dnia na korcie tenisowym...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Parker otworzył ją. Lucja pochyliła się i zajrzała. Potem wyciągnęła rękę. Sprawdziła
zawartość butelek, wyjmując i wkładając je kolejno na miejsce. Pusty uchwyt wyraźnie
świadczył o miejscu, z którego zabrano nóż.
— Nie. Nic nie brakuje — powiedziała i sięgnęła jeszcze do płaskiej kieszeni na we-
wnętrznej stronie wieka walizki. Kieszonka zamykała się na guzik. Lucja odpięła go
i wsunęła do niej rękę. — Nie ma moich gumowych rękawiczek! — powiedziała ze zdu-
mieniem.
— A czy jest pani pewna, że były tam wczoraj?
— Nie... nie używałam ich przecież tutaj... Były tam, bo stanowią część ekwipun-
ku. Na wsi nigdy nie wiadomo, co się może przytrafić, Ian i Harold robią... robili do-
świadczenia chemiczne... Zawsze obawiałam się, że coś się może stać... — Zawahała się.
— Widziałam je przed czterema czy pięcioma dniami — powiedziała zdecydowanie.
— Wyjęłam je i przesypałam talkiem. Był upał i przyszło mi do głowy, że guma może się
zeschnąć. Tak. Teraz pamiętam. Sama je włożyłam z powrotem na miejsce.
90
91
— Jestem o tym przekonany — mruknął Parker. — Pytałem o to dlatego, żeby po-
wiedzieć pani w końcu, że morderca wyjął je pani z walizki, a potem jedną podrzucił
na dno szafy w garderobie, a drugą wepchnął głęboko pod inną szafę. Ta druga jest za-
krwawiona. Jones!
Wszedł Jones niosąc na czystym kawałku papieru gumową rękawiczkę. Pokryta była
ona małymi śladami zaschniętej krwi.
Lucja Sparrow dopiero w tej chwili zemdlała.
— Szefie — powiedział spokojnie pyzaty sierżant Jones, o twarzy rumianego dziecka
— zaraz będą wyniki daktyloskopii.
— Dobrze, przynieś wody!
Jones zniknął. Ale zanim wrócił, Lucja odzyskała przytomność.
— Rozumiem, że to dla panów konieczne — powiedziała cicho, unosząc głowę.
— Ale ja już nie mogę tego znieść. — Wyprostowała się w krześle.
— A czy nie prościej byłoby powiedzieć prawdę?
— Jaką prawdę? — uniosła ku niemu oczy z wyrazem, jaki myśliwi spotykają czasem
u zagnanego, konającego, zwierzęcia. — ja naprawdę nie wiem, kto zabił...
— Ale domyśla się pani. Inaczej nie broniłaby pani mordercy. Czy pani nie rozumie,
że pani nam już powiedziała, kogo pani osłania?
— Ja?... ja... Niech pan przestanie... — Opanowała się z najwyższym wysiłkiem.
— Nie usłyszy pan już ode mnie ani słowa, panie inspektorze. Bez względu na to, co
pan o tym myśli. Proszę mnie zaaresztować albo pozwolić mi odejść. Nie mam nic wię-
cej do powiedzenia.
— Dobrze, proszę pani. — Parker podniósł się. — Dziwię się tylko, że bierze mi pani
za złe moje wysiłki. Przecież szukam zbrodniarza i mogę chyba prosić każdego uczci-
wego człowieka o pomoc?
Ale Lucja Sparrow zacisnęła usta i nie obdarzyła go już nawet spojrzeniem wycho-
dząc. Skinęła tylko lekko głową Alexowi.
Kiedy drzwi zamknęły się za nią, Parker usiadł ciężko.
— Pomyśl — powiedział cicho — zginął nasz Ian. Ktoś zamordował go. Wydawałoby
się, że taka kobieta jak Lucja Sparrow, mądra, chłodna, opanowana, pomoże nam, gdy
w dodatku morderca chciał na nią zwalić winę: zabił jej nożem, trzymając ten nóż w jej
rękawiczce i podrzucił tu jej łańcuszek, który wszyscy znają. Tymczasem wyszła stąd jak
wróg. — Urwał. — Wiem, kogo ona osłania.
— Sparrowa, oczywiście — mruknął Alex. — Ale dlaczego ona przypuszcza, że to
on? Kiedy tu weszła, nie wiedziała jeszcze.
— A, ba! — Parker wstał. — Kiedy dowiemy się tego, będziemy wiedzieli wszystko.
Albo: prawie wszystko.
Podszedł do drzwi.
92
93
— Jones!
— Tak, szefie.
— Co z tymi wynikami?
— Za chwilę będą.
— A z butem?
— Ani u pani Sparrow, ani u pana Sparrowa nic takiego nie odkryto. W ogóle nic,
poza tym, co przekazałem.
— Dobrze. Czy on czeka w salonie?
— Tak. Stephens pilnuje drzwi, ale tak, jak pan chciał, szefie, nie zatrzyma go, tylko
poprosi, żeby zawrócił, bo pan zaraz nadejdzie. Na razie siedzi cierpliwie...
— Dobrze, dawaj tu daktyloskopa, kiedy tylko skończy.
— Tak szefie.
Parker wrócił do pokoju.
— Kazałem zaprowadzić Sparrowa do pokoju, gdzie czeka na mnie. Nie chciałem,
żeby się spotkali teraz. Poza tym mogliśmy spokojnie przejrzeć ich pokoje i tę gardero-
bę. Pani Drummond oczywiście nie stawia żadnych sprzeciwów.
— A w jakiej jest formie? — zapytał Alex.
— Sara Drummond? Była bardzo blada, kiedy wszedłem do niej po przyjeździe, ale
trzyma się. Ta kobieta mogła go zabić, wiesz?
— Wiem. Ale nie wierzę w to.
— A kogo podejrzewasz?
— Trudno mi powiedzieć... gdyby nie pewien fakt...
— Właśnie. Nie wolno nam nie wierzyć w winę kogokolwiek z nich, dopóki nie udo-
wodnimy mu jego niewinności. Nie wiem, ale zdaje się, że niejedno nas tu jeszcze cze-
ka... Biedny, biedny Ian... Gdyby wiedział...
— Na szczęście nie wiedział — powiedział Alex zniżając mimo woli głos. — Zginął
uważając ją za najlepszą z żon.
— Niekoniecznie. Jeżeli stała za nim i wbiła mu nóż w plecy, musiał mieć przebłysk
świadomości... To zdumienie zastygłe w jego rysach... jego oczy...
— Słuchaj! — powiedział Alex. — Kiedy przesłuchiwałeś Lucję Sparrow, przypo-
mniałem coś sobie. Iana nie zabiła kobieta. Głowę bym za to dał. Ten człowiek, który
odetchnął za mną w ciemności, to był mężczyzna.
— Ten, który cię uderzył?
— Tak. To był oddech mężczyzny, rozumiesz?
— Tak... — Parker rozłożył ręce. — Zaczekajmy, dowiemy się. Kazałem zrobić do-
kładne powiększenia odcisków na klamce zewnętrznej i wewnętrznej drzwi. I na kon-
takcie elektrycznym. Przecież ten człowiek zgasił światło słysząc, że schodzisz, i zacza-
ił się na ciebie z tym przyciskiem, który porwał ze stołu. To jest jasne. Potem uciekając
pozostawił przycisk na parapecie okna w korytarzu.
92
93
— To eliminowałoby pokojówkę i Malachiego — powiedział Alex. — Żadne z nich
nie pobiegłoby na górę.
— Tak. Wówczas pozostanie nam sześć osób, z których ty i Lucja Sparrow nie macie
żadnego rozsądnego motywu zabójstwa. Pozostałyby więc cztery.
— Davis, Sara, Hastings i Sparrow... — wyliczył Alex.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.