— Sam go widziałem — ciągnął Kim...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

— Był różowy w środku. Chciałbym zapytać, czy…
— Nie mógł być różowy — wtrącił się Roger, zbywając Kima gestem ręki. — To wykluczone. Przepraszam, ale muszę wracać do pracy.
Zamierzał odwrócić się od kasy, gdy Kim chwycił go pełną garścią za firmową koszulę.
Silnymi ramionami wyciągnął przestraszonego kierownika zza kontuaru tak, że twarz tamtego znalazła się o parę cali od jego twarzy. Natychmiast też zaczęła sinieć. Żelazny uścisk Kima wstrzymywał przepływ krwi w szyi Rogera.
110
— Nie zaszkodziłoby trochę skruchy — syknął Kim. — Standardowa gadka to stanowczo za mało.
Roger wycharczał coś niezrozumiale, walcząc bezskutecznie z zaciśniętymi palcami Kima.
Kim brutalnie odepchnął Rogera od kontuaru i pozwolił mu upaść na podłogę. Kasjerki, personel kuchenny i czekający w kolejkach ludzie wstrzymali głośno oddech, ale wstrząśnięci tkwili nieruchomo w miejscu.
Kim obszedł kontuar, żeby pomówić bezpośrednio z szefem kuchni.
Roger pozbierał się na nogi, a widząc, że Kim zmierza do kuchni, próbował go zatrzymać.
— Tam nie wolno — wyjąkał słabo. — Wstęp tylko dla pracowników…
Kim nie dał mu dokończyć. Po prostu zmiótł go z drogi, rzucając o kontuar. Roger wpadł na plastikową maszynę do soków, która roztrzaskała się na kafelkach. Sok chlusnął szerokim łukiem na podłogę. Najbliżej stojący ludzie odskoczyli. W restauracji znowu zapadła cisza. Kilku konsumentów pospiesznie wyszło, zabierając ze sobą jedzenie.
— Wezwać policję! — zaskrzeczał Roger, ponownie podnosząc się na nogi.
Kim szedł dalej wzdłuż wewnętrznego bloku, aż natknął się na mizerną postać Paula. Kim zobaczył wysuszoną skórę na jego twarzy i tatuaż na ramieniu i zastanowił się, czy tamten rzeczywiście dba o higienę osobistą.
Podobnie jak inni, Paul nie poruszył się od chwili, gdy Kim rąbnął pięścią w blat. Na ruszcie przed nim przypalało się kilka hamburgerów.
— Moja córka tydzień temu, mniej więcej o tej porze, zjadła tu surowego hamburgera —
zagrzmiał Kim. — Chcę wiedzieć, jak mogło do tego dojść.
Roger zbliżył się z tyłu do Kima i klepnął go w ramię.
— Musi pan stąd wyjść — powiedział.
Kim odwrócił się. Miał już dosyć natrętnego kierownika.
Roger cofnął się rozsądnie o krok i podniósł obie ręce do góry.
— Okay, okay — wymamrotał.
Kim znów obrócił się do Paula.
— No więc? — spytał.
— Nie wiem — odparł Paul. Widział kiedyś ludzi, którzy zwariowali na platformach wiert-niczych, teraz błysk w oczach Kima przypomniał mu ich.
— Gadaj — warknął Kim. — Pewnie pracowałeś wtedy w kuchni. Musisz coś wiedzieć.
— Roger mówił prawdę — potwierdził Paul. — Hamburger nie mógł być surowy. Wszystkie hamburgery są u mnie dobrze wypieczone. To podstawowa zasada.
— Ludzie, wy naprawdę zaczynacie mnie wkurzać — warknął Kim. — Mówię ci, że hamburger był surowy. Widziałem to na własne oczy. Byłem tu z moją córką.
— Ale ja wszystkie smażę tak samo — powiedział Paul. Wskazał swoją łopatką na przypie-kające się na ruszcie kotleciki.
111
Kim chwycił jeden z kilku przygotowanych hamburgerów, które Paul położył na półce nad rusztem, tak aby Roger umieścił je na tackach z zamówionymi posiłkami. Kim bezceremonialnie przełamał hamburgera na pół i przyjrzał się wnętrzu kotlecika. Było starannie dopieczone.
Powtórzył to jeszcze trzy razy, przełamane hamburgery odrzucał z powrotem na talerzyki.
— Widzi pan — odezwał się Roger. — Wszystkie są usmażone jak trzeba. Teraz, jeśli wyjdzie pan z kuchni, będziemy mogli porozmawiać sobie spokojniej.
— Przypiekamy je nawet w wyższej temperaturze niż ta, którą zaleca Organizacja Żywno-
ści i Lekarstw — wyjaśnił Paul.
— Skąd wiecie, jaka temperatura jest wewnątrz? — zapytał Kim.
— Mamy specjalny termometr z pięcioma zębami — odparł Roger. — Mierzymy temperaturę na chybił trafił, parę razy dziennie, i zawsze jest taka sama: prawie osiemdziesiąt stopni Celsjusza.
Paul odłożył łopatkę i otworzył blaszaną szufladę pod rusztem. Wyjął stamtąd termometr i pokazał go Kimowi.
Kim zlekceważył go. Wziął kolejnego hamburgera i złamał go. Był równie dobrze usmażony jak poprzednie.
— Gdzie trzymacie mięso przed przyrządzeniem?
Paul odwrócił się i otworzył lodówkę. Kim pochylił się i zajrzał do środka. Domyślał się, że patrzy jedynie na część zapasu mięsa.
— A gdzie reszta?
— W chłodni — rzekł Paul.
— Pokażcie mi!
Paul spojrzał na Rogera.
— Nie ma mowy — odezwał się Roger. — Wstęp do chłodni jest wzbroniony osobom nie upoważnionym.
Kim oburącz pchnął Paula w piersi, tak że tamten się zachwiał. Paul odwrócił się i skierował
się w stronę zaplecza. Kim ruszył za nim.
— Zabraniam panu — powiedział Roger. Dogonił Kima i pociągnął go za ramię. — Tylko pracownikom wolno wchodzić do chłodni.
Kim spróbował strząsnąć rękę Rogera, ale ten nadal go trzymał. Rozzłoszczony Kim zdzielił
kierownika na odlew w twarz ze znacznie większą siłą, niż zamierzał. Głowa Rogera odskoczy-
ła, a kierownik z rozciętą górną wargą ponownie upadł na podłogę.
Nie spojrzawszy nawet na niego, Kim poszedł za Paulem, który właśnie otwierał drzwi chłodni.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.