uderzył w pochyloną głowę olbrzyma. Lekki toporek pękł na kawałki w zderzeniu z hełmem wikinga, a Ska odskoczył z okrzykiem wściekłości.
Teraz Athelstane z zaskakującą szybkością, jak szarżujący byk, runął na wroga. Ska, oszołomiony stratą swej broni, nie był przygotowany na to straszne natarcie. Dostrzegł wznoszącego się nad sobą olbrzyma i zamiast odskoczyć, zaatakował. Ten błąd był ostatni w jego życiu. Włócznia ześliznęła się po pancerzu Sasa nie czyniąc mu szkody, a w tej samej chwili opadło ostrze miecza. Król nie mógł uchylić się przed ciosem, który odrzucił go tak, jak pędzący bawół odrzuca stojącego mu na drodze człowieka. Cztery jardy przeleciał w powietrzu Ska, władca Bal – Sagoth, nim upadł i legł w kałuży krwi i własnych wnętrznościach. Przerażeni widzowie zamarli z rozdziawionymi ustami.
- Odetnij mu głowę! – krzyknęła Brunhilda. Jej oczy lśniły, zaciskała pięści, aż paznokcie wbiły się jej w dłonie. – Nabij ją na swój miecz, żebyśmy mogli wnieść ją do miasta jako symbol naszego zwycięstwa.
Wycierający klingę Athelstane pokręcił głową.
- Nie. To był dzielny wojownik i nie będę okaleczał jego zwłok. Nie był to wielki wyczyn, jako że on był nagi, ja zaś w pełnej zbroi. Wydaję mi się, że gdyby nie to, inaczej mogłaby skończyć się ta walka.
Turlogh popatrzył na zgromadzone tłumy. Ludzie budzili się już z oszołomienia.
- A – Ala! Bądź pozdrowiona, prawdziwa bogini! – wrzeszczeli.
Wojownicy w bramie padli na kolana i uderzyli czołami o ziemię przed wyprostowaną dumnie Brunhildą. Jej pierś falowała od przepełniającej ją radości. To prawda, pomyślał Celt, ona jest kimś więcej niż królową, to kobieta z tarczą, walkiria, jak mówił Athelstane.
Brunhilda zdarła z martwej szyi Ski złoty łańcuch z jadeitowym wisiorem i podniosła go wysoko.
-Ludu Bal – Sagoth! – zawołała. – Widzieliście, jak fałszywy król zginął z rąk tego złotobrodego olbrzyma, który będąc z żelaza nie odniósł nawet najmniejszej rany! Teraz decydujcie: czy uznajecie mnie z własnej i nieprzymuszonej woli?
Odpowiedzią był potężny ryk.
- Uznajemy! Wróć do swego ludu, potężna i wszechmocna królowo!
Brunhilda uśmiechnęła się ironicznie.
- Chodźcie – zwróciła się do swych towarzyszy. – Teraz będą szaleć, byle tylko okazać mi swą lojalność i uwielbienie. Już zapomnieli o swej zdradzie. Zaprawdę, krótka jest pamięć tłumu.
Tak, krótka jest pamięć tłumu, myślał Turlogh, gdy wraz z Athelstane’em przekraczali u boku Brunhildy bramę miasta, idąc pomiędzy rzędami leżących plackiem wodzów. Ledwie kilka dni minęło, odkąd równie głośno wznosili okrzyki na cześć Ski wyzwoliciela, a jeszcze parę godzin temu tenże Ska, władca życia i śmierci swych poddanych, zasiadał na tronie, a ludzie padali mu do nóg. A teraz… Turlogh spojrzał na martwe ciało, leżące w zapomnieniu u srebrnych wrót. Padł na nie cień krążącego w górze sępa. Celt słuchał wrzasków tłumu i uśmiechał się gorzko.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.