Trainor roześmiał się cicho...

Po raz pierwszy, odkąd weszli do fortecy, Garmita pokazał po sobie choć odrobinę wesołości. Do tej pory rozglądał się tylko wokół przestraszony, a im bardziej zagłębiali się w budowlę, tym bardziej wydawał się przybity. Ragnar przypuszczał, że widząc swoje rodzinne miasto w takim stanie, nie potrafiłby opanować rosnącego smutku i żalu.
Pamiętając swoje własne uczucia, które towarzyszyły mu, kiedy oglądał zgliszcza rodzinnej wsi spalonej w ataku Posępnych Czerepów, Ragnar potrafił zrozumieć młodego oficera. Niewiele było w życiu gorszych rzeczy niż ujrzenie własnego domu zamienionego w stertę zgliszcz i gruzów. Wspomnienie Anny i martwych już przyjaciół podrażniło w jego duszy jakąś strunę, o istnieniu której już dawno zapomniał. Odegnał od siebie pospiesznie te myśli, zdając sobie sprawę z tego, że nie czas na próżne rozważania. Wkrótce napotkają wrogów i odpłacą im pięknym za nadobne.
Przed sobą Ragnar widział Bereka, który rozmawiał właśnie z Kapłanem Run, sędziwym Skalgrimem. Wokół jego prawie całkowicie łysej czaszki płonęła aureola ognia, która rozpłomieniała resztki włosów na głowie. Podobny nimb otaczał także kostur i dłonie starca.
– Co się dzieje? – spytał Trainor.
– Kapłan Run prosi Imperatora i Russa, by osłonili nas przed czarami rozpoznawczymi heretyków – wyjaśnił w odpowiedzi Ragnar.
Cieszył się, że stary czarownik był teraz z nimi. Wielu innych doradców Logana Grimnara dołączyło do poszczególnych oddziałów Wilczych Wodzów. Oprócz nich towarzyszyli im Wilczy Kapłani oraz Kapłani Żelaza, którzy mieli nadzorować detonację ładunków wybuchowych.
Każdy z Kapłanów Run dysponował wiedzą wydobytą bezpośrednio ze wspomnień Trainora i jego podkomendnych, oraz był w stanie w każdej chwili skontaktować się z innymi czarownikami, gdyby zaszła taka potrzeba. Kapłanów Run łączyła telepatyczna więź, której nie można było podsłuchać ani zakłócić. Dopiero teraz Ragnar naprawdę zdał sobie sprawę z tego, jak ogromną wiedzą i wielkimi zasobami dysponował Zakon. Wątpił, by jakakolwiek inna organizacja działająca wewnątrz Imperium, nie biorąc pod uwagę innych Zakonów, mogła równać się z Kosmicznymi Wilkami. Między innymi dlatego Adeptus Astartes stanowili tak groźną broń.
Starzec pokiwał głową i powiedział coś do Bereka. Jasne było, że Wilczy Wódz uzyskał właśnie odpowiedź, na jaką czekał. Wskazywał na to jego wzrok, ton głosu i zachowanie. Rzucił jedno spojrzenie Morgrimowi i ten uniósł do ust srebrny róg, jakby przez cały czas czekał tylko na ten jeden rozkaz. Berek nakazał gestem, wymarsz i ruszyli w milczeniu. Przyszedł czas na uderzenie.
 
Ragnar spoglądał na scenę zniszczenia wokół siebie. Martwi heretycy leżeli wszędzie. Kapłani Żelaza poruszali się pomiędzy stosami trupów, doglądając resztek rozerwanego eksplozją płaszcza reaktora, opatrując rannych i udzielając ostatnich namaszczeń tym, dla których za późno już było na pomoc.
Ragnar rzucił spojrzenie w kierunku swojego stada. Biorąc pod uwagę zażartość walki, jaką przed chwilą stoczyli, ich straty były doprawdy minimalne. Aenar po raz kolejny został ranny w głowę. Pancerz Torvalda popękał i złuszczył się od gorąca, a on sam uskarżał się każdemu, kto mógł go wysłuchać, na agonalny ból, jaki musiał znosić. Dziwnym trafem milkł zawsze, gdy w pobliżu zjawiał się któryś z uzdrowicieli i mógłby dosłyszeć jego lamenty. Twarz Svena obwiązana była bandażami przykrywającymi pusty oczodół, z którego wybito mu gałkę oczną. Ragnar słyszał, jak jeden z lekarzy mówił, że Sven miał szczęście, bowiem nerw nie został uszkodzony i za jakiś czas będzie można dołączyć do niego sztuczne oko. Teraz wprawiono mu metalową soczewkę optyczną i ukryto ją pod bandażami. Za kilka godzin na tyle się zwiąże z jego ciałem i zaadaptuje, że będzie można zdjąć opatrunki, a on sam odzyska wzrok, jak gdyby nic się nie stało.
Strybjorn siedział ponury i niedostępny. Nie odniósł żadnych widocznych ran, jednak z trudem kontrolował ogarniającą go wściekłość. Ragnar doskonale go rozumiał. Sam nie raz odczuwał coś podobnego. Jednak w jego przypadku takie napady szału stawały się coraz rzadsze i mniej intensywne z każdym upływającym miesiącem, który dzielił go od przebudzenia wilczego ducha i przemiany z człowieka w Kosmicznego Marinę.
Plan, jak do tej pory, realizowany był bez zakłóceń. Kapłan Run zdołał opuścić swoje ciało i przejąć kontrolę nad żołnierzem, który strzegł wrót komory rdzenia reaktora. Kiedy drzwi się otwarły, kompania zaatakowała, w ciągu kilku minut pokonując dziesięciokrotnie liczniejszego, ale zaskoczonego przeciwnika. Spanikowani i rozproszeni heretycy nie stanowili żadnego wyzwania dla Kosmicznych Marines, którzy dokładnie wiedzieli, co mają robić. Buntownicy zostali wybici do nogi, z morderczą efektywnością. Pomijając kilku oficerów, których oszczędzono, aby Skalgrim mógł zbadać ich umysły, wszystkich zastrzelono. Taka była kara za bunt przeciwko władzy Imperium.
W komnacie kontroli reaktora spotkała ich przyjemna niespodzianka. Jeden z akolitów Sergiusza osobiście nadzorował ochronę tego ważnego strategicznie miejsca. Został całkowicie zaskoczony i powalony bez ducha przez Kapłana Run. Kiedy Wilczy Kapłani go ocucą, zostanie poddany szybkiemu, bezceremonialnemu przesłuchaniu.
Ragnar przyjrzał się sobie. Wszystkie kończyny były na miejscu, a całe ciało w jednym kawałku. Czuł wyrzuty sumienia: Sven musiał ogromnie cierpieć, kilku z braci zginęło, a on wyszedł ze starcia praktycznie bez najmniejszego szwanku. Pomimo to, jak na walkę z tak przeważającym liczebnie i zażartym wrogiem, nie poszło im źle. Jedynie dwóch braci odeszło do przodków, a kilku odniosło rany uniemożliwiające im na kilka tygodni walkę. Heretycy zapłacą i za to.
Wprawione w sufit ogromne wirniki wentylatora zawyły żałośnie, a potem zwolniły obroty i zamarły. Światła zamigotały i zgasły. Na kilka chwil zapanowały ciemności i dopiero po minucie, albo dwóch, uruchomił się zapasowy generator. Odciąg powietrza ponownie zaczął działać, a lampy rozbłysły słabym, żółtawym blaskiem. Już wkrótce cały ten segment będzie niezdatny do zamieszkania. Zanim to nastąpi, wieżyczki obronne, które trzymały armię imperialną w szachu, utracą moc i nie będą w stanie prowadzić ognia. Forteca już upadła, tylko wrogowie jeszcze nie zdawali sobie z tego sprawy.