Teraz za plecami nawigatora zaświeciła się mapa południowego Atlantyku z zaznaczoną trasą, jaką przebyli od równika aż do Punktu Zulu...

— Okazuje się, że nadeszła właśnie WAN — ciągnął. — Co to jest WAN, panie O’Neal?
Młody oficer urządzeń elektrycznych podniósł wzrok. Niecały rok pływał na pokładzie „Devilfisha” i nie został jeszcze ostatecznie zakwalifikowany jako zdatny do służby na okrętach podwodnych. O’Neal nosił imię Ryan, jednak wszyscy nazywali go Toasty.
— Wiadomość o akcji nadzwyczajnej? — upewnił się.
— Prawidłowa odpowiedź. Co ta nazwa oznacza?
— Rozkaz przeprowadzenia akcji bojowej.
— Przez kogo wydany?
— Eee, przez Zjednoczone Dowództwo Sił Podwodnych?
— Nie. Zna pan termin „NCDW”?
— NCDW... — powtórzył Toasty. — Naczelne... Centrum... Danych... Wojskowych...?
Doświadczeni oficerowie wybuchnęli śmiechem. Judison zmarszczył brwi ponad okularami, także rozbawiony.
— Narodowe Centrum Dowodzenia Wojskowego — wyjaśnił łagodnym tonem. — Mieści się w Pentagonie — przypomniał na wszelki wypadek. — Należy rozumieć, że rozkaz wydała osobiście pani prezydent. — Odwrócił się ku ekranowi. — Za linią horyzontu płynie prosto na nas ukraińska grupa bojowa z lotniskowcem, która wyruszyła aż z Morza Czarnego — oznajmił. — Dlatego właśnie, panie O’Neal, nazywają ją Flotą Czarnomorską — dodał. Młody oficer zamachał rękaw obronnym geście i uśmiechnął się na tę drobną złośliwość. — Nasze rozkazy są proste — ciągnął nawigator. — Zatopić Flotę Czarnomorską. Mamy zatopić wszystkie okręty ukraińskiej grupy bojowej, ale tak żeby nas nie wykryto. — Zdjął okulary. Jego twarz wyrażała teraz śmiertelną powagę.
McKee popatrzył na twarze zebranych. Oficerowie byli spięci, jednak nie z powodu oburzenia, lecz w wyniku koncentracji. Petri otworzyła na chwilę usta, po czym natychmiast zacisnęła je z powrotem, a jej ciemne oczy zapłonęły. Popatrzyła na swojego dowódcę. Kelly zorientował się, że jest zaniepokojona. Spojrzenie oznaczało szukanie oparcia w nim, kapitanie okrętu.
Jednak najwyraźniej nie zamierzała uzewnętrzniać swoich obaw. I za to McKee ją cenił. Nikt inny nie zauważy jej lęku. Pomyślał, że ma wyjątkowe szczęście, dysponując właśnie tymi, a nie innymi ludźmi. Okręt był najnowocześniejszą jednostką podwodną na świecie, załoga najlepsza w całej amerykańskiej marynarce. No i zadanie — jednoznaczne i nadzwyczaj ważkie.
— Skład flotylli wroga — podjął na nowo Judison, stając obok ekranu, na którym zaczęły się pokazywać obrazy kolejnych jednostek. — Najważniejszym jej okrętem jest ogromny lotniskowiec „Admirał Kuzniecow”, odpowiednik naszej klasy Nimitz. — Na ekranie pojawił się prujący morze lotniskowiec, sfilmowany z powietrza. To nasz cel numer jeden. Następne co do ważności są cztery krążowniki — kontynuował nawigator, opisując w skrócie wszystkie jednostki zbliżającej się flotylli. McKee zagryzł wargi. Zdał sobie sprawę, że chce zatopić jeden lotniskowiec, cztery krążowniki, osiem fregat, sześć niszczycieli, dwa tankowce i cztery okręty desantowe — nie miał zbyt wielu torped do zmarnowania. Zwłaszcza jeśli w kierunku lotniskowca odpali kilka.
— A teraz kluczowa informacja — oznajmił Judison. — W skład Floty Czarnomorskiej wchodzą między innymi cztery atomowe okręty podwodne klasy Siewierodwińsk, czwartej generacji. Nasz wywiad jest zdania, że jeden z nich wypłynął z Morza Śródziemnego razem z resztą flotylli. Jeśli tak, to możemy mieć towarzystwo.
Bez osłony okrętu podwodnego łatwo byłoby zniszczyć całą armadę. Jednak obecność wrogiej jednostki podwodnej groziła unicestwieniem „Devilfisha” i całego ataku. Jedynym wyjściem dla załogi amerykańskiego okrętu była nieustanna czujność.
— To wszystko, proszę państwa. Czas spotkania — jedenasta zero zero. Macie więc około godziny na przestudiowanie planu bitewnego. O dziesiątej czterdzieści pięć obsadzamy stanowiska. Są pytania?