Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.
Modyfikowanie nieprawidłowych postaw jest zadaniem trudnym, gdyż postawy te zwykle nie są stabilne, ulegają wahaniom, zwłaszcza w zakresie stosunku emocjonalnego do dziecka. Wahania te spowodowane być mogą zarówno czynnikami chorobowymi (rzuty chorobowe i ich remisje, zmienność prognozy i efektów leczenia), jak 88 i osobowościowymi (zaburzenia emocjonalne i zachowania się dziecka, zmęczenie rodziców, ich problemy egzystencjalne itp.). Pomyślne wyniki w przekształcaniu nieprawidłowych postaw rodzicielskich można osiągnąć jedynie na drodze kontaktów i oddziaływań indywidualnych osoby podejmującej się tego rodzaju terapii rodziców. Konieczne jest zdobycie pełnego zaufania rodziców oraz przekonanie ich o słuszności poglądów i o dobrych intencjach osoby ich wspierającej. Prawidłowość postaw rodzicielskich wobec dzieci przewlekle chorych i niepełnosprawnych ruchowo ma duże znaczenie w ich rehabilitacji. Bowiem od postępowania wychowawczego rodziców z dzieckiem zależy, czy jest ono przygotowane do aktywnego włączenia się w proces rehabilitacji, czy będzie ono pacjentem opornym i trudnym, czy podatnym i aktywnym. Od postępowania wychowawczego z dzieckiem zależy więc ukształtowanie u niego tych cech i dyspozycji, które ułatwiają mu włączenie się w proces rehabilitacji, a specjalistom osiąganie wobec dziecka zamierzonych w tym procesie celów. Są to: - dojrzałość sfery wolicjonalnej dziecka, przejawiająca się w ukształtowaniu u niego takich cech, jak np. cierpliwość, wytrwałość, opanowanie; - dojrzałość sfery motywacyjnej, przejawiająca się w podatności na przyjmowanie motywów związanych z procesem leczenia się, sile i stabilności tych motywów; - ukształtowane cechy charakteru (pilność, staranność, odpowiedzialność, pracowitość itp.); - ukształtowany u dziecka prawidłowy obraz jego choroby i stosunek emocjonalny do niej; - ukształtowana zdolność samoobserwacji, samokontroli zdrowotnej i samoobsługi leczniczej (umiejętność rozpoznawania u siebie pewnych powtarzających się symptomów i stanów chorobowych, chronienia się przed sytuacjami i czynnikami chorobotwórczy- 89 mi, dokonywania prostych pomiarów diagnostycznych, np. temperatury, poziomu cukru we krwi za pomocą glukometru itp., umiejętność brania odpowiedniej dawki leku, porcji insuliny czy zmiany opatrunku). Oczywiście wymienione cechy i dyspozycje kształtujemy u dzieci stopniowo, w miarę ich rozwoju i osiąganej samodzielności w danym wieku życia. Im starsze jest dziecko, tym w większym zakresie i stopniu powinno mieć je ukształtowane. W głównej mierze zależy to od postawy rodzicielskiej i postępowania wychowawczego rodziców. Błędy wychowawcze rodziców wynikające z ich nieprawidłowej postawy wobec dziecka rzutują pośrednio na niepowodzenia w jego rehabilitacji i narażają je na negatywne przeżycia i trudności adaptacyjne w tym procesie. VIII. Problemy edukacyjne dzieci chorych i niepełnosprawnych ruchowo Zaawansowanie przewlekłej choroby, jej przebieg i obraz kliniczny oraz stopień dysfunkcji narządu ruchu dziecka warunkują w znacznej mierze jego karierę edukacyjną. Dzieci ciężko chore, z ostrymi rzutami chorobowymi, czy z dużą dysfunkcją narządu ruchu są wielokrotnie hospitalizowane i w okresach pobytu w szpitalu lub w innym ośrodku leczniczym objęte są nauczaniem specjalnym. Po powrocie do środowiska rodzinnego ponownie włączane są w nauczanie powszechnie dostępne w macierzystej szkole, funkcjonującej w rejonie zamieszkania bądź nauczane są indywidualnie w domu. Indywidualne nauczanie i wychowanie dziecka w domu przez dochodzących nauczycieli zaczęto stosować w polskim systemie oświatowym już od roku 1962, obejmując nim dzieci, które ze względu na bardzo zły stan zdrowia lub wysoki stopień niesprawności ruchowej nie są zdolne uczęszczać do szkoły. Początkowo nauczaniem indywidualnym obejmowano jedynie uczniów szkół podstawowych, później rozszerzono je także na uczniów szkół ponadpodstawowych i dzieci w wieku przedszkolnym. Na przestrzeni lat byłe Ministerstwo Oświaty i Wychowania oraz aktualne Ministerstwo Edukacji Narodowej kilkakrotnie wydawało zarządzenia regulujące tę formę nauczania. Aktualnie obowiązujące zarządzenie z dnia 4 października 1993 r. (Dz. Urz. MEN nr 9) stanowi, iż: „dzieciom i młodzieży z dysfunkcją narządu ruchu, uniemoż- 91 liwiającą lub utrudniającą uczęszczanie do szkoły lub przedszkola, przewlekle chorym i innym, stale lub okresowo niezdolnym do nauki i wychowania w warunkach szkolnych i przedszkolnych można organizować indywidualne nauczanie i wychowanie". Skierowanie do nauczania indywidualnego wydaje rejonowa władza oświatowa na podstawie orzeczenia poradni psychologiczno-pedagogicznej. W orzeczeniu tym zawarte są dane diagnostyczne, dotyczące rodzaju i zaawansowania choroby dziecka, stopnia jego niesprawności i poziomu jego rozwoju. Ponadto określony jest czas niezdolności dziecka do nauczania w szkole lub uczęszczania do przedszkola oraz podane wskazania do indywidualnego programu pracy z dzieckiem. Dziecko kierowane do indywidualnego nauczania na podstawie orzeczenia poradni i na wniosek jego rodziców lub prawnych opiekunów pozostaje w ewidencji szkoły jako jej uczeń.
|
WÄ…tki
|