79 wała podejmowane przez dziadka pro´by wydania jej za ma˛z˙...

– To długa historia. – Leandros sie˛ us´miechna˛ł.
Jego us´miech mo´wił: ,,pragne˛ cie˛ i wiem, z˙e ty tez˙
mnie pragniesz, ale musimy zaczekac´’’. – Bardziej ci sie˛ spodoba, jesĺi Eve sama ci ja˛ opowie.
Isabel sie˛ zamysĺiła, mysĺała o Eve. Mimo osten-
tacyjnego przywia˛zania do wszystkiego co angiel-
skie Eve była wielbiona przez grecka˛ rodzine˛, ktoŕa nigdy nie zaakceptowała jej matki.
– Kochaja˛ mnie – powiedziała jej kiedysÉve
– poniewaz˙ w moich z˙yłach płynie ich krew, chociaz˙
lubie˛ ich draz˙nic´, udaja˛c, z˙e tak nie jest. Ale moja˛
biedna˛mame˛ zawsze traktowali z goŕy. Na szcze˛sćie pierwszych dziesie˛cĺat mojego z˙ycia spe˛dzilis´my w Londynie i kochana rodzinka nijak nie mogła
mieszacśie˛ w małz˙enśtwo rodzico´w. Kiedy po ich
s´mierci przyjechałam do dziadka, wszyscy mi
wspo´łczuli. Pewnie dlatego tak mnie rozpusćili. Ale nie mysĺ sobie, z˙e nie wiem, jak potrafia˛ człowieka potraktowac´. Zro´b mi te˛ przyjemnosćí nie pozwoĺ im wygrac´.
W konću jednak wygrali. Wprawdzie dziadek
Eve zawsze był miły dla Isabel, ale ona jakosńie
mogła uwierzyc´ w szczerosć´ jego intencji. W konću był rodzonym bratem matki Leandrosa.
– Kto jest jej me˛z˙em? – spytała Isabel. – Ktoŕysź greckich arystokrato´w?
– Eve miałaby zrobic´ to, czego sobie z˙yczy
80
MICHELLE REID Theron? – Leandros sie˛ us´miechna˛ł. – Nigdy w z˙yciu! Wyszła za ma˛zża angielskiego wielkoluda.
Nazywa sieĘthan Hayes i obawiam sie˛, z˙e nigdy nie zdoła wyjsćź szoku.
– Kto? Theron? – spytała zdezorientowana Isa-
bel.
– Nie, Ethan Hayes.
Skre˛cili w brame˛ prowadza˛ca do budynku, ktoŕy
kiedysńazywała swoim domem. Dom nie był tak
duz˙y jak dom Herakleideso´w czy Petronadeso´w, ale takz˙e okazały. Leandros kupił go zaraz po ich sĺubie.
Miał nadzieje˛, z˙e w spokoju, z dala od rodziny
zdołaja˛ opanowac´ problemy, z ktoŕymi juz˙ wtedy sie˛
borykali. Jego matka sie˛ obraziła, stwierdziła, z˙e to nie po grecku i z˙e jesĺi Isabel nie z˙yczy sobie
mieszkacź rodzina˛, to ona moz˙e sie˛ wyprowadzic´...
Ze wszystkim były problemy... – westchne˛ła
Isabel.
Leandros takz˙e miał ochote˛ westchna˛c´. Przypo-
mniał sobie, jak kupował ten dom. To była desperac-ka pro´ba załatania w ciszy i spokoju pe˛knie˛c´, ktoŕe pojawiły sie˛ w ich zwia˛zku. Jeden z jego przyjacio´ł
odnowił dom, z˙eby Isabel mogła przyjechacńa
gotowe, z˙eby miała niespodzianke˛, a ona weszła,
rozejrzała sie˛ po tym domu i własćiwie nic ponad to.
Nie miała tu nic do roboty. Leandros poniewczasie
zdał sobie sprawe˛, z˙e urza˛dzenie domu przez kogosóbcego było kolejnym policzkiem wymierzonym jego z˙onie przez grecka˛ społecznosć´. Jakby nie
KLEJNOTY DLA ISABEL
81 wierzyli, z˙e ona sama potrafi zmienic´ ten budynek w przytulny dom.
Pewnie dlatego to miejsce nigdy nie stało sie˛
rodzinnym domem. Było tylko nowa˛sceneria˛kło´tni, taka˛, w ktoŕej nikt nie podsłuchiwał. Leandros nadal za długo pracował, prawie nie miał czasu dla Isabel, a ona nadal co rano uciekała od niego ta˛ słoneczna˛
droga˛ i nigdy nie obejrzała sie˛ za siebie. Jakby nic a nic jej nie obchodził.
Dopiero teraz, kiedy siedzieli w aucie, wspomina-
ja˛c niewesoła˛ przeszłosć´, zdał sobie sprawe˛, z˙e to była demonstracja. Isabel specjalnie wstawała skoro s´wit i szła gdziesźe swoim najlepszym przyjacielem, aparatem fotograficznym. Musiała wiedziec´, z˙e Leandros wolałby spe˛dzicŕanek na pogawe˛dce przy
sńiadaniu albo na czyms´ jeszcze przyjemniejszym.
Rzadko tez˙ bywała w domu w porze sjesty. A kiedy
po dniu pracy wracał do domu około po´łnocy, Isabel juz˙ spała kamiennym snem. Jesĺi ja˛ obudził, war-czała na niego. Jej najwie˛kszym grzechem był upoŕ, podczas gdy on grzeszył całkowita˛ niewraz˙liwosćia˛
na jej samotnosć´.
Zastanawiaja˛ce było takz˙e (ale o tym tez˙ dopiero teraz pomysĺał), z˙e po odejsćiu Isabel nie wroćił do rodzinnego domu. A potem, po roku spe˛dzonym
samotnie, na dobre wyjechał z Aten. Czyz˙by juz˙
wtedy miał nadzieje˛, z˙e ona jednak wroći?
Wysiadł z auta i pomo´gł wysia˛sćÍsabel.
Jej długie nogi obcia˛gnie˛te jedwabiem lsńiły
82
MICHELLE REID w słonecznym blasku. Leandros zerkna˛ł ukradkiem
na koronkowe obramowanie ponćzoch, nim obcia˛g-
ne˛ła sukienke˛.
Była oszałamiaja˛co pie˛kna. Stała przed nim z ta˛
burza˛ lsńia˛cych włoso´w spływaja˛ca˛ na ramiona, z pie˛knym ciałem emanuja˛cym wrodzona˛ zmysłowosćia˛. Nogi miała tak długie, z˙e nawet mnich nie oparłby sie˛ che˛ci popatrzenia, a Leandros przeciez˙
nie był mnichem.
Niestety, nie dane mu było długo kontemplowacúrody własnej z˙ony. Ka˛tem oka dostrzegł znajomy samocho´d, zaparkowany w cieniu drzewa.
Jeszcze tylko jej tu brakowało! – pomysĺał ziryto-
wany. I to akurat teraz!
ROZDZIAŁ SZO
ŚTY
Isabel nigdy nie czuła sie˛ tu jak w domu. Była
samotna, smutna i kompletnie pozbawiona własnej
osobowosći. Czasami wre˛cz czuła, jakby sie˛ kur-
czyła.
Z kuchni wyszła Greczynka w sŕednim wieku,
nerwowo us´miechała sie˛ do Isabel.
– To jest Alice, nasza gospodyni – przedstawił
ja˛ Leandros. A o Isabel powiedział, z˙e to jego
z˙ona.
Ciekawe, co sie˛ stało z Agnes, pomysĺała Isabel,
z ta˛ zimna˛ ryba˛, ktoŕa˛ jego matka ustanowiła tutaj gospodynia˛.
– Herete, Alice – powiedziała Isabel z us´miechem. – Ciesze˛ sie˛, z˙e cie˛ poznałam.
– Witam pania˛ – odparła grzecznie gospodyni.
– Pani gosćie czekaja˛ na tarasie. Czy mam podac´
herbate˛?
Isabel dziwnie sie˛ poczuła, kiedy zwroćono sie˛ do niej, a nie do Leandrosa. Agnes konsultowała z nim kaz˙de polecenie, nawet takie jak to, czy podac´
herbate˛.
– Tak, bardzo prosze˛ – odparła, zirytowana, z˙e
84
MICHELLE REID w jej głosie słychac´ drz˙enie. – Gdzie sie˛ podziała Agnes? – spytała, gdy Alice wyszła do kuchni.
– Odeszła zaraz po twoim wyjez´dzie – odparł