— Oczywiście! Takiego widoku się pozbawić?! Czy zabierzemy ich wszystkich na raz? Ale trzeba by rozluźnić im więzy, aby mogli chodzić...

— Ani myślę! Tym ludziom nie wolno dać najmniejszej okazji do ucieczki. Na razie niech tu zostaną. Potem zaniesiemy ich tam pojedynczo. Chodźmy więc!
Doszli do schodów.
— To tu — powiedział Hilario zatrzymując się w wąskim i długim korytarzu. Z obu stron znajdowały się bardzo małe celki, ledwo mogące zmieścić człowieka. W drzwiach były judasze.
— Czy to te lochy? — zapytała Josefa. — Niech pan pokaże jeden. Hilario otworzył drzwi i oświetlił celę.
— O, dwa żelazne pierścienie — zainteresował się Cortejo, — Do czego służą?
— Do unieruchomienia więźnia.
— W jaki sposób?
— To misterne cacko, senior. Może się pan sam przekonać.
— Chętnie.
— Ja także! — zawołała Josefa.
— No dobrze. Tu, z prawej strony, jest podwójny loch doskonale nadający się do takiej próby.
Odsunął dwa rygle i weszli do dwumetrowego lochu w kształcie sześcianu. Podłoga była kamienna; ani słomy, ani maty, ani dzbana. Na wprost drzwi, w ścianie, sterczały na wysokości szyi i bioder siedzącego człowieka podwójne pierścienie żelazne.
— W tych pierścieniach zamyka się więźnia? — zapytała Josefa. — Przecież są otwarte, a nie widzę kłódek.
— Nie są one potrzebne. Pierścienie mają sekretny mechanizm, który je zamyka. A zatem, czy państwo chcecie przejść próbę?
— Tak! — odpowiedzieli chórem.
— A więc usiądźcie przy sobie w pierścieniach.
Kiedy to zrobili, jednym ruchem zamknął dokoła nich żelazne obręcze.
— Znakomicie! — zachwycała się Josefa. — Nic podobnego nigdy nie widziałam!
— Zatem uważacie państwo, że ten loch to dobre więzienie? — zapytał Hilario.
— O, tak! — uśmiechnął się Cortejo. — Nikt stąd się nie wydostanie. Ale otwórz już pan pierścienie. Dostatecznie zakosztowaliśmy tej przyjemności!
— Ależ senior, wszak powiedział pan, że jesteś zadowolony, a pańska córka stwierdziła to samo.
— Oczywiście, jestem zadowolony, że nasi wrogowie będą tutaj uwięzieni.
— A ja się cieszę — przerwał mu Hilario — że nie tylko oni. Zaległa głucha cisza. Strach pozbawił mowy ojca i córkę. Teraz dopiero zdali sobie sprawę, że wpadli w pułapkę.
— Czy pan oszalał!? — zawołał wreszcie Cortejo.
— Ja?! To pan był szalony, że w tak głupi sposób oddał się w moje ręce. Powiadam panu: nigdy nie wyjdziecie z tego lochu.
— Niech pan nie żartuje dłużej! — błagał Cortejo. — Wiemy już, co chcieliśmy wiedzieć, wiemy, jak się czuje człowiek skazany na zagładę w tym lochu.
— Wcale jeszcze nie wiecie! Dopiero z czasem się przekonacie.
— Senior, jesteś potworem! — krzyknęła Josefa. — Nie możemy zginąć. Ja tego nie wytrzymam!
— Rozumie się — szydził Hilario. — Nikt nie potrafi wytrzymać śmierci.
— Przecież nic złego panu nie zrobiliśmy!
— Faktycznie. Ale czy myślicie, że nie należy mi się zapłata za unieszkodliwienie waszych wrogów?
— Uwolnij nas tylko, a dam panu wszystko, czego zechcesz!
— Nie obiecuj zbyt pochopnie, senior! Nie wiesz przecież, czego od was żądam.
— No, czego?
Doktor zrobił minę, jakby chodziło o bagatelkę:
— Sukcesji hrabiów Rodrigandów.
— Sukcesji… hrabiów Rodrigandów…? Tylko wariat może tego żądać!
— A kim pan byłeś, kiedy uroiłeś sobie, że masz w kieszeni Rodrigandów?
— Jesteś niegodziwym łotrem!
— Niech się pan liczy ze słowami! Sam jesteś największym łotrem, jakiego kiedykolwiek widziałem, spełnię więc dobry uczynek, jeśli pozbawię pana majątku.
— Oszukał mnie pan haniebnie! Bądź przeklęty, szubrawcze!
— Nie gorączkuj się, nic to nie pomoże. Zrobię lepszy pożytek z bogactw Rodrigandów niż pan, który wmówiłeś sobie, że mógłbyś zostać prezydentem. Tak nieuleczalnie głupi człowiek — prezydentem! Ha, ha, ha! Powiadam panu całkiem poważnie, że mam pewne plany, do których wykonania przyda mi się bardzo ten majątek. Mój bratanek Manfredo zostanie hrabią zamiast pańskiego Alfonsa, a ja będę z tego czerpał profity dla siebie.
Oszołomieni Cortejowie nie mogli dobyć głosu, Hilario zresztą nie oczekiwał odpowiedzi. Wziął lampę, wyszedł i zaryglował drzwi za sobą. Wrócił do Manfreda, który, jak mu kazał, pilnował jeńców. Zanieśli ich po kolei do dużego lochu i przymocowali pierścieniami do murów. Hilario polecił bratankowi zaopatrzyć więźniów w wodę i chleb, po czym wrócił do siebie.
— Czy coś mówili? — zapytał Manfreda, gdy ten przyszedł do niego po spełnieniu zadania:
— Nic. Tylko Cortejowie lamentują i wrzeszczą, aż uszy puchną. Czy naprawdę zostawisz ich w lochu?
— Naturalnie.
— I umrą tutaj?
— To się zobaczy. Ale, ale… mówiłeś mi, że nasi więźniowie ukryli konie w zagajniku. Zwierzęta mogą nas zdradzić. Idź więc tam, zdejmij z nich uprząż, wyprowadź w pole i rozpędź.
— Szkoda. Lepiej byłoby sprzedać.
— Mogłoby to sprowadzić na nas nieszczęście. A gramy o wyższą stawkę.
Manfredo odszedł posłusznie. Przybywszy do zagajnika sprzągł konie razem i sprowadził z góry. Potem skoczył na jednego z nich i prowadząc pozostałe za wodze, pomknął ku równinie. Tam rozsiodłał wierzchowce i rozpędził, po czym pieszo wrócił do miasta. Ślad po dziewięciu jeźdźcach, którzy kilka godzin wcześniej zjawili się pod klasztorem, był całkowicie zatarty.
Nazajutrz Hilario zawołał bratanka i razem zeszli do lochu Corteja i jego córki.
— Czy przychodzi nas pan uwolnić, senior Hilario? — zapytał więzień.
— To zależy od pana. Jestem gotów dać wam lepszą celę, a także wikt, o ile udzieli mi pan szczerych i prawdziwych informacji o korsarzu Enrique’u Landoli.
— Po co to panu?
— To moja rzecz! Przyrzekł pan myśliwemu Grandeprise’owi, że wyda mu Landolę?
— Tak.
— A więc sądzi pan, że znajdzie tego człowieka?
— Nie wiem. Ale czego chce senior od Landoli?
— Mam z nim porachunki.
— Uwięzi go pan i będzie dręczyć tak jak nas?
— Tak, a nawet nieco bardziej, oczywiście, gdy go schwytam.
— I ja mu życzę wszystkiego, co najgorsze. Ale niestety nie wiem, gdzie teraz przebywa.
— Ale może się pan dowiedzieć? Cortejo milczał.
— A więc zdecydował pan. Gnijcie tu do końca życia! — powiedział Hilario surowym tonem i skierował się ku wyjściu.