ją tak bardzo kochał i tak chciał być księciem, by móc się z nią ożenić...

Pies nie zauważył wcale kaszy, która sypała się od zamku aż do okna żołnierza, dokąd dostał
się po murze razem z księżniczką.
Rano król i królowa już wiedzieli, gdzie była ich córka, schwytali żołnierza i wsadzili go do
więzienia.
Siedział więc. Och, jak tam było ciemno i nudno!
7
Powiedzieli mu: „Jutro cię powieszą”. Nie była to bardzo zabawna wiadomość, a krzesiwa
zapomniał w gospodzie. Rankiem mógł widzieć przez żelazne kraty okienka lud śpieszący z
miasta, aby przyglądać się, jak go będą wieszali. Słyszał werble bębnów i widział maszerujących
żołnierzy. Wszyscy ludzie pędzili, a wśród nich mały szewczyk w skórzanym fartuchu i
pantoflach; biegł tak szybko, że jeden pantofel spadł mu z nogi i uderzył o mur, za którym
siedział żołnierz i wyglądał zza krat.
– Słuchaj, szewczyku! – zawołał żołnierz. – Nie śpiesz się tak bardzo i tak nic z tego nie
będzie, póki ja nie przyjdę; jeżeli pobiegniesz tam, gdzie ja mieszkałem, i przyniesiesz mi
krzesiwo, dostaniesz cztery szylingi. Ale musisz wziąć nogi za pas!
Szewczyk chciał bardzo zarobić cztery szylingi, pobiegł po krzesiwo, przyniósł je
żołnierzowi, no a teraz posłuchajcie!
Za miastem zbudowano wysoką szubienicę, wokoło stali żołnierze i setki tysięcy ludzi. Król i
królowa siedzieli na wspaniałym tronie, właśnie na wprost sędziów i całej rady.
Żołnierz stał już na drabinie; ale gdy mieli mu założyć stryczek na szyję, powiedział, że
przecież przed wykonaniem wyroku powinno się spełnić każde niewinne życzenie grzesznika.
On zaś pragnie wypalić fajkę, będzie to przecież ostatnia fajka w jego życiu.
Król nie chciał mu tego odmówić, żołnierz wyjął swe krzesiwo i zakrzesał ognia: raz! dwa!
trzy! I oto już stały przed nim trzy psy: i ten z oczami jak filiżanki, i ten z oczami jak koła
młyńskie, i ten z oczami jak Okrągła Wieża.
– Ratujcie mnie przed powieszeniem! – powiedział żołnierz. Wtedy psy rzuciły się na
sędziów i na całą radę, schwyciły jednego za nogi, drugiego za nos i podrzucały tak wysoko w
powietrze, że upadli na ziemię i rozlecieli się na kawałki.
– Nie chcę! – powiedział król, ale już największy pies schwycił i jego, i królową, i podrzucił
do góry jak innych. Wtedy to przestraszyli się żołnierze i cały lud, i krzyknęli:
– Drogi żołnierzu, bądź naszym królem, weź sobie śliczną księżniczkę!
I wsadzili żołnierza do karety króla, a wszystkie trzy psy tańczyły przed nią i wołały: „Hura!”,
chłopcy gwizdali na palcach, a żołnierze prezentowali broń. Księżniczka wyszła z zamku o
miedzianym dachu i została królową, a to jej się bardzo podobało.
Wesele trwało cały tydzień, a psy siedziały przy stole razem ze wszystkimi i wytrzeszczały
oczy.
8
KSIĘŻNICZKA NA ZIARNKU GROCHU
Był sobie pewnego razu książę, który chciał się ożenić z księżniczką, ale to musiała być
prawdziwa księżniczka. Jeździł więc po całym świecie, żeby znaleźć prawdziwą księżniczkę,
lecz gdy tylko jakąś znalazł, okazywało się, że ma jakieś „ale”. Księżniczek było dużo, jednakże
książę nigdy nie mógł zdobyć pewności, że to były prawdziwe księżniczki. Zawsze było tam coś
niezupełnie w porządku.
Wrócił więc do domu i bardzo się martwił, bo tak ogromnie chciał mieć za żonę prawdziwą
księżniczkę.
Pewnego wieczora była okropna pogoda; błyskało i grzmiało, a deszcz lał jak z cebra; było
strasznie. Nagle zapukał ktoś do bramy miasta i stary król wyszedł otworzyć.
Przed bramą stała księżniczka. Ale, mój Boże, jakże wyglądała, co uczyniły z niej deszcz i
słota! Woda spływała z włosów i sukien, wlewała się strumykiem do trzewiczków i wylewała się
piętami, ale dziewczynka powiedziała, że jest prawdziwą księżniczką.
„Zaraz się o tym przekonamy” – pomyślała stara królowa, ale nie powiedziała ni słowa,
poszła do sypialni, zdjęła całą pościel, na spód łóżka położyła ziarnko grochu i ułożyła jeden na
drugim dwadzieścia materaców na tym ziarnku grochu, a potem jeszcze dwadzieścia puchowych
pierzyn na tych materacach.
I na tym posłaniu miała spać księżniczka.
Rano królowa zapytała ją, jak spędziła noc.
– O, bardzo źle! – powiedziała księżniczka – całą noc oka nie mogłam zmrużyć. Nie
wiadomo, co tam było w łóżku. Musiałam leżeć na czymś twardym, bo mam całe ciało brązowe i
niebieskie od sińców. To straszne!
Wtedy mieli już pewność, że była to prawdziwa księżniczka, skoro przez dwadzieścia
materaców i dwadzieścia puchowych pierzyn poczuła ziarnko grochu. Taką delikatną skórę
mogła mieć tylko prawdziwa księżniczka.
Książę wziął ją za żonę, bo teraz był pewny, że to prawdziwa księżniczka, a ziarnko grochu
9
oddano do muzeum, gdzie jeszcze teraz można je oglądać, o ile go ktoś nie zabrał.
Widzicie, to była prawdziwa historia!
10
CALINECZKA
Była sobie pewnego razu kobieta, która bardzo, bardzo pragnęła mieć malutkie dziecko, ale
nie wiedziała, skąd je wziąć. Poszła więc do starej czarownicy i powiedziała jej:
– Pragnęłabym z całego serca mieć małe dziecko, czy mogłabyś mi powiedzieć, skąd je mogę
wziąć?
– Znajdziemy na to radę – powiedziała czarownica. – Masz tu ziarnko jęczmienia, nie z tego
gatunku, który rośnie na chłopskim polu, ani z tego, który jedzą kury. Wsadź je do doniczki,
zobaczysz, co z tego wyrośnie!
– Dziękuję ci – powiedziała kobieta i dała czarownicy dwanaście groszy. Potem poszła do
domu, zasadziła ziarnko jęczmienia i natychmiast wyrósł piękny, duży kwiat, który wyglądał jak
tulipan, ale płatki miał stulone tak, jak gdyby kwiat był jeszcze w pączku.