tamten nadal dawał mu znaki, przykładał dłoń do ucha i natarczy-wie wyciągał przed siebie karabin, jak gdyby go nie rozumieli...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

— Zostań tutaj, przy erkaemie, i nie strzelaj, dopóki nie będzie
zupełnie, zupełnie pewne, że tu idą. I nie wcześniej, aż dojdą do
tego krzaka — pokazał Robert Jordan. — Rozumiesz?

— Tak, ale...

— Nie ma żadnego ale. Wytłumaczę ci później- Idę do
Primitiva.

Anselmo stal przy nim, więc powiedział do niego:

— Viejo, zostań z Agustinem przy karabinie. — Mówił
powoli, niespiesznie. — Nie wolno mu strzelać, dopóki kawaleria
nie wejdzie w przesmyk. Jeżeli się tylko pokażą, ma ich przepuś-
cić, tak jak przedtem. Jeżeli będzie musiał strzelać, przytrzymaj
mu mocno trójnóg i podawaj magazynki w miarę, jak będą się
opróżniały.

— Dobrze — odrzekł stary. — A co z La Granja?

— Później.

Robert Jordan zaczął się wspinać po szarych skałach, czu-
jąc pod palcami ich wilgotność, kiedy podciągał się coraz
wyżej. Słońce szybko roztapiało leżący na nich śnieg. Wierzchołki
skał już obsychały; kiedy obejrzał się na okolicę, zobaczył sosnowy
las, podłużną, otwartą polanę, dalej spadzisty upłaz, a za nim
wysokie góry. Wreszcie stanął obok Primitiva w zagłębieniu za
dwoma głazami i niski, smagły mążczyzna powiedział do niego:

— Atakują Sorda. Co robimy?

30 — BN II, 194 E. Hcmingway; Komu bije dzwon

364

ERNEST HEMINGWAY

KOMU BIJE DZWON

365

— Nic — odrzekł Robert Jordan.

Z tego miejsca słyszał wyraźnie strzały i popatrzywszy na
okolicę dojrzał daleko, za odległą doliną, tam gdzie teren znów
wznosił się stromo, oddział kawalerii, który wynurzywszy się z
lasu jechał pod górę po ośnieżonym zboczu w kierunku strzelani-
ny. Długa, podwójna linia jeźdźców i koni czerniała na śniegu,
wjeżdżając na strome wzniesienie. Widział, jak dosicgnęła szczytu
i znikła między drzewami.

— Musimy im pomóc — powiedział Primitivo. Głos jego był
suchy i płaski.

— Niemożliwe—odparł Robert Jordan.—Spodziewałem się
tego przez całe rano.

— Jak to?

— Wczoraj wieczorem poszli ukraść konie. Śnieg przestał
padać i tamci ich wytropili.

— Ale my musimy im pomóc — powtórzył Primitivo. — Nie
możemy zostawić ich samych w takiej chwili. To są nasi towarzy-
sze.

Robert Jordan położył mu rękę na ramieniu.

— Nie możemy nic zrobić — powiedział. — Gdybyśmy
mogli, zrobilibyśmy to zaraz.

— Górą można się tam przedostać. Możemy pójść tamtędy z
końmi i dwoma automatami. Tym, co jest na dole, i twoim. W ten
sposób im pomożemy.

— Słuchaj...—zaczął Robert Jordan.

— Ja słucham tego — odparł Primitivo.

Strzały toczyły się zachodzącymi na siebie falami. Potem,
pośród suchego terkotu broni maszynowej, usłyszeli ciężkie,
głuche wybuchy ręcznych granatów.

— Oni są zgubieni — powiedział Robert Jordan. — Byli
zgubieni już wtedy, jak śnieg przestał padać. Jeżeli tam pójdzie-
my, będziemy zgubieni także. Nie można rozdzielać tych skąpych
sił, jakie mamy.

Szczęki Primitiva, jego górną wargę i szyję pokrywała szpako-

wata szczecina zarostu. Reszta twarzy była jednolicie śniada, ze
złamanym, spłaszczonym nosem i głęboko osadzonymi szarymi
oczami. Patrząc na niego Robert Jordan zauważył, że szczecina
drga mu w kącikach ust i na krtani.

— Posłuchaj tego — rzekł Primitivo. — Tam jest masakra.

— Jeżeli otoczyli kotlinę, to tak — odparł Robert Jordan. —
Ale kilku mogło się wydostać.

— Gdybyśmy teraz na nich uderzyli, można by zajść ich od
tyłu — powiedział Primitivo. —^ Niech czterech naszych idzie z
końmi.

— A potem co? Co będzie, jak ich zajdziecie od tylu?

— Połączymy się z Sordem.

— Żeby tam zginąć? Spójrz na słońce. Dzień jeszcze długi.
Niebo było wysokie, bezchmurne, a słońce grzało ich w plecy.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.