Batesa nie była zwyczajną śmiercią...

Tony zastanawiał się, czy to nie on ją spowodował,
nie zatrzymując Raya i Lou pod groźbą pistoletu. Ale jedynym sposobem, by ich po-
wstrzymać, było zastrzelić ich, co z niego, a nie z Bobby’ego, zrobiłoby zabójcę i co by-
łoby jeszcze gorsze. A tak nie była to jego wina... I nagle zaświecił mu powód jego głu-
piej wściekłości. Bobby chciał, żeby to on był oprawcą Raya i Lou! To było nie do znie-
sienia. Cokolwiek poszło źle, on był tylko świadkiem, nie aktorem.
Susan ziewnęła. Tony przypomniał sobie, jak szedł przez las i wzdłuż dróg, bez snu,
całą noc, aż odnalazł farmera wstającego najwcześniejszym świtem.
— Chcesz iść do sypialni, położyć się? — spytała Ingrid.
— Nie mogę spać, kiedy on tam jest — odparła Susan.
— Ja też nie — przyznała Ingrid. — Bobby wkrótce wróci.
— Tak? Myślałam, że będzie próbował złapać tamtego.
— Jeśli to zrobi, ja go zabiję.
Lecz Bobby Andes właśnie wracał. Usłyszeli samochód na podjeździe. Znowu świa-
tło wpadające oknem, drzwiami i już ujrzeli Andesa poruszającego się szybko dużymi
krokami, wchodzącego do pokoju, odmienionego.
— Szybko ci poszło tym razem — stwierdziła Ingrid. — Jadą?
— Muszę jechać do miasta — rzucił w odpowiedzi.
— Nie, Bobby, nie zostawiaj nas znowu...
Jego twarz była skórzasta, bez żadnej płynnej osłabiającej choroby, a raczej z tward-
szą, trwalszego rodzaju.
196
197
— Wickham dostał telefon. Muszę zobaczyć się z Amblerem.
Tylko bez paniki, to ważne. Wszystko ma pod kontrolą, ale trzeba trochę wysiłku,
żeby utrzymać się na kursie. Żadne katastrofy im nie grożą, jeśli będą uważać.
— Zanim pojadę — zaczął, patrząc na całą trójkę, jakby oczekiwał ich uwagi, cho-
ciaż już skupił ich uwagę — musicie wiedzieć, co się dzisiaj wydarzyło.
— Co się wydarzyło?
— To tutaj. To, co widzieliście.
— Przecież widziałam, co się stało — odparła Ingrid.
— Tak? — Popatrzył na nią.
— Och nie... — jęknęła. A potem nastała cisza, dziwnie mdląca.
— Chcesz, żebyśmy kłamali? — przerwała ją sama Ingrid Hale. — Proszę, Bobby,
nie każ nam kłamać.
— Nie chcesz kłamać? Chcesz powiedzieć całą prawdę i tylko prawdę, tak mi dopo-
móż Bóg, wszystko co dziś widziałaś? Tego chcesz?
Wyglądała na przygnębioną. Tony’emu łomotało serce. Wykrztusiła tylko: — Och,
Bobby, mój drogi...
Drogi Bobby miał nabrzmiałe krwią oczy. Jego usta otworzyły się, łapczywie chwy-
tając powietrze. Jakby tak było zawsze, ale Tony nie zauważył tego wcześniej.
— A gówno mnie to... — zaczął Bobby. — Myślałem, że czekaliście na taką wersję
wydarzeń. Ale skoro tak, to do diabła z tym.
Ingrid opadła gwałtownie na krzesło.
— Dobra. Jaką więc wersję mamy opowiedzieć? Powiesz nam?
— To Ray Marcus zastrzelił Lou Batesa. Strzelał do niego dwa razy. Raz w tułów, raz
w głowę.
— Mój Boże! — jęknęła Ingrid.
— Zastrzelił go, ponieważ Lou zgodził się zeznawać w sądzie.
Przez chwilę znowu panowała cisza. Ingrid spojrzała na Tony’ego rozpaczliwie.
Pomocy, pomocy... ale on unikał jej wzroku.
— To nie ma sensu — uznała Ingrid.
— To ma tyle zasranego sensu, ile będzie ci trzeba.
Tony próbował wyobrazić sobie Raya Marcusa strzelającego do Lou Batesa.
— Chcesz wiedzieć, jak to zrobił? — zapytał Bobby. — Chcesz, nie? Przecież Ray nie
mógł nagle gruchnąć z gnata, kiedy był tu więźniem, nie?
— Dobra, to mów nam to wszystko od razu — ucięła Ingrid.
— Już mówię. On nie był więźniem. To znaczy był tutaj, ale wyszedł. Wyszedł po
naszej rozmowie. Zabrałem go i wysadziłem przy drodze, jadąc po Lou Batesa. Tylko że
on nie dotarł do domu. Albo lepiej: dotarł i wziął broń, albo zdobył broń gdzieś indziej
i wrócił tu stopem, i wtedy właśnie to zrobił. To była jego zasadzka. Czyhał za chatą,
strzelił do Lou, gdy ja szedłem z nim do środka, zaskoczył mnie, bam, bam.
196
197
— Wszystko sobie poukładałeś — podsumowała Ingrid.
— Wystarczająco.
— To jest trochę śmieszne.