Bliższa forteca robiła wrażenie nowej, jakby wzniesiono ją w pośpiechu, i broniła się przed wojskiem oblegającym jej mury...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Armia (mogły to być tylko regularne siły Krathian) zajęła całe pola, wypełniając dolinę od zbocza do zbocza. Na jej tyłach wznosiły się równe czworoboki namiotów. Oddziały piechoty rozmieszczone bliżej warowni czekały na rozkaz ataku na mury. Podchodziły do bliższej fortecy regularnymi falami, ale poza polem walki Roger widział posiłki dla obrońców, przekradające się bocznymi drogami pozostającymi pod osłoną warowni.
Obie fortece miały na drugim brzegu rzeki forty, a może raczej przedłużenia umocnień. Nie było tam otwartego terenu, tylko potrzaskana masa gruzu, odłamy bazaltu i spustoszone powodziami wybrzeże. Żadna ze stron nie wydawała się jednak uważać tego za nieprzebytą przeszkodę.
Na zachodzie, poza polem bitwy, ale na bliższym brzegu rzeki, rozciągały się ruiny czegoś, co kiedyś musiało być sporym miastem, być może niewielkim w porównaniu z Kirsti czy Przystanią K’Vaerna, ale większym od Voitan. Teraz służyło za źródło budulca.
Na dalszym brzegu rzeki w ścianie doliny widać było duże, półkoliste wgłębienie, jakby drugą, mniejszą dolinę, a w niej otoczone murami miasto, zbudowane na zboczu osypiska popiołów. Samo osypisko było forpocztą dużego obszaru geotermicznej aktywności. Z osypiska, gejzerów i fumaroli spływał mały strumień, jasnobłękitny od niesionych przez wodę minerałów.
Potężny most, dość szeroki, by przejechały nim obok siebie cztery wozy, łączył miasto z ruinami. Było oczywiste, że to główna trasa przerzutu zaopatrzenia i posiłków dla nowszej fortecy.
– Dwa główne forty to Nopet Nujam i Queicuf – wyjaśniła księciu Pedi. – Teren między nimi to miasteczko kupieckie, pełne handlarzy Krathian i Shinów. Forty na drugim brzegu to Nopet Vusof i Muphjiv.
Roger kiwnął głową. Wciąż nie wiedział, dlaczego ojciec Pedi zataił przed nią swoje kontakty z ludźmi z portu. Ona sama też nie potrafiła tego zrozumieć. Możliwe, że O’Casey miała rację co do powodów, dla których Gastan trzymał to w tajemnicy, ale dlaczego nawet przed Pedi? Może i była uparta, impulsywna i lekkomyślna, ale Roger i reszta Osobistego Basik zdążyli się przekonać, że była też bardzo inteligentna i miała niezłomne poczucie honoru. Jej ojciec powinien był powierzyć jej ten sekret.
Ale moja matka też powinna była mi zaufać zamiast wymyślać niedorzeczne wymówki, aby pozbyć się mnie z dworu, pomyślał Roger. Tylko że ja nie dawałem jej powodów do zaufania, które Pedi na pewno dawała swojemu ojcu.
Odpędził szybko tę myśl i odwrócił się z powrotem do Pedi.
Żałował, że nie opowiedziała mu o tym wszystkim wcześniej, ale od pobytu na przełęczy Shesul prawie się nie pokazywała. Po części wynikało to z tego, że wiele czasu poświęcała opiece nad wracającym do zdrowia Cordem, ale z drugiej strony nawet wtedy, kiedy przy nim nie czuwała, była prawie niewidzialna. Większość czasu spędzała wówczas śpiąc na wozie, co Roger składał na karb zmęczenia. Z całą pewnością zasłużyła na odpoczynek, i rzeczywiście sprawiała wrażenie coraz silniejszej. Dzisiaj wydawała się pełna energii, a radość z powrotu do domu emanowała z każdego jej gestu.
– Miasto na drugim brzegu to Mudh Hemh, a to bliższe, zburzone, to Uthomof. Za czasów mojego pradziadka Krathianie zniszczyli je i podeszli pod same mury Mudh Hemh. Ale za rządów dziadka odepchnęliśmy ich z powrotem do Queicuf i zbudowaliśmy Nopet Nujam. Ponieśli wtedy ciężkie straty i od tamtej pory rzadko wysyłali przeciwko nam większe siły.
Spojrzała na atakującą armię i pokręciła głową jednym z ludzkich gestów, które sobie przyswoiła.
– Obawiam się, że ich rozdrażniliśmy – dodała. – Mogę pożyczyć lornetkę?
Lornetka była mniej wygodna niż systemy jego hełmu, ale za to silniejsza. Pedi przez kilka chwil przyglądała się bliższej fortecy. Potem skinęła głową.
– Na murach wiszą godła mojego ojca i prawie wszystkich wodzów klanów. Ciekawe, kto broni Mudh Hemh?

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.