— Nic łatwiejszego! — odparł usłużny kapitan i udał się do drugiego pokoju...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Zaraz podszedłem do księżniczki i zaprosiłem ją do walca, korzystając ze swobody tutejszych obyczajów, pozwalających tańczyć z nieznajomymi damami.
Ledwie mogła opanować uśmiech i ukryć swój triumf; udało jej się jednak dość szybko przybrać minę całkiem obojętną, a nawet surową. Niedbale oparła rękę na moim ramieniu, z lekka przechyliła główkę na bok i zaczęliśmy tańczyć. Nie znam kibici bardziej zmysłowej i giętkiej! Jej świeży oddech owiewał
moją twarz; chwilami lok, który oddzielił się w wirze walca od swych towarzyszy, muskał mi gorący policzek... Zrobiłem trzy tury. (Tańczy walca nadzwyczajnie.) Była zdyszana, oczy jej zmętniały, wpółotwarte usteczka ledwie mogły wyszeptać niezbędne: „merci, monsieur".
Po kilku chwilach milczenia powiedziałem jej z najpokorniejszą miną:
— Słyszałem, księżniczko, że choć zupełnie pani nie znany, miałem już nieszczęście zasłużyć na pani niełaskę... uważa mnie pani za zuchwalca... czy to prawda?
— I chciałby pan teraz umocnić mnie w tym mniemaniu? — odpowiedziała z ironicznym grymasikiem, który zresztą bardzo pasuje do jej ruchliwej fizjonomii.
— Jeżeli byłem tak zuchwały, że czymkolwiek panią uraziłem, niech mi pani pozwoli być jeszcze zuchwalszym i prosić panią o przebaczenie... I doprawdy, bardzo bym pragnął dowieść, że się pani co do mnie omyliła...
— Będzie to dla pana dość trudne...
— Dlaczego?
— Dlatego, że pan u nas nie bywa, a te bale prawdopodobnie nieczęsto będą się powtarzały.
„To znaczy — pomyślałem — że ich drzwi są dla mnie na zawsze zamknięte."
— Księżniczko — rzekłem z pewną irytacją — nigdy nie należy odtrącać skruszonego przestępcy: z rozpaczy może on stać się dwakroć bardziej grzesznym... i wówczas...
Śmiech i szepty otaczających nas zmusiły mnie do obejrzenia się i przerwałem w pół zdania. O kilka kroków ode mnie stała grupa mężczyzn, a między nimi kapitan dragonów, który okazał wrogie zamiary względem uroczej księżniczki; zwłaszcza on był z czegoś bardzo zadowolony, zacierał ręce, śmiał się i mrugał znacząco na towarzyszy. Nagle spośród nich wysunął się jegomość we fraku z długimi wąsami i czerwoną gębą i skierował swe niepewne kroki wprost ku księżniczce: był pijany. Zatrzymawszy się naprzeciw zmieszanej księżniczki i założywszy ręce na plecach, wlepił w nią mętnoszare oczy i wyrzekł
chrapliwym dyszkantem:
— Permete... no, co tam!... po prostu angażuję panią do mazura...
— Czego pan sobie życzy? — wyrzekła drżącym głosem rzucając dokoła błagalne spojrzenie. Niestety!
jej matka była daleko, a w pobliżu nie znajdował się żaden ze znajomych młodych ludzi; tylko adiutant zdaje się widział to wszystko, ale schował się w tłumie, by nie być zamieszany w awanturę.
— No co? — rzekł pijany jegomość zerknąwszy na kapitana dragonów, który dawał mu zachęcające

znaki — pani sobie nie życzy?... Jednak znowu mam zaszczyt angażować panią pour mazure... Pani może myśli, że jestem pijany? To nic!... O wiele swobodniej, mogę panią zapewnić...
Widziałem, że gotowa jest zemdleć ze strachu i oburzenia.
Podszedłem do pijanego jegomościa, wziąłem go dość mocno za rękę i popatrzywszy mu z uporem w oczy poprosiłem, żeby się oddalił — dlatego, dodałem, że księżniczka już dawno obiecała tańczyć mazura ze mną.
— Ha, trudno!... innym razem! — rzekł roześmiawszy się i odszedł do swoich zawstydzonych towarzyszy, którzy zaraz zabrali go do drugiego pokoju.
Wynagrodziło mnie głębokie, cudowne spojrzenie. . Księżniczka podeszła do matki i wszystko jej opowiedziała; księżna odszukała mnie w tłumie i podziękowała. Oznajmiła mi, że znała moją matkę i przyjaźniła się z półtuzinem moich ciotek.
— Nie wiem, jak się to stało, że dotychczas pana nie znamy — dodała — ale, proszę się przyznać, tylko pan jest temu winien: pan tak od wszystkich -stroni, że to jest aż dziwne. Mam nadzieję, że atmosfera mego salonu rozpędzi pański spleen. Prawda?
Powiedziałem jeden z tych frazesów, które każdy winien mieć w pogotowiu na taki wypadek.
Kadryle wlokły się strasznie długo.
Wreszcie z galerii zagrzmiał mazur; usiedliśmy z księżniczką.
Nie wspomniałem ni razu ani o pijanym jegomościu, ani o moim poprzednim zachowaniu się, ani o Grusznickim. Wrażenie, które wywarła na niej owa przykra scena stopniowo się rozproszyło; twarzyczka jej rozkwitła; żartowała bardzo przyjemnie; jej rozmowa była dowcipna, bez pretensji do dowcipu, żywa i swobodna; uwagi niekiedy głębokie... Dałem jej do zrozumienia bardzo zawiłym zdaniem, że od dawna mi się podoba. Pochyliła główkę i zarumieniła się z lekka.
— Dziwny z pana człowiek! — rzekła potem, podniósłszy na mnie swe aksamitne oczy i roześmiawszy się z przymusem.
— Nie chciałem pani poznać — ciągnąłem dalej — ponieważ otacza panią zbyt gęsta ciżba wielbicieli i obawiałem się, że zniknę w niej całkowicie.
— Niepotrzebnie pan się bał! Oni wszyscy są przenudni...
— Wszyscy! Czyż wszyscy?
Popatrzyła na mnie badawczo, jakby usiłując coś sobie przypomnieć, potem znów z lekka się zarumieniła i wreszcie wyrzekła stanowczo: wszyscy!
— Nawet mój przyjaciel Grusznicki?
— To pana przyjaciel? — rzekła z pewnym powątpiewaniem.
— Tak.
— On oczywiście nie należy do kategorii nudnych...
— Lecz do kategorii nieszczęśliwych — powiedziałem ze śmiechem.
— Oczywiście! A pana to śmieszy? Chciałabym, żeby pan był na jego miejscu...
— No cóż! sam byłem kiedyś junkrem i doprawdy to najlepszy okres mego życia!
— To on jest junkrem?... — rzekła szybko i potem dodała — a ja myślałam...
— Co pani myślała?...
— Nic!... Kto jest ta pani?
W tym punkcie rozmowa zmieniła kierunek i nie wróciła już do poprzedniego wątku.
Mazur się skończył, powiedzieliśmy sobie do widzenia. Panie się rozjechały... Poszedłem na kolację i spotkałem Wernera.
— Aha! — powiedział — to pan taki! A chciał pan zawrzeć znajomość z księżniczką nie inaczej jak ocaliwszy ją od pewnej śmierci.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.