— Przepraszam — usprawiedliwił się Donal...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

— Nic to dla mnie nie znaczy.
ArDell chwycił nagle Donala za ramię zdumiewająco silną ręką.
— Nie rozumiesz? — powiedział cicho. — Przypadek dopuszcza każdą moż-
liwość, nawet zagładę. Ona musi nadejść, gdyż decyduje o tym przypadek. Jako
że nasza statystyka społeczna zaczyna operować coraz większymi liczbami, przyjmujemy również taką możliwość. W końcu to musi nadejść. Musimy zniszczyć
siebie. Nie ma wyboru. A wszystko dlatego, że wszechświat jest dla nas jak zbyt duże ubranie. Pozwala, byśmy za bardzo się rozrastali, za szybko. Osiągniemy
statystycznie krytyczną masę. . . i wtedy — strzelił palcami — koniec!
— Cóż, to jest problem na przyszłość — skonkludował Donal. Po czym jed-
nak, ponieważ nie mógł pozostać obojętny na odczucia tamtego, dodał łagod-
niej: — Dlaczego tak bardzo cię to martwi?
— Jak to, nie rozumiesz? — spytał ArDell. — Jeśli wszystko ma zniknąć, jak
gdyby nigdy nie istniało, to jaki jest w tym sens? Co po nas zostanie? Nie mam na myśli rzeczy, które budujemy. . . one szybko niszczeją. Ani wiedzy. To tylko 28
kopiowanie z otwartej księgi i przekładanie na nasz język. To muszą być rzeczy, których nie było na początku świata i które dopiero my do niego wnieśliśmy.
Rzeczy takie, jak miłość, dobroć. . . i odwaga.
— Jeśli odczuwasz to w taki sposób — zapytał Donal, delikatnie uwalniając
ramię z chwytu ArDella — to dlaczego tyle pijesz?
— Ponieważ jestem tchórzem — odparł ArDell. — Przez cały czas wyczuwam
ten ogrom, jakim jest wszechświat. Picie pomaga mi wymazać tę straszną wiedzę, co się może z nami stać. To dlatego piję. Żeby nabrać odwagi, którą czerpię z butelki, żeby dokonywać tak drobnych rzeczy, jak przetrwanie przejścia fazowego
bez lekarstwa.
— Po co? — spytał Donal, którego aż kusiło, żeby się uśmiechnąć. — Co
dobrego miałoby z tego wyniknąć?
— W pewnym sensie stawiam temu czoło. — Ar Dell utkwił w nim spojrzenie
ciemnych, proszących oczu. — To tak, jakby mówić — w tej jednej małej spra-
wie — chodź, rozerwij mnie na kawałki, rozrzuć mnie po swoje najdalsze krańce.
Potrafię to znieść.
Donal potrząsnął głową.
— Nie rozumiesz — stwierdził ArDell osuwając się na stołek. — Gdybym
mógł pracować, nie potrzebowałbym alkoholu. Ale obecnie jestem odsunięty od
pracy. Z tobą jest inaczej. Masz swoje zadanie do wykonania. I masz odwagę. . .
prawdziwą odwagę. Pomyślałem, że może mógłbym. . . zresztą nieważne. Tak czy
inaczej, odwagi nie można przekazać.
— Lecisz na Harmonię? — spytał Donal.
— Dokąd idzie mój książę, tam ja idę — odpowiedział ArDell i znowu par-
sknął śmiechem. — Powinieneś kiedyś przeczytać mój kontrakt. — Odwrócił się
do baru. — Jeszcze jedna whisky?
— Nie — odmówił Donal wstając. — Jeśli mi wybaczysz. . .
— Zobaczymy się jeszcze — mruknął ArDell, zamawiając następnego drin-
ka. — Odwiedzę cię.
— Dobrze — powiedział Donal. — Na razie.
— Na razie.
ArDell wziął z baru na nowo napełnioną szklaneczkę. Nad ich głowami zno-
wu rozległ się dzwonek i głos oznajmił, że do rozpoczęcia przejścia fazowego
pozostało tylko siedemdziesiąt parę minut. Donal wyszedł.
Pół godziny od powrotu do kabiny, gdzie jeszcze raz dokładniej przestudiował
umowę Anei, Donal nacisnął guzik na drzwiach apartamentu Williama, księcia
i przewodniczącego Rady Cety. Czekał.
— Tak? — odezwał się głos Williama nad jego głową.
— Donal Graeme, sir — powiedział Donal. — Jeśli nie jest pan zajęty. . .
— Ależ, oczywiście, Donalu. Wejdź!
Drzwi otworzyły się przed nim na oścież i Donal wszedł.
29
William siedział na prostym krześle przed pulpitem, na którym leżał plik papierów i przenośne urządzenie rejestrujące. Pojedyncza lampa świeciła bezpo-

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.