– Widziałem – odezwał się...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

– Ta chwila była jak stulecie. Byłem bezwieczny , a on wyciągnął nad moją głową tysiąc błogosławionych rąk i każda z tych rąk wręczyła mi znak wiecznego życia. Czyż nie mam w to wierzyć?
– Mam nadzieję, że nie ugryzłeś się w język – rzekłem zatroskany. – Próbowałem cię od tego uchronić, lecz nie miałem pod ręką kawałka drewna, żeby ci go wcisnąć między zęby.
Lecz słowa moje były dla jego uszu jak brzęczenie muchy. Patrzył na Horemheba, a wzrok jego przejaśniał się, oczy rozszerzyły mu się i piękny był w swym uśmiechniętym zadziwieniu.
– Czy to ciebie zesłał Aton, jedyny bóg? – spytał zdumiony.
– Sokół leciał przede mną, a ja poszedłem za moim sokołem – odparł Horemheb. – Dlatego tu jestem, więcej nie umiem ci powiedzieć.
Lecz następca tronu patrzył na oszczep w jego dłoni i zmarszczył czoło.
– Nosisz oszczep – rzekł z wyrzutem.
Horemheb podniósł oszczep i powiedział:
– Drzewce jest z twardego drewna. Kuty w miedzi grot tęskni, by napić się krwi wrogów faraona. Mój oszczep jest spragniony krwi, a imię jego “rozpruwacz gardzieli".
– Tylko nie krew – rzekł następca tronu. – Krew to okropność dla Atona. Nie ma nic okropniejszego jak płynąca krew.
Jakkolwiek widziałem, że następca tronu mocno zaciskał powieki, gdy Ptahor dokonywał wierceń w głowie faraona, nie wiedziałem jeszcze, że należał on do ludzi, którzy chorują i tracą przytomność na widok płynącej krwi.
– Krew oczyszcza ludzi i czyni ich silnymi – powiedział Horemheb. – Od krwi bogowie stają się tłuści i dobrze im się wiedzie. Dopóki prowadzi się wojny, dopóty musi płynąć krew.
– Nigdy więcej nie będzie wojny – rzekł następca tronu.
– Ten chłopak jest głupi – zaśmiał się Horemheb. – Wojny zawsze toczono i zawsze będzie się je toczyć, gdyż ludy muszą wciąż wystawiać na próbę swoją tężyznę, aby mogły żyć.
– Wszystkie ludy są jego dziećmi, ludzie wszystkich języków i kolorów, czarny kraj i czerwony kraj – mówił następca tronu wpatrzony w słońce. – Zbuduję mu świątynie we wszystkich krajach i poślę ich władcom znak życia bo go widziałem. Z niego jestem zrodzony i do niego powrócę!
– On jest szalony – orzekł Horemheb – zwracając się do mnie i potrząsnął głową ze współczuciem. – Teraz rozumiem, że potrzebuje lekarza.
– Jego bóg objawił mu się przed chwilą – rzekłem poważnie, żeby ostrzec Horemheba, bo już go polubiłem. – Święta choroba pozwoliła mu zobaczyć boga i nie naszą jest sprawą osądzać, co mu bóg powiedział. Każdy szuka prawdy w swojej własnej wierze.
– Ja wierzę w mój oszczep i mego sokoła – oświadczył Horemheb.
Lecz następca tronu podniósł dłoń, aby powitać słońce, i twarz jego znów zaczęła grać namiętnością, i stała się piękna, jak gdyby patrzył w inny świat niż nasz. Daliśmy mu skończyć modlitwę, po czym poprowadziliśmy go w kierunku miasta, a on się temu nie sprzeciwiał. Atak osłabił jego członki, tak że jęczał i chwiał się idąc. Toteż w końcu nieśliśmy go między sobą, a sokół leciał przed nami.
Gdy doszliśmy do brzegu uprawnego obszaru, zobaczyliśmy, że czeka tam na nas królewska lektyka. Niewolnicy leżeli na ziemi, a z lektyki wysiadł i wyszedł nam na spotkanie opasły kapłan, którego głowa była ogolona, a ciemna twarz tchnęła ponurym pięknem. Opuściłem przed nim ręce do kolan, gdyż domyśliłem się, że był to ten kapłan boga Re-Horachte, o którym opowiadał mi Ptahor. Ale on nie zwracał na mnie uwagi. Rzucił się na twarz przed następcą tronu i przywitał go jako króla. Zrozumiałem wtedy, że Amenhotep Trzeci zmarł. Następnie niewolnicy spiesznie zajęli się osobą nowego faraona. Obmyto mu członki, namaszczono go i natarto olejkami, odziano w królewskie szaty z najcieńszego lnu, a na głowę włożono mu królewski kołpak.
Tymczasem Eje rozmawiał ze mną.
– Czy spotkał on swego boga, Sinuhe? – zapytał.
– Spotkał swojego boga – odparłem. – Ale czuwałem nad nim, żeby mu się nie stało nic złego. Skąd znasz moje imię?
Uśmiechnął się i odpowiedział:
– Moim zadaniem jest wiedzieć wszystko, co się dzieje w pałacu, dopóki nie nadejdzie moja ostatnia chwila. Znam twoje imię i wiem, żeś lekarzem. Dlatego mogłem powierzyć go twojej opiece. Wiem także, że jesteś jednym z kapłanów Amona i złożyłeś mu przysięgę.
Ostatnie słowa wypowiedział ze szczególnym akcentem, jak gdyby z pogróżką. Ale ja zrobiłem gest lekceważący mówiąc: – Cóż znaczy przysięga złożona Amonowi?
– Masz słuszność – powiedział. – i nie będziesz tego żałował. Wiedz zatem, że staje się on niespokojny, gdy jego bóg zbliża się do niego. Nic nie może go wtedy powstrzymać i nie pozwala towarzyszyć sobie przybocznej straży. Mimo to byliście bezpieczni przez całą noc i nie groziło wam żadne niebezpieczeństwo, i – jak widzisz – czeka na was królewska lektyka. A ten oszczepnik? – wskazał na Horemheba, który stał opodal i próbował dłonią grotu oszczepu. Sokół siedział na jego ramieniu. – Może byłoby najlepiej, żeby umarł, gdyż tajemnice faraonów nie mogą być dzielone przez wielu.
– Okrył faraona swym płaszczem, gdy było zimno – odparłem. – Gotów jest podnieść swój oszczep przeciw wrogom faraona. Sądzę, że będziesz miał więcej pożytku z niego żywego niż martwego, kapłanie Eje.
Wtedy Eje rzucił Horemhebowi niedbale złotą bransoletę ze swego ramienia i rzekł:
– Przyjdź do mnie któregoś dnia do Złotego Domu, oszczepniku!
Ale Horemheb pozwolił bransolecie upaść na piasek u swoich stóp i spoglądał przekornie na Eje.
– Przyjmuję rozkazy tylko od faraona – oświadczył. – Jeśli się nie mylę, faraonem jest ten, kto nosi królewski kołpak. Sokół przyprowadził mnie do niego, a to znak wystarczający.
Eje nie rozgniewał się.
– Złoto jest cenne i zawsze potrzebne – powiedział podnosząc bransoletę z piasku i wkładając ją z powrotem na ramię. – Złóż więc pokłon swemu faraonowi, ale oszczep w jego obecności odłóż na bok.
Następca tronu podszedł do nas. Twarz jego była blada, wciąż jednak płonęła w niej jeszcze tajemnicza ekstaza, która rozgrzewała mi serce.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.