Gdy na to patrzył, poczuł, jak topnieje rzeczywistość tego pokoju, materialność wszystkiego, co widział, świat odpływał od niego, a on chwycił go...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

– Powodzenia, doktorze – rzucił głucho Festenburg i chwilę potem on też zmienił się w smugę mgły, która zawirowała wokół Erica, szara i nikła, stapiając się z niknącymi resztkami biurka, ścian, przedmiotów, które jeszcze przed chwilą zdawały się całkowicie stabilne.
Eric zatoczył się – próbował utrzymać się na nogach. Stracił równowagę i runął w stan obrzydliwej nieważkości... a potem, z głową pękającą od bólu, podniósł wzrok i zobaczył wokół siebie stoliki i ludzi w kawiarni w Białym Domu.
Otaczała go grupa gapiów. Zatroskanych, lecz niepewnych. Woleli go tak naprawdę nie dotykać, pozostać widzami.
– Dzięki za pomoc – wycharczał i z trudem stanął na nogach.
Ludzie odeszli zmieszani do stolików, zostawiając go samego. Nie samego – z Kathy.
– Nie było cię przez jakieś trzy minuty – oznajmiła. Nie odezwał się, nie miał ochoty z nią rozmawiać, nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Miał mdłości, trzęsły mu się nogi, głowa zdawała się porozbijana na kawałki, pomyślał: Tak muszą się czuć ludzie zatruci tlenkiem węgla. Opisywano to w starych podręcznikach. Uczucie, że wchłonęło się samą śmierć.
– Mogę ci jakoś pomóc? – zapytała Kathy. – Pamiętam, jak się czułam za pierwszym razem.
Eric odparł:
– Teraz zaprowadzę cię do szpitala. – Złapał ją za rękę, jej torebka uderzyła go w bok. – Swój zapas na pewno trzymasz w torebce – powiedział i wyrwał ją Kathy.
Po chwili trzymał w dłoni dwie podłużne kapsułki. Wsadził je do kieszeni i oddał Kathy torebkę.
– Dziękuję – powiedziała z gryzącą ironią.
– To ja ci dziękuję, skarbie. My to się dopiero kochamy. Na tym nowym etapie naszego pożycia małżeńskiego. – Wyprowadził ją z kawiarni, towarzyszyła mu, nie stawiając oporu.
Dobrze, że nie zawarłem żadnego układu z Festenburgiem, pomyślał Eric. Ale to jeszcze nie koniec, Festenburg będzie chciał dobrać mu się do skóry. Eric miał nad nim jednak pewną przewagę, o której twórca przemówień jeszcze – w teraźniejszości – nie wiedział.
Ze spotkania w 2056 roku Eric dowiedział się, że Festenburg ma ambicje polityczne. Że w jakiś sposób spróbuje zamachu stanu i będzie próbował kupić sobie poparcie. Mundur sekretarza ONZ okazał się fałszywy, ale aspiracje Festenburga były jak najbardziej prawdziwe.
Choć było też całkiem możliwe, że Festenburg jeszcze nie zaczął tej fazy kariery.
W tym czasie Festenburg nie mógł już niczym zaskoczyć Erica Sweetscenta, bo rok później, w przyszłości – czego oczywiście nie mogło wiedzieć jego obecne ja – wszystko mu zdradził. Nie zdawał sobie jednak sprawy z konsekwencji swojego czynu.
Był to poważny polityczny błąd, którego nie da się naprawić. Zwłaszcza że na arenie znajdowali się inni polityczni strategowie, niektórzy obdarzeni ogromnymi zdolnościami.
Jednym z nich był Gino Molinari.
Po umieszczeniu żony w szpitalu Białego Domu Eric zamówił rozmowę wideofoniczną z Jonasem Ackermanem z Korporacji w Tijuanie.
– Więc wiesz już o Kathy»-stwierdził Jonas. Nie wyglądał na zadowolonego.
– Nie będę pytał, dlaczego to zrobiłeś – wyjaśnił Eric. – Dzwonię, żeby...
– Co zrobiłem? – Twarz Jonasa wykrzywiła się. – Powiedziała ci, że to ja dałem jej ten narkotyk, tak? To nieprawda, Eric. Dlaczego miałbym to zrobić? Sam pomyśl.
– Nie pora na rozmowy na ten temat. – Czas gonił. – Po pierwsze, interesuje mnie, czy Virgil wie coś o JJ-180.
– Wie, ale nie więcej ode mnie. Nie ma za dużo...
– Chcę porozmawiać z Virgilem.
Jonas niechętnie przełączył rozmowę do biura Virgila. Po chwili Eric zobaczył twarz starego, który uśmiechnął się w prostodusznym uniesieniu, kiedy ujrzał, kto do niego dzwoni.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.