nia jej przepełnione były buntownikami...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Biada gdy spuszczono mosty i otwierano bramy wa-
rowni! Nimi wychodziła bowiem kohorta, spiesząc tłumić wszelkie zarzewie buntu! Biada
Żydowi, kiedy mu więźniem przyszło mijać te bramy i mosty!
Rozkaz nowego prokuratora, żądający wykazu uwięzionych w fortecy Antonia, wypełnio-
no szybko. Nie minęły dwa dni od chwili, jak przesłuchano ostatniego z nieszczęśliwych, a
spis gotowy leży na stole trybuna, obecnie urzędującego. Za chwilę prześlą go Piłatowi, prze-
bywającemu w pałacu na górze Syjon.
Izba, w której przebywa obecnie trybun, jest obszerna i chłodna, urządzenie jej odpowiada
godności komendanta i jego ważnemu stanowisku. Już jest późno, bo około siódmej godziny
dnia, i nie dziw, że tenże czuje się zmęczony i niecierpliwy. Chciał jak najprędzej wysłać ra-
port i pójść odetchnąć świeżym powietrzem na dachu kolumnady, skąd widzieć można mo-
dlących się w podwórzach świątyni Żydów. Podwładni trybuna niecierpliwią się również i
radziby spocząć; tymczasem nowe opóźnienie, bo oto wchodzi człowiek z pękiem ciężkich
kluczy, a dowódca mimo pośpiechu – zwraca się ku niemu:
– A toś ty, Gezjuszu, chodź bliżej.
Nowo przybyły podszedł do stołu, przy którym siedział trybun w wygodnym krześle;
wszyscy obecni spojrzeli i spostrzegli, że na twarzy przybyłego wyrażało się przerażenie i
zarazem obawa. Ucieszyli się więc, chcąc słyszeć co powie:
– O trybunie – zaczął mówić, oddając niski pokłon – lękam się powiedzieć.
– Pewno jakie bałamuctwo lub nowa pomyłka.
– Gdybym mniemał, że to pomyłka, obawa moja nie byłaby tak wielka.
– Chodzi więc pewno o zbrodnię lub zaniedbanie obowiązku. Można bezkarnie śmiać się z
Cezara, lub kląć bogi, ale znieważyć orły, to by się równało zbrodni. No, mówże!
Dobiega mniej więcej lat osiem, jak Waleriusz Gratus przeznaczył mnie na strażnika wię-
zień fortecznych – mówił z wolna klucznik. – Pamiętam doskonale ranek, w którym objąłem
obowiązki, a było to w dniu buntu i walki ulicznej. Pobiliśmy oczywiście Żydów, ale nie bez
strat z naszej strony; początkiem zaś owego buntu miał być zamach na Gratusa, który spadł z
konia, raniony dachówką rzuconą z dachu. Zawołano mnie do niego i zastałem go tu z obwią-
zaną głową, siedzącego na miejscu, które obecnie, trybunie, zajmujesz. Oznajmił mi Gratus o
moim wyborze, oddal te numerowane podług cel klucze i polecił, abym się z tymi godłami
mego urzędu nigdy nie rozłączał. Na stole leżał zwój pergaminów. Gratus wziął go w rękę,
rozwinął i rzekł: oto są plany trzech cel: ta pierwsza – tu wskazał podział wyższego piętra na
jednej z kart – ta druga, a ta najniższego, trzeciego piętra. Oddaję ci je w zaufaniu. Wziąłem
je z jego ręki. a on dodał: oto masz klucze i mapy; idź zaraz i rozpatrz się rozporządzeniu, a
obejrzyj dokładnie. Gdybyś jeszcze nie był dość siebie pewny, zarządź, jak uznasz za najlep-
sze, bo po mnie ty sam jesteś panem.
– Skłoniłem mu się i chciałem wyjść, ale prokurator przywołał mnie raz jeszcze i mówił:
zapomniałem ci coś powiedzieć, daj mi mapę trzeciego piętra – dałem mu, a on rozłożywszy
ją na stole, rzekł: Widzisz tu tę celę? – wskazał palcem na numer V. – W niej zamknięci są
trzej ludzie, którzy dowiedzieli się tajemnicy zagrażającej bezpieczeństwu państwa rzymskie-
go, jakim sposobem... nie wiem, ale muszą cierpieć za swą ciekawość, bo ona w takich przy-
padkach gorszą jest od zbrodni. Tu spojrzał na mnie surowo i mówił dalej: za karę wyłupiono
im oczy i wyrwano języki, a skazani są na całe życie. Jeść i pić podawać im będziesz otwo-
rem w murze, słyszałeś? – Odpowiedziałem twierdząco, on zaś mówił dalej: Jeszcze jedno, a
zapamiętaj to sobie. – Mówiąc to, spojrzał na mnie groźnie. – Oto wejście do ich celi, numer
V, słyszysz Gezjuszu? – wskazał palcem na mapę, żebym lepiej zapamiętał – żeby mi go nig-
dy nie otwierać, żeby tam nikt, nawet ty, nigdy nie chodził.
– A w razie śmierci, to cóż? – spytałem.
179
– Gdy umrą, cela stanie się ich grobem; na to ich tam zamknięto: cela zresztą jest zakażona trądem.
– Rozumiem – odparłem i posłuchanie skończyło się.
Tu Gezjusz wyjął z zanadrza swej tuniki zwój pergaminowy, pożółkły od

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.