Wparł oczy w strażnika i wyglądał strasznie w swych łachmanach, beznosy i bezuchy, tak że strażnik mu uwierzył, obejrzał się dokoła i odszedł...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Najedliśmy się i napili przy grobie Anukisa, a daszek ofiarny dawał chłodny cień. Gdy beznosy napił się wina, powiedział:
– Teraz rozumiesz, że byłoby o wiele lepiej, gdybym dobrowolnie oddał córkę Anukisowi. Może pozwoliłby mi wtedy zatrzymać moją chatę, a może nawet dałby mi dary, bo córka moja była piękna i nietknięta, choć dziś jest tylko zniszczoną matą sług Anukisa. Wiem teraz, że na świecie nie ma innego prawa jak prawo bogatego i silnego i że słowa biedaka nie docierają do uszu faraona.
Podniósł dzban w górę, zaśmiał się głośno i dodał:
– Twoje zdrowie, zacny Anukisie, i niech ciało twoje zachowa się na wieki. Nie mam żadnej ochoty towarzyszyć ci do Kraju na Zachodzie, gdzie ty i tobie podobni pędzicie wesoły żywot, nie niepokojeni przez bogów. Moim zdaniem jednak byłoby słusznie, gdybyś dalej świadczył dobrodziejstwa na ziemi i podzielił się ze mną złotymi pucharami i klejnotami, przechowywanymi w twym grobie. Toteż zamierzam odwiedzić cię w najbliższą noc, gdy księżyc schowa się za chmury.
– Co mówisz, Beznosy? – wykrzyknąłem przerażony, robiąc bezwiednie rękami święty znak Amona. – Nie myślisz chyba plądrować grobów, bo to najpodlejsza z wszystkich zbrodnia wobec bogów i ludzi.
Lecz rozgrzany winem Beznosy odparł:
– W uczony sposób pleciesz bzdury. Anukis jest moim dłużnikiem, ja zaś nie jestem tak miłosierny jak on, lecz ściągam swoje należności. I jeśli chcesz mi w tym przeszkodzić, skręcę ci kark. Jeśli zaś jesteś rozsądny, pomożesz mi, bo czworo oczu widzi lepiej niż dwoje, razem zaś zdołamy wynieść z grobu więcej, gdy raz się już tam włamiemy, niżbym to potrafił samotnie. Zrobimy to dziś w nocy, jeśli nie będzie księżyca.
– Nie chcę wychłostany wisieć głową w dół na murze – broniłem się przerażony. Ale gdy się zastanowiłem, zrozumiałem, że hańba moja nie będzie już większa, nawet gdyby przyjaciele zobaczyli mnie wiszącego na murze głową w dół, sama zaś śmierć mnie nie przestraszała.
Jedliśmy więc i piliśmy, a opróżniwszy dzban stłukliśmy go i rozrzuciliśmy skorupy na pobliskie groby. A strażnicy nie krzyczeli na nas, lecz odwracali się plecami, byli bowiem porażeni strachem. Na noc przysłano do Miasta Umarłych żołnierzy z miasta, by strzegli grobów. Nowy faraon nie dał im jednak darów, jak to było w zwyczaju po koronacji. Toteż żołnierze sarkali i niebawem zaczęli sami rozbijać groby i plądrować, upiwszy się wpierw winem, którego mnóstwo dzbanów stało pod daszkami ofiarnymi przy grobowcach. I nikt nie przeszkadzał Beznosemu i mnie, gdy rozbiliśmy grób Anukisa, wywróciliśmy jego sarkofag i zabraliśmy stamtąd tyle złotych pucharów i innych kosztowności, ile zdołaliśmy unieść. O świcie zjawiła się na brzegu wielka czereda syryjskich kupców, by odkupić zrabowane w grobach przedmioty i wywieźć je na swoich statkach w dół Rzeki. Sprzedaliśmy im nasz łup i dostaliśmy blisko dwieście debenów w złocie i srebrze, którymi podzieliliśmy się według wagi odbitej na sztukach złota i srebra. Cena, którą otrzymaliśmy za kosztowności, była jednak tylko niewielką częścią prawdziwej ich wartości, złoto zaś, które dostaliśmy, nie było czyste. Mimo to Beznosy ogromnie się cieszył i mówił:
– Zostanę bogatym człowiekiem, bo doprawdy ten zawód o wiele bardziej się opłaca niż dźwiganie ciężarów w porcie lub noszenie na pola wody z rowów nawadniających.
Ja jednak odparłem:
– Dopóty dzban wodę nosi, dopóki się ucho nie urwie.
Rozstaliśmy się i wróciłem łodzią jednego z kupców na drugi brzeg, do Teb. Kupiłem nowe szaty, podjadłem sobie i napiłem się wina w winiarni, bo odór Domu Śmierci zaczął mnie już opuszczać. Przez cały dzień jednak słychać było zza Rzeki, z Miasta Umarłych, dźwięk rogów i szczęk oręża. Wozy bojowe jeździły po ścieżkach między grobami, a gwardia przyboczna faraona z oszczepami ścigała plądrujących groby żołnierzy i zwolnionych z kopalń skazańców, a ich śmiertelne krzyki słychać było aż w mieście. Wieczoru tego pełno było na murach ciał wiszących głową w dół, a w Tebach przywrócony został spokój.

Rozdział 7

Przespawszy jedną noc w gospodzie, poszedłem do swego dawnego domu i wywołałem Kaptaha. Nadbiegł kulejąc, z policzkiem spuchniętym od uderzenia, a gdy mnie zobaczył, zaczął płakać z radości swym jednym okiem i rzuciwszy mi się do stóp powiedział:

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.