Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.
- Nie boli - stęknął Jonathan. Nie czuł własnego ciała, tylko z położenia sylwetek domyślał się, że leży. Wydało mu się nagle, że jest odcieleśnionym mózgiem. - Każcie rozjaśnić - poprosił. - Prawie nic nie widzę - Jest ciemno. O piątej rano w listopadzie jest jeszcze ciemno. - W listopadzie Listopadzie?! - umysł zawirował, zakłębił się. Odnalazł odpowiedź na pytanie i zmusił usta do powiedzenia: - Ziemia? - Ziemia, tak tak! Spokojnie, ziemia - uspokoił Jonathana pierwszy głos. - O! Chyba już ich słyszę - Drugi cień odsunął się od Jonathana, wyprostował i wtedy w tej sylwetce Jonathan rozpoznał policjanta - Policja? - zapytał. - Tak, policja. I już pędzi do nas lekarz - policjant jeszcze raz strzelił światłem w twarz Jonathana. - Ty! Chyba go poznaję? Pamiętasz trzy miesiące temu? Autor powieści science fiction Brown? Borrougs? Burns!!! Tak, pan jest Gregory Burns? - pochylił się nad Jonathanem. Jonathan nie zdążył odpowiedzieć, ogłuszył go jęk syreny, szum silnika, a potem pisk hamulców gdzieś za głową. Zaraz potem szczęknęły drzwi, szurnęła czyjaś stopa na suchym asfalcie. - Co jest? - zapytał nowy raźny głos. - No, znaleźliśmy tego człowieka tutaj - powiedział policjant. - Pół godziny temu jeszcze go tu nie było, a teraz jedziemy, patrzymy leży. Według naszego rozeznania to Gregory Burns. Mieszka około osiemnastu mil stąd, zaginął jakieś trzy miesiące temu Lekarz już klęczał przy głowie Jonathana. Chwycił coś palcami i podniósł, Jonathan przesunął gałki oczne, żeby stwierdzić, że to coś, to jego własna ręka. Lekarz badał puls, potem strzelił skoncentrowanym promieniem światła z latarki w jedno, a potem drugie oko. - Nosze! - zawołał w ciemność. Podniósł się z klęczek. - Są jakieś ślady na jezdni? Może potrącił go jakiś samochód? - Nie, żadnego hamowania, nie ma okruchów szkła ani lakieru, ale teraz jeszcze jest ciemno. Przypilnujemy to miejsce, jak się rozwidni przyjedzie ekipa z kryminalnej, może się coś wyjaśni. Jonathan poczuł, że ktoś unosi go w powietrze, ciało zaczynało odbierać zewnętrzne bodźce, ktoś już w powietrzu okrył go kocem, potem ułożono na noszach. Pisnęły kółka, postacie policjantów przesunęły się, jak za oknem ruszającego pociągu i zniknęły Jonathanowi z oczu. - Popatrz - usłyszał jeszcze głos młodszego z policjantów - jakby nas ta stara Hitchkins nie wezwała, tobyśmy może więcej wiedzieli. Przecież zawsze tu niedaleko mamy o tej porze krótki postój, prawda? - Może i tak - warknął drugi. - Ale nie podoba mi się twój ton. Sensacji ci brakuje? - 0ch, nie przesadzaj. W końcu nie co dzień znajduje się zaginionego pisarza. W tej okolicy - W tej okolicy grasuje podobno ogromny kot! - kpiącym tonem powiedział starszy. - I żeby zadowolić starą - intonacją udzielił młodszemu nagany za używanie tego określenia - Hitchkins od rana zajmiesz się tą sprawą! - Kotem? - jęknął młodszy. - Właśnie tym kotem! - zdecydowanie zdusił dyskusję w zarodku starszy. Nad głową Jonathana pojaśniało, sanitariusze wsuwali go do wnętrza karetki. - Panie doktorze? On się uśmiecha! Panie doktorze?! Wrocław 1991 K O N I E C
|
Wątki
|
W trosce o komfort korzystania z naszego serwisu chcemy dostarczać Ci coraz lepsze usługi. By móc to robić prosimy, abyś wyraził zgodę na dopasowanie treści marketingowych do Twoich zachowań w serwisie. Zgoda ta pozwoli nam częściowo finansować rozwój świadczonych usług.
Pamiętaj, że dbamy o Twoją prywatność. Nie zwiększamy zakresu naszych uprawnień bez Twojej zgody. Zadbamy również o bezpieczeństwo Twoich danych. Wyrażoną zgodę możesz cofnąć w każdej chwili.