ru jeźdźców od pogoni za tobą i że dotrę wcześniej do Rivendell, by stąd wysłać ci odsiecz...

Rzeczywiście czterech jeźdźców ruszyło moim tropem, wkrótce jed-
nak zawrócili zmierzając, jak się zdawało, w stronę brodu. Bądź co bądź wyszło
268
to wam na dobre, bo zamiast Dziewięciu, tylko Pięciu wzięło udział w nocnej napaści na wasz obóz.
Nadkładając drogi, i to uciążliwej, w górę brzegiem Szarej Wody, przez Wrzo-
sowiska Etten, a później z powrotem ku południowi, dotarłem w końcu tutaj. Sze-
dłem od Wichrowego Czuba niemal dwa tygodnie, konno bowiem nie mógłbym
się przedostać przez góry i skałki trollów, toteż odesłałem Gryfa królowi; zaprzy-jaźniłem się z tym wierzchowcem serdecznie, wiem, że stawi się na wezwanie,
gdybym go znów potrzebował. Przybyłem więc do Rivendell zaledwie o tydzień
wcześniej niż wy z Pierścieniem, ale na szczęście wieści o grożących wam nie-
bezpieczeństwach już tutaj dotarły przede mną.
Na tym, mój Frodo, kończę swoją relację. Elronda i resztę obecnych prze-
praszam, że się tak szeroko rozwiodłem. Lecz po raz pierwszy zdarzyło się, że
Gandalf nie dotrzymał obietnicy i nie stawił się na umówione miejsce i porę.
Uważałem, że winien jestem usprawiedliwienie powiernikowi Pierścienia z tak
niezwykłego wypadku. A więc cała historia, od początku do końca, została opo-
wiedziana. Zebraliśmy się tutaj wszyscy, a Pierścień jest wśród nas. Nie zbliżyli-
śmy się jednak ani o krok od istotnego celu. Co zrobimy z Pierścieniem?
Zaległa cisza. Potem odezwał się Elrond.
— ZÅ‚a to nowina, że Saruman zdradziÅ‚ — rzekÅ‚ — bo mu ufaliÅ›my i znaÅ‚
najtajniejsze sprawy naszej Rady. Niebezpieczna to rzecz zgłębiać sztukę wro-
ga, choćby w najlepszej intencji! Ale podobne zdrady i upadki znamy, niestety,
z przeszłości. Najbardziej ze wszystkich zdumiała mnie opowieść Froda. Niewie-
le miałem do czynienia z hobbitami, jeśli nie liczyć tu obecnego Bilba. Okazu-
je się, że Bilbo nie jest takim niezwykłym wyjątkiem, jak sądziłem dotychczas.
Świat bardzo się zmienił od czasu, gdy po raz ostatni podróżowałem zachodnimi
szlakami.
Upiory Kurhanów znamy pod różnymi imionami, o Starym Lesie wiele słysze-
liśmy legend; to, co z niego po dziś dzień przetrwało, jest tylko resztką północnego skrawka dawnej puszczy; były czasy, gdy wiewiórka skacząc z drzewa na drzewo
mogła przewędrować z miejsca, gdzie teraz leży Shire, do Dunlandu położonego
na zachód od Isengardu. Ongi podróżowałem po tych okolicach i widziałem tam
mnóstwo strasznych i dziwnych rzeczy. Zapomniałem jednak o Bombadilu; jeśli
nie mylę się, chodzi o tego samego cudaka, który kręcił się po lasach i górach
przed wiekami, a wówczas już był najstarszy wśród starców. Nosił wtedy inne
imię. Zwaliśmy go Iarwain Ben-adar, co znaczy: najstarszy i nie mający ojca.
Różne plemiona nazywaÅ‚y go zresztÄ… rozmaicie: krasnoludy — Fornem, a ludzie
z północy — Oraldem, inni jeszcze inaczej. Wielki to dziwak, lecz kto wie, czy
nie należało go wezwać na naszą Radę.
— Nie przyszedÅ‚by — rzekÅ‚ Gandalf.
269
— Może nie za późno jeszcze, by posÅ‚ać po Bombadila goÅ„ca i uzyskać jego pomoc? — spytaÅ‚ Erestor. — On, jak siÄ™ zdaje, ma wÅ‚adzÄ™ nawet nad PierÅ›cieniem.
— SÅ‚uszniej byÅ‚oby powiedzieć, że PierÅ›cieÅ„ nad nim wÅ‚adzy nie ma — odparÅ‚
Gandalf. — Bombadil sam jest sobie panem. Nie może jednak odmienić istoty
Pierścienia ani też unicestwić jego władzy nad innymi. Zresztą Bombadil zamknął
się w małym kraiku, którego granice sam wyznaczył, chociaż nikt prócz niego ich
nie widzi. Może czeka na inne czasy, w każdym razie nie chce się poza swoją
dziedzinę wychylać.
— Za to w jej obrÄ™bie nic go, jak widać, nie przeraża — rzekÅ‚ Erestor. — Może