Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.
931 k.c.). Ojciec, którego ojcostwo zostało w ten sposób ustalone, dziedziczy po dziecku. Dziecko może uzyskać nazwisko ojca. Patrz art. 89 § 1.
Oświadczenie o uznaniu dziecka nie może być obwarowane ani warunkiem (patrz art. 89 i n. k.c.), ani terminem (patrz art. 110 i n. k.c.); powinno być kategoryczne i definitywne. Patrz J. Gwiazdomorski: Uznanie ojcostwa dziecka, Warszawa 1976 (Biblioteka "Palestry"), s. 57. 12. Zagadnieniem bardzo złożonym z przyczyn prawnych i moralnych jest problem dopuszczalności uznania dziecka, jeżeli uznający jest krewnym matki w linii prostej oraz jeżeli dziecko pochodzi ze stosunków cielesnych między rodzeństwem (J. Litwin: Prawo o aktach stanu cywilnego. Komentarz, Warszawa 1961, s. 374). Za dopuszczalnością uznania dziecka w takim wypadku opowiada się E. Holewińska-Łapińska: Uznanie dziecka..., s. 64. Wiele zasadniczych argumentów przemawia za niedopuszczalnością uznania dziecka w wypadku, gdy uznający jest krewnym dziecka w linii prostej albo jeżeli uznający i uznawane dziecko są rodzeństwem (A. Zieliński: Sądownictwo opiekuńcze w sprawach małoletnich, Warszawa 1975, s. 178 i powołana literatura). 13. Zagadnieniem wymagającym rozstrzygnięcia jest problem, czy dopuszczalne jest uznanie dziecka przysposobionego. Przysposobienie zarówno niepełne, jak i pełne dziecka przez określonego mężczyznę nie czyni niedopuszczalnym uznania przez niego tego dziecka. Dziecko przysposobione w ten sposób może uznać także inny mężczyzna. Przysposobienie anonimowe pełne (art. 1251 i 124 § 2) wyłącza dopuszczalność uznania dziecka (por. E. Holewińska-Łapińska: Uznanie dziecka..., s. 66 i 67). Patrz także J. Gwiazdomorski: Uznanie ojcostwa..., s. 15, który omawia różne stanowiska w tej sprawie reprezentowane w piśmiennictwie, oraz A. Zieliński: Sądownictwo opiekuńcze..., s. 178. 14. Nie stoi na przeszkodzie do uznania dziecka okoliczność, że dziecku dano nazwisko męża matki na podstawie art. 90. Uznać dziecko może mężczyzna. Z tego też względu nie byłoby dopuszczalne uznanie dziecka przez osobę, której nie można w świetle wiedzy medycznej uznać za mężczyznę. Uznać skutecznie dziecko może mężczyzna, który ma zdolność do złożenia oświadczenia o uznaniu dziecka. Decydujące znaczenie ma przewidziana w prawie cywilnym zdolność do czynności prawnych (art. 11 k.c.). Uznać dziecko zatem może mężczyzna, który ukończył 18 lat i nie jest ubezwłasnowolniony. VII. RÓŻNICA WIEKU MIĘDZY DZIECKIEM A UZNAJĄCYM 15. Między dzieckiem a ojcem istnieje z przyczyn biologicznych określona różnica wieku. Różnicy tej nie określa ustawodawca, tak jak to czyni w wypadku przysposobienia, stanowiąc, że między przysposabiającym a przysposobionym powinna istnieć odpowiednia różnica wieku (art. 114 § 2). Ze względu na różnice zachodzące między uznaniem dziecka a przysposobieniem nie ma podstaw do stosowania w drodze analogiae legis art. 114 § 2. W tym zakresie należy kierować się zasadami doświadczenia, które wskazują na pewne prawidłowości, "normy" w tej mierze. Duża różnica wieku między uznającym (np. w podeszłym wieku) a uznawanym dzieckiem nie wyłącza uznania dziecka. Uznane może być dziecko niezależnie od wieku, także pełnoletnie. Może tego dokonać mężczyzna niezależnie od stanu cywilnego, a więc pozostający w związku małżeńskim z matką dziecka lub z inną kobietą, kawaler, wdowiec, rozwiedziony. VIII. PROBLEMATYKA Z ZAKRESU PRAWA O AKTACH STANU CYWILNEGO 16. Według art. 42 ust. 1 a.s.c., jeżeli stosownie do przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nie zachodzi domniemanie, że ojcem dziecka jest mąż matki, dane dotyczące osoby ojca wpisuje się w razie uznania dziecka przez niego.
|
WÄ…tki
|