- Lenny?- Tak?- O czym ty właściwie mówisz?Chociaż bardzo się zmienił, wciąż widziałem w Lennym chłopca...

Dlatego trudno mi było poważnie traktować jego rady. Nie zrozumcie mnie źle. Wiedziałem, że jest bystry. Cieszyłem się razem z nim, kiedy został przyjęty do Princeton, a potem na prawo na Columbia University. Razem zdawaliśmy do szkoły i chodziliśmy na zajęcia fakultatywne z chemii. Jednak wspólnie spędzane piątkowe i sobotnie wieczory przyćmiewały mi ten obraz Lenny'ego.
Jeździliśmy staromodnym kombi jego ojca, wkręcając się na prywatki. Zawsze byliśmy wpuszczani, lecz nigdy mile widziani - członkowie tej licznej szkolnej większości, którą nazywałem Wielkimi Niewidzialnymi. Tkwiliśmy w kącie, popijając piwo i podrygując w rytm muzyki, starając się rzucać w oczy. Nigdy nam się to nie udawało. Przeważnie kończyliśmy te wieczory, jedząc smażony ser w Heritage Diner lub na boisku piłki nożnej za szkołą średnią imienia Benjamina Franklina, leżąc na plecach i licząc gwiazdy. Łatwiej było rozmawiać, nawet z najlepszym przyjacielem, kiedy patrzyło się w gwiazdy. - W porządku - powiedział Lenny, zgodnie ze swym zwyczajem podkreślając to energicznym gestem. - Rzecz w tym, że od tej pory powinieneś rozmawiać z gliniarzami wyłącznie w mojej obecności.
Zmarszczyłem brwi.
- Poważnie?
- Może przesadzam, ale widziałem już takie sprawy. Nie takie jak ta, ale wiesz, o czym mówię. Głównymi podejrzanymi zawsze są członkowie rodziny.
- Mówisz o mojej siostrze.
- Nie, mówię o bliskiej rodzinie. A dokładnie, o najbliższej rodzinie.
- Chcesz powiedzieć, że policja mnie podejrzewa?
- Nie wiem, naprawdę nie wiem. - Zamilkł, ale nie na długo. - No dobrze, zapewne tak.
- Przecież zostałem postrzelony, pamiętasz? Porwano moje dziecko.
- No właśnie, a to tym bardziej cię obciąża.
- Jak to?
- Z upływem czasu będą podejrzewali cię coraz bardziej.
- Dlaczego?
- Nie wiem. Po prostu tak już jest. Posłuchaj, porwaniami zajmuje się FBI. Wiesz o tym, prawda? Jeśli dziecka nie ma dwadzieścia cztery godziny, zakładają, że przewieziono je przez granicę stanu i przejmują sprawę.
- I co?
- I po mniej więcej dziesięciu dniach ściągnęli tu masę agentów.
Założyli podsłuch na wszystkie twoje telefony i czekali na żądanie okupu albo coś takiego. Jednak później stracili zapał.
Oczywiście, to zupełnie normalne. Nie mogli czekać w nieskończoność, pozostawili więc tylko agenta lub dwóch. Zmieniło się ich podejście do sprawy. Porwanie dla okupu stało się mniej prawdopodobne; zaczęli podejrzewać, że to było zwykłe uprowadzenie. Mimo to sądzę, że wciąż podsłuchują twoje rozmowy. Jeszcze o to nie pytałem, ale zrobię to. Będą twierdzili, że pozostawili podsłuch na wypadek, gdyby jednak ktoś zadzwonił z żądaniem okupu. Jednak robią to w nadziei, że powiesz coś, co cię obciąży.
- I co z tego?
- To, że powinieneś uważać - rzekł Lenny. - Pamiętaj, że twoje telefony: domowy, służbowy, komórkowy zapewne są na podsłuchu.
- Ponownie zapytam: i co z tego? Ja nic nie zrobiłem.
- Nie zrobiłeś...? - Lenny pomachał rękami, jakby chciał wzbić się w powietrze. - Słuchaj, po prostu bądź ostrożny. Może trudno ci w to uwierzyć, ale postaraj się nie paść ze zdziwienia - policja czasem preparuje i podrzuca dowody.
- Zadziwiasz mnie. Chcesz powiedzieć, że podejrzewają mnie tylko dlatego, że jestem ojcem i mężem?
- Tak - odparł Lenny - i nie.
- No tak, dzięki, to wszystko wyjaśnia.
Zadzwonił telefon stojący przy moim łóżku. Znajdowałem się na drugim końcu pokoju.
- Możesz odebrać? - zapytałem.
Lenny podniósł słuchawkę.
- Pokój doktora Seidmana. - Słuchając rozmówcy, spochmurniał.
Rzucił do słuchawki „chwileczkę” i oddał mi ją, jakby była brudna. Obrzuciłem go zdziwionym spojrzeniem i powiedziałem:
- Halo?
- Halo, Marc. Tu Edgar Portman.
Ojciec Moniki. To wyjaśniało reakcję Lenny'ego. Głos Edgara, jak zawsze, brzmiał nazbyt formalnie. Niektórzy ludzie starannie dobierają słowa. Nieliczni, tak jak mój teść, ważą każde z nich, zanim je wypowiedzą. Zaskoczył mnie.
- Cześć, Edgarze - powiedziałem. - Jak się masz?
- Dobrze, dziękuję. Przykro mi, że nie zadzwoniłem do ciebie wcześniej. Carson mówił mi, że powoli dochodzisz do siebie. Uznałem, że nie powinienem ci przeszkadzać.
- Miło z twojej strony - odparłem nieco sarkastycznie.
- No cóż, podobno dziś wychodzisz ze szpitala.
- Zgadza się.
Edgar odchrząknął, co zupełnie nie było w jego stylu.
- Zastanawiałem się, czy nie mógłbyś wpaść do domu.