Poszła wcześnie spać i niemal natychmiast zasnęła, zmęczona pracą przy odwiertach; bez środków nasennych, których Kilczer i tak jej odmawiał podczas...

Obudziła się dostatecznie wcześnie, by spojrzeć na czerwone światło słońca, wciąż wiszącego o kilka stopni nad poszarpaną linią horyzontu na wschodzie. Obóz, żyjący w takt dobowego rytmu odległej Ziemi, był cichy i prawie pusty. Włożywszy kombinezon, przycięty tak, że zostawiał jej nie­mal gołe nogi i ramiona, puściła się biegiem, wybijając rytm sanda­łami po suchym żwirze, aż echo jej kroków odbijało się od skał. Początkowo sztywne mięśnie rozluźniły się i Dorthy pobiegła płyn­nie i bez wysiłku w nieco niższej niż ziemska grawitacji. Pomimo ogromu słońca, ranek był chłodny i w suchym powietrzu pot szybko parował, tak że wcale się nie zgrzała podczas biegu, podążając wzdłuż krawędzi rozległego krateru leżącego o kilka kilometrów na południowy wschód od obozu. Mijała na poły zagrzebane w ziemi ogromne głazy, wyrzucane podczas erupcji, podobne do tych leżą­cych wokół obozu, deptała po wiekowych złożach piasku osadzone­go na dnie jakiegoś pierwotnego oceanu zanim jeszcze planeta wytraciła swoją naturalną rotację i przeskakiwała po grzbietach wywróconych do góry nogami skał. Na część planetarnych przemian składało się bombardowanie asteroidami lodowymi i ten krater mu­siał być pozostałością po takim właśnie zdarzeniu - potężna wtórna fala uderzeniowa utworzyła basen tego morza. Milion lat... no, no. Starała się unikać myśli o tej wybitnej inteligencji - milion lat temu nie było jeszcze ludzkości, tylko nieliczne grupy habilinów, które opuszczały udręczone suszami afrykańskie równiny. A za milion lat, co tam będzie? Biegła, aż chłód nożami bólu zaczął wdzierać się w jej płuca. Zwolniła do łagodnego truchtu. Wracała do obozu, gorącej kawy przed zajęciami i pełnej wdzięczności rezygnacji z odosobnienia. Rzadko rozmawiała z resztą załogi wiertaczy. Ci byli zdyscyplinowanymi szeregowymi pracownikami i nie przeszka­dzała im jej obecność, czego nie można by powiedzieć o większości naukowców, Kilczer miał rację. Zaczynała im działać na nerwy.