ďťż
Jak ciÄ zĹapiÄ
, to znaczy, Ĺźe oszukiwaĹeĹ. Jak nie, to znaczy, Ĺźe posĹuĹźyĹeĹ siÄ odpowiedniÄ
taktykÄ
.
owiadczenie
inne osoby - w zależnoci od potrzeb i specyfiki przedsiębiorstwa w sztabie może znaleć się osoba, która będzie kontaktował^ się z ekspertami zewnętrznymi, zlecała im analizy; fotograf, który poprowadzi odpowiedniš dokumentację; czasami psycholog* który będzie wspierał prace całego zespołu 181 Tworzšc skład zespołu kryzysowego, należy pamiętać o jasnym i wyranym okreleniu zakresu kompetencji poszczególnych osób. Lista członków, poza podstawowymi informacjami, powinna zawierać wszelkie możliwe adresy i numery kontaktowe (telefonów domowych, komórkowych, pagerów itd.). Dane te winny być stale uaktualniane i wzbogacane, na przykład o informacje dotyczšce miejsc pobytów wakacyjnych. Nieodzownym elementem programów interwencji kryzysowej sš także szkolenia i symulacje. Można je organizować samemu, bšd zlecać ich przygotowanie specjalistycznym agencjom zewnętrznym (zazwyczaj sš wówczas bardziej realistyczne). Celem takich szkoleń jest nie tylko przetestowanie okrelonych procedur, ale także rozwijanie zdolnoci opanowywania stresu i działania w napięciu. Po takich ćwiczeniach zespół czuje się zwykle lepiej przygotowany na kryzys, co oznacza, że łatwiej sobie z nim poradzi, gdy zaistnieje on w rzeczywistoci. Ważne jest także przeprowadzenie szkoleń wród pozostałych członków załogi. Należy uczulić ich, aby zgłaszali wszelkie pojawiajšce się problemy do sztabu kryzysowego (system wczesnego ostrzegania), oraz zaznajomić z zasadami przekazywania informacji o firmie na zewnštrz. Pracownicy muszš wiedzieć, że nie wolno im spekulować na temat zaistniałej sytuacji, oraz mieć pojęcie, jak się zachować, gdy zostanš poproszeni przez którego z dziennikarzy o komentarz. Szkoleniami tymi należy szczególnie objšć pracowników tzw. pierwszego kontaktu (sekretarki, portierów, pracowników ochrony itd.). To ich postawa może mieć bowiem znamienne skutki dla dalszego rozwoju sytuacji kryzysowej. Zadaniem firmy pragnšcej dobrze przygotować się na ewentualny kryzys powinno być także opracowanie i bieżšce udrażnianie kanałów komunikacyjnych. W tym celu należy stworzyć listę osób i instytucji, które bezwzględnie winny zostać powiadomione o zaistniałej sytuacji-Wykazy takie mogš różnić się w zależnoci od rodzaju kryzysu oraz jego zasięgu i obejmować np. adresy agencji PR, stowarzyszeń zawodowych, niezależnych ekspertów czy innych liderów opinii publicznej. Jednoczenie należy ustalić, w jaki sposób (jakimi kanałami) informowani będš. 0 przebiegu sytuacji pracownicy. Konieczne jest także stworzenie listy kontaktowej mediów, która zawierałaby nie tylko nazwiska dziennikarzy 1 ich numery telefonów, ale również adresy agencji prasowych oraz w diowych i telewizyjnych działów zbierania informacji. 182 Do działań prewencyjnych zalicza się też przygotowanie tzw. zaplecza. Należy do niego opracowanie, uaktualnianie oraz posiadanie w bieżšcej dyspozycji wystarczajšcej iloci materiałów informacyjnych. Mogš to być zarówno katalogi firmowe, opisy produktów, certyfikaty jakoci, jak i wyniki specjalistycznych badań laboratoryjnych. Można także wstępnie przygotować informację dla prasy, która zależnie od okolicznoci byłaby jedynie odpowiednio modyfikowana. Osobnš kategoriš materiałów pomocniczych jest lista użytecznych sformułowań, mogšcych okazać się przydatnymi w kontaktach z mediami. W chwilach dużego napięcia bywajš one bardzo pomocne, ponieważ pozwalajš znaleć adekwatne słowa i urozmaicić wypowied. Jest to bardzo ważne, ponieważ cišgłe używanie tych samych zwrotów może sprawiać wrażenie wygłaszania wyuczonej formułki (a zatem podważa wiarygodnoć wypowiedzi). Wczeniejsze przygotowanie zwrotów i argumentów czyni wypowied nie tylko atrakcyjniejszš, ale i zmniejsza zdenerwowanie u mówišcego. Na koniec warto jeszcze wspomnieć o przygotowaniu spisu rodków, jakimi dysponuje (bšd może dysponować) sztab kryzysowy. Stanowić je mogš na przykład pomieszczenia, samochody, bšd inne urzšdzenia majšce ułatwić pracę zespołu. 5.5. Zasady postępowania w sytuacji kryzysowej Sytuacje kryzysowe sš zawsze wielkim sprawdzianem dla organizacji. Mogš one powodować skutki, które przez wiele lat będš miały negatywny wpływ na działalnoć przedsiębiorstwa, albo, o czym była już mowa wczeniej, przyczynić" się do jego wzrostu. Skoro pojedyncze zdarzenie może decydować o przyszłoci organizacji i jej być albo nie być, oczywistym staje się, że w sytuacji takiej postępować należy ze szczególnym wyczuciem, ostrożnociš i taktem. Nie powinno tu być miejsca na przypadkowe i nieprzemylane decyzje. Potrzebna jest wiedza, dowiadczenie i umiejętnoć panowania nad negatywnymi emocjami. Nieudolne próby zażegnania problemu prowadzš bowiem do jeszcze większego kryzysu, który może objšć swym zasięgiem nie tylko nowe obszary (np. rynki geograficzne), ale także inne grupy otoczenia. Firma dotknięta kryzysem musi w pierwszej kolejnoci umieć go szybko zanalizować. Potrzebne jest znalezienie odpowiedzi na trzy zasadnicze pytania: 183 1. Jaka jest istota kryzysu? (Jaka jest jego przyczyna, na czym kryzys polega i czym się objawia?) 2. W jakiej fazie znajduje się kryzys i jaki ma zasięg? (Identyfikacja obszarów objętych kryzysem i tych, które można jeszcze przed nim uchronić). 3. Jaka strategia postępowania byłaby najbardziej wskazana i jakie w zwišzku z tym działania naprawcze należy podjšć? W chwili ujawnienia kryzysu większoć firm nie dysponuje jeszcze wystarczajšcš wiedzš na temat zaistniałej sytuacji. Mimo tych ewidentnych braków informacyjnych konieczne jest jednak przyjmowanie pewnych założeń i podejmowanie na ich podstawie możliwie najlepszych decyzji. Skutecznoć opanowania sytuacji kryzysowej w znacznym stopniu zależeć będzie od tego, jak szybko zostanš one sprawdzone oraz ewentualnie zmodyfikowane. Jednym z zadań zarzšdu jest także wybór właciwej strategii rozwišzania konfliktu. W zależnoci od tego, czy przedsiębiorstwo będzie zorientowane na problem, czy też bardziej na swojego przeciwnika, może ono wybrać jednš z czterech opcji: Strategia dostosowania się - wykorzystuje się jš, gdy celem przedsiębiorstwa jest nie tyle rozwišzanie problemu, co zyskanie zadowolenia przeciwnika poprzez spełnienie jego żšdań. Taka strategia sprawdza się w walce z silniejszym przeciwnikiem, gdy nie ma szans na inne rozwišzanie konfliktu, lub w kontaktach z grupami, z którymi pragnie się utrzymywać długofalowo dobre stosunki (np. władze, zwišzki zawodowe).
|
WÄ
tki
|